หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4384

พลังนั้นราวกับสายน้ำที่ไหลมาบรรจบกันที่กระบี่พิฆาตมังกร

หนิงจื้อจ้องมองกระบี่ด้วยความมึนงง รูม่านตาของเขาหดลงในขณะที่หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

แม้ว่าชุมนุมหมื่นดาบที่เฉินผิงเพิ่งใช้จะทรงพลัง แต่ก็ชัดเจนว่าเขายังรีดเค้นพลังของมันได้ไม่เต็มที่

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาใช้วิชาดาบผ่าสวรรค์เพียงครั้งเดียว ความรู้สึกกลัวอันตรายถึงฆาตก็เริ่มบังเกิดกับหนิงจื้อ

ในตอนนั้น หนิงจื้อชะงักและถามเฉินผิงเสียงดัง “เฉินผิง แกรู้จักวิชาดาบของสำนักหมื่นดาบกี่อย่างกันแน่? หรือว่าแกจะเป็นศิษย์ของสำนักจริงๆ? วิชาเหล่านี้ล้วนเป็นทักษะขั้นสูงสุดของพวกเขา ไม่มีทางที่พวกเขาจะปล่อยให้คนนอกอย่างแกได้เรียน แกรู้วิชาลับเหล่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“จะเชื่อไหมถ้าบอกว่าฉันเพิ่งเรียนวิชาดาบเมื่อครู่นี้เอง” เฉินผิงตอบด้วยเสียงหัวเราะเย็นชา

หนิงจื้อหยุดคิดสักครู่ จากนั้นก็ดูเหมือนจะเข้าใจ เขาถามว่า “หรือว่าแกจะมีคัมภีร์ลับของสำนักหมื่นดาบอยู่แล้ว เพราะแบบนั้นแกถึงได้ช่วยจูชิงซิ่วใช่ไหม?”

ตอนนี้หนิงจื้อเข้าใจแล้ว เขาแน่ใจว่าเฉินผิงมีคัมภีร์ลับของสำนักหมื่นดาบในครอบครอง

หากผู้ครอบครองมีพรสวรรค์ วิชาดาบเหล่านั้นจะแสดงออกมาในทะเลจิตสำนึกของพวกเขาเมื่อแผ่ปราณสัมผัสเข้าไปในคัมภีร์ลับ

ถึงจะเป็นการเลียนแบบก็ยังสามารถเรียนรู้วิชาบางอย่างได้ จึงใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่คนอย่างเฉินผิงจะใช้วิชาขั้นสูงสุดอย่างชุมนุมหมื่นดาบได้ในทันที

อย่างไรก็ตาม เขายังไม่สามารถปลดปล่อยศักยภาพทั้งหมดของวิชานั้นได้

หนิงจื้อมั่นใจว่าหากได้คัมภีร์ลับของสำนักหมื่นดาบมาอยู่ในมือ เขาเองก็สามารถฝึกวิชาดาบในคัมภีร์ได้ในทันที

“เหลวไหล! ฉันไม่ได้น่ารังเกียจอย่างที่แกคิด จูชิงซิ่วเป็นคนมอบคัมภีร์ลับให้ฉันเอง พอที ฉันไม่มีเวลามาเถียงกับแกหรอก!”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็ฟาดกระบี่พิฆาตมังกรลงไปอย่างฉับไว

เมื่อเห็นอย่างนั้น หนิงจื้อไม่กล้าลังเลและรีบหยิบหม้อออกมา ทันใดนั้นหม้อก็เปิดออก และรัศมีเพลิงก็พุ่งกระจายไปทั่วท้องฟ้า

เฉินผิงเฝ้าดูขณะที่หนิงจื้อเปิดหม้อวิเศษออกมา เขานึกเสียดายขึ้นมาทันที เขาแทบอยากคว้ามาเป็นของตัวเอง

“ท่านอาจารย์ ช่วยด้วย!” หนิงจื้อตะโกนเสียงดังท่ามกลางเปลวเพลิงที่ปะทุ

ขณะที่หนิงจื้อพูดจบ ก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในรัศมีเพลิง

ร่างนั้นเลือนรางจนเฉินผิงไม่รู้ว่าเป็นเพศไหน

เมื่อร่างนั้นปรากฏขึ้น เฉินผิงก็รู้สึกถึงแรงกดดันที่ไม่เคยมีมาก่อน!

ตูม!

เฉินผิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขอให้จ้าวมารสีชาดเข้ามาช่วย

มิฉะนั้น ด้วยความสามารถที่ด้อยกว่าของเขา เขาคงถูกอาจารย์ของหนิงจื้อบดขยี้อย่างง่ายดาย

“ฮ่าๆๆ ในที่สุดเจ้าก็คิดได้เสียที! อย่ากังวล แม้ว่าเจ้าแก่นี่จะเป็นเพียงร่างจิต ข้าก็จะโจมตีให้ร่างจริงของมันเจ็บหนักเช่นกัน”

จ้าวมารสีชาดหัวเราะอย่างพึงพอใจ แล้วเข้ายึดร่างของเฉินผิงทันที

“ท่านอาจารย์ ไม่ต้องลังเลแล้ว ฆ่ามันซะ...”

หนิงจื้อยังคงรบเร้าอาจารย์ของเขาต่อไป

แต่แล้วเสียงของร่างนั้นก็สั่นเครือขณะที่มันพูดว่า “เงียบ! ชายหนุ่มคนนั้นมีรัศมีของบางสิ่งที่ทรงพลัง เราต้องรีบหนี!”

มือยักษ์นั้นคว้าหนิงจื้อไว้ในอุ้งมือ และหายไปในทันทีท่ามกลางรัศมีเพลิง

“บ้าเอ๊ย จะรีบหนีไปทำไม ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ!” จ้าวมารสีชาดสาปแช่งด้วยความโกรธ