หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4385

เฉินผิงมองหนิงจื้อหนีไป และในที่สุดเขาก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจ

หากพวกเขายังคงสู้กันต่อ ทั้งคู่จะต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน

“เอาล่ะ พอแล้ว ดีแล้วที่เขาหนีไป ถ้ายังต่อสู้กันต่อไป ร่างกายของผมคงทนไม่ไหว!”

เฉินผิงจ้องจ้าวมารสีชาดเขม็ง

หมอนี่เอาแต่จะสู้ท่าเดียวไม่รู้จักคิดเลยว่าฉันจะรับมือไหวหรือเปล่า!

“ฟังนะ เจ้าต้องเพิ่มความแข็งแกร่งของเจ้าให้ได้ไวๆ ไม่อย่างนั้นก็รีบหากระดูกของข้าให้ครบแล้วฟื้นฟูร่างกายให้ข้า! ข้าเอาแต่อยู่ในทะลจิตสำนึกของเจ้าจนแทบจะเบื่อตายอยู่แล้ว! ถ้ามีใครอยู่ด้วยสักคนก็คงดี...” จ้าวมารสีชาดพึมพำ

เฉินผิงพูดไม่ออกชั่วขณะ ถ้าจ้าวมารสีชาดอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขา แล้วใครจะกล้าเสี่ยงเข้ามา

หลังจากควบคุมร่างกายของเขาได้อีกครั้ง เฉินผิงก็เริ่มเดินทางไปยังเมืองจูเจีย

...

เมืองจูเจียเป็นเมืองเล็กๆ ที่มีประชากรราวหมื่นคน และความแข็งแกร่งของเมืองก็ไม่ได้มากมายอะไร

จูหยวนจื่อเจ้าเมืองจูเจียเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับเก้า

ถึงกระนั้น เขาก็เป็นยอดฝีมือคนหนึ่งในแดนตะวันออก

ความแข็งแกร่งโดยรวมของผู้บำเพ็ญเพียรจากแดนตะวันออกนั้นต่ำกว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับคนจากดินแดนอื่นๆ ทั้งสี่

ทั้งนี้เป็นเพราะแดนตะวันออกกว้างใหญ่และประชากรเบาบาง

นอกจากนี้ แดนตะวันออกยังล้อมรอบด้วยทะเลโม่ไห่และทะเลมรณะซึ่งปิดกั้นจากดินแดนอื่น ทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรจากแดนตะวันออกไม่สามารถติดต่อกับผู้บำเพ็ญเพียรจากแดนอื่น นอกเหนือจากการใช้อาคมเคลื่อนย้ายแล้ว ทางเลือกเดียวของพวกเขาคือเดินทางโดยเรือวิญญาณและเรือเหาะ

อาคมเคลื่อนย้ายต้องการเหรียญวิญญาณและทรัพยากรจำนวนมาก ส่งผลให้พลังของผู้บำเพ็ญเพียรแดนตะวันออกค่อนข้างต่ำ ยิ่งไปกว่านั้น คนส่วนใหญ่ไม่เคยเดินทางไปยังแดนอื่นมาก่อน