หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4385

เฉินผิงมองหนิงจื้อหนีไป และในที่สุดเขาก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจ

หากพวกเขายังคงสู้กันต่อ ทั้งคู่จะต้องได้รับบาดเจ็บแน่นอน

“เอาล่ะ พอแล้ว ดีแล้วที่เขาหนีไป ถ้ายังต่อสู้กันต่อไป ร่างกายของผมคงทนไม่ไหว!”

เฉินผิงจ้องจ้าวมารสีชาดเขม็ง

หมอนี่เอาแต่จะสู้ท่าเดียวไม่รู้จักคิดเลยว่าฉันจะรับมือไหวหรือเปล่า!

“ฟังนะ เจ้าต้องเพิ่มความแข็งแกร่งของเจ้าให้ได้ไวๆ ไม่อย่างนั้นก็รีบหากระดูกของข้าให้ครบแล้วฟื้นฟูร่างกายให้ข้า! ข้าเอาแต่อยู่ในทะลจิตสำนึกของเจ้าจนแทบจะเบื่อตายอยู่แล้ว! ถ้ามีใครอยู่ด้วยสักคนก็คงดี...” จ้าวมารสีชาดพึมพำ

เฉินผิงพูดไม่ออกชั่วขณะ ถ้าจ้าวมารสีชาดอยู่ในทะเลจิตสำนึกของเขา แล้วใครจะกล้าเสี่ยงเข้ามา

หลังจากควบคุมร่างกายของเขาได้อีกครั้ง เฉินผิงก็เริ่มเดินทางไปยังเมืองจูเจีย

...

เมืองจูเจียเป็นเมืองเล็กๆ ที่มีประชากรราวหมื่นคน และความแข็งแกร่งของเมืองก็ไม่ได้มากมายอะไร

จูหยวนจื่อเจ้าเมืองจูเจียเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับเก้า

ถึงกระนั้น เขาก็เป็นยอดฝีมือคนหนึ่งในแดนตะวันออก

ความแข็งแกร่งโดยรวมของผู้บำเพ็ญเพียรจากแดนตะวันออกนั้นต่ำกว่าเล็กน้อยเมื่อเทียบกับคนจากดินแดนอื่นๆ ทั้งสี่

ทั้งนี้เป็นเพราะแดนตะวันออกกว้างใหญ่และประชากรเบาบาง

นอกจากนี้ แดนตะวันออกยังล้อมรอบด้วยทะเลโม่ไห่และทะเลมรณะซึ่งปิดกั้นจากดินแดนอื่น ทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรจากแดนตะวันออกไม่สามารถติดต่อกับผู้บำเพ็ญเพียรจากแดนอื่น นอกเหนือจากการใช้อาคมเคลื่อนย้ายแล้ว ทางเลือกเดียวของพวกเขาคือเดินทางโดยเรือวิญญาณและเรือเหาะ

อาคมเคลื่อนย้ายต้องการเหรียญวิญญาณและทรัพยากรจำนวนมาก ส่งผลให้พลังของผู้บำเพ็ญเพียรแดนตะวันออกค่อนข้างต่ำ ยิ่งไปกว่านั้น คนส่วนใหญ่ไม่เคยเดินทางไปยังแดนอื่นมาก่อน

“นายท่านจู ฉีเหิงจากเมืองฉีเจียมาถึงแล้ว เขาได้ข่าวว่าคุณหนูจูชิงเยวี่ยกลับมา”

ในขณะนั้น หลิวป๋อก็เดินเข้ามาและพูดขึ้น

เมื่อได้ยินว่าฉีเหิงมาถึง จูชิงเยวี่ยก็ขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความรังเกียจอย่างชัดเจน

จูหยวนจื่อก็วิตกกังวลเช่นกัน คิ้วขมวดด้วยความกังวล หากไม่ถูกต้อนจนมุม เขาคงไม่มีวันปล่อยให้ลูกสาวของตัวเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

“พ่อ ฉีเหิงไม่คู่ควรกับชิงเยวี่ย ไม่เพียงแต่จะอัปลักษณ์เท่านั้น แต่เขายังเป็นคนหยาบช้าด้วย แม้แต่ตอนอยู่ที่สำนักหมื่นดาบ ลูกยังเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเขามาบ้าง คนพูดกันว่าเขาชอบทำร้ายผู้หญิงและรังแกเด็ก เขาต่ำช้ายิ่งกว่าสัตว์! แม้จะทำเพื่อผลประโยชน์ เราก็ไม่ควรปล่อยให้ชิงเยวี่ยเสียสละตัวเองแบบนั้น...” จูชิงซิ่วพูดกับจูหยวนจื่อ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จูหยวนจื่อก็อดถอนหายใจไม่ได้ “แต่พ่อจะทำอะไรได้ล่ะ ในสมัยที่สำนักหมื่นดาบยังรุ่งเรือง ลูกช่วยหนุนหลังตระกูลจูของเราได้ด้วยการเข้าเป็นศิษย์ของสำนัก แต่ตอนนี้เมื่อสำนักถูกทำลายไปแล้วและมีคนหนุนหลังเมืองฉีเจีย พวกเขาก็เลิกยำเกรงเรา ถ้าพ่อไม่ตกลงยอมให้น้องสาวของลูกแต่งงาน ประชากรหลายหมื่นของเราคงถูกกำจัดและไม่เหลือแม้แต่คนเดียว!”

สีหน้าของจูหยวนจื่อสิ้นหวัง เพราะเป็นเจ้าเมือง เขาจึงต้องคำนึงถึงประโยชน์ส่วนรวม