หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4391

ที่เมืองฉีเจีย ฉีหยวนคุนผู้เป็นเจ้าเมืองจิบสุราอย่างสบายใจ ขณะรอการกลับมาของลูกชาย

ตลอดเวลาหลังจากที่ฉีเหิงบรรลุถึงขั้นมหายาน เขาก็ตื่นเต้นมาก เพราะลูกชายของเขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานที่อายุน้อยที่สุดในแถบนี้

ในขณะนั้น เมืองฉีเจียมีชื่อเสียงทั่วทั้งแดนตะวันออก โดยเฉพาะหลังจากที่หนิงจื้อเข้ามาสร้างอิทธิพลเมื่อไม่นานนี้

เมื่อบวกกับการร่วมมือกับสมาพันธ์ผนึกมาร ความแข็งแกร่งของพวกเขาก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

จึงทำให้ฉีหยวนคุนลำพองใจเป็นที่สุด

สำนักเล็กๆ จำนวนมากในบริเวณใกล้เคียงถูกผนวกเข้ากับเมืองฉีเจีย

แต่ขณะที่ฉีหยวนคุนกำลังฮัมเพลงและจิบเหล้า ผู้บำเพ็ญเพียรสองคนที่ไปกับฉีเหิงก็วิ่งกลับมาอย่างตื่นตระหนก

“นายท่านฉี! ข่าวร้าย นายท่านฉี! มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น!”

ผู้บำเพ็ญเพียรทั้งสองคุกเข่าลงต่อหน้าเขา ตัวสั่นไปทั้งตัว

คิ้วของฉีหยวนคุนขมวดเล็กน้อย และเขาถามว่า “มีเรื่องอะไรที่ทำให้พวกแกสองคนกลัวมากขนาดนี้? แล้วฉีเหิงอยู่ที่ไหน?”

ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบว่า “คุณฉีเหิงถูกฆ่าไปแล้ว นายท่านฉี”

โครม!

แก้วเหล้าในมือของฉีหยวนคุนร่วงลงพื้นทันทีและแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“แกว่ายังไงนะ?” ฉีหยวนคุนถามด้วยสีหน้าเหลือเชื่อและลุกขึ้นยืน

“คุณฉีเหิงถูกฆ่าตายแล้ว นายท่านฉี หัวของเขาถูกตัดขาดในดาบเดียว!” ผู้บำเพ็ญเพียรอีกคนรีบยืนยัน

“บัดซบ! เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นเรื่องจริง เมืองจูเจียจะไปมีคนที่เก่งขนาดนั้นได้ยังไง?”

ฉีหยวนคุนไม่เชื่อ เพราะเขารู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่เมืองจูเจียจะมียอดฝีมือระดับนั้น

ลูกชายของฉันเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายาน! จูหยวนจื่อที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองจูเจียเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับสูงสุด! เขาจะตัดหัวฉีเหิงในกระบวนท่าเดียวได้ยังไง?

มีเพียงสำนักหมื่นดาบที่ถูกทำลายล้างเท่านั้นที่สามารถสังหารผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานในดาบเดียว! ยิ่งไปกว่านั้นมีเพียงผู้อาวุโสหรือคนที่ระดับสูงกว่าเท่านั้นที่ทำได้! แต่สำนักหมื่นดาบถูกกวาดล้างไปแล้วทุกคนล้มตายไม่ก็หนีไปพวกเขาจะมาอยู่ในแดนตะวันออกได้ยังไง?

คิ้วของฉีหยวนคุนขมวดเล็กน้อย เขาไม่ปฏิเสธว่าชื่อนั้นดูคุ้นเคย แต่ชั่วขณะนั้นเขานึกไม่ออกว่าเป็นใคร

“เขาคือคนที่สมาพันธ์ผนึกมารกำลังตามล่าโดยมีค่าหัวเป็นบรรณาการร้อยปี” ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งชี้แจง

ตูม!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉีหยวนคุนก็รู้สึกเหมือนมีเสียงระเบิดดังในหัวของเขา จากนั้นเขาก็ถามอย่างกระวนกระวาย “ระดับบำเพ็ญเพียรของเขาอยู่ที่ขั้นไหน ถึงได้ฆ่าลูกชายของฉันในกระบวนท่าเดียว?”

“ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด”

“เหลวไหล!” พูดยังไม่ทันขาดคำ ฉีหยวนคุนก็เตะผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นกระเด็น

“แกคิดว่าฉันโง่หรือยังไง? ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดฆ่าลูกชายของฉันได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวงั้นเหรอ? แกจะบอกว่าลูกชายของฉันที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานด้อยกว่าผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดใช่ไหม?”

ฉีหยวนคุนโกรธมาก คิดจะดูหมิ่นสติปัญญาของฉันเหรอ?