หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4395

“เกือบศตวรรษแล้วตั้งแต่เราออกมาครั้งล่าสุด ผู้อาวุโสเทียน ถ้าคราวนี้เราจับเฉินผิงได้ เราก็จะเข้าออกสมาพันธ์ผนึกมารได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินอีก!” ผู้ใช้วิชามารคนหนึ่งที่อยู่ด้านหลังชายชราหลังค่อมพูดด้วยความตื่นเต้น

“เทียนหลัว เทียนชา ทำไมถึงยึดติดกับโลกภายนอกมากขนาดนั้นทั้งที่อยู่กับฉันมาหลายปี? คุกใต้ดินของสมาพันธ์ผนึกมารมันแย่ตรงไหน? ตลอดร้อยปีที่ผ่านมาเราไม่เคยขาดแคลนทรัพยากร อีกทั้งยังได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข”

หลังจากพูดแบบนั้น ผู้อาวุโสเทียน ชายชราหลังค่อมคนนั้นก็เหลือบมองปรากฏการณ์ประหลาดก่อนจะพูดต่อ “เทียนหลัว ไปดูตรงจุดที่เกิดปรากฏการณ์และค้นหาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หลีกเลี่ยงความขัดแย้งที่ไม่จำเป็น! ฉันจะไปดูที่เมืองฉีเจียกับเทียนชา เนื่องจากเฉินผิงสามารถสังหารผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่งในกระบวนท่าเดียว เขาจึงไม่ด้อยไปกว่าพวกแกแน่นอน ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามจงอย่าประมาท แม้ว่าตอนนี้เราจะอยู่ใต้บัญชาของสมาพันธ์ผนึกมาร แต่เราก็ไม่ใช่สุนัขรับใช้ของพวกเขา ก่อนจะทำอะไรต้องคิดถึงความปลอดภัยของตัวเองไว้ก่อน”

“รับทราบ ผู้อาวุโสเทียน!”

เมื่อเทียนหลัวพูดจบ เธอก็รีบวิ่งออกไป มุ่งหน้าสู่จุดที่เกิดปรากฏการณ์ประหลาด

ระหว่างนั้น ผู้อาวุโสเทียนก็ออกเดินทางไปยังเมืองฉีเจียพร้อมกับเทียนชา

ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเป็นคนหลักแหลม แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องยอมจำนนต่อสมาพันธ์ผนึกมารเนื่องจากอยู่ใต้อำนาจของพวกเขา แต่เขาก็ปฏิเสธแน่วแน่ว่าตัวเองไม่ใช่สมุนของสมาพันธ์

ไม่นานหลังจากที่ร่างของเทียนหลัวหายไป เฉินผิงที่อยู่บนเรือเหาะก็ขมวดคิ้ว

“ระวังตัวด้วย จี้อวิ๋น มีรัศมีลึกลับกำลังใกล้เข้ามา”

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็มีร่างหนึ่งขวางทางเรือเหาะ

ร่างนั้นถือดาบสีแดงเลือด หมอกสีดำหมุนวนอยู่รอบตัวเธอ ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเทียนหลัว

ระยะทางจากตรงนั้นไปยังเขาเจ้อลู่มากกว่าหมื่นกิโลเมตร หากเดินทางด้วยเท้า เธอคงจะเหนื่อยล้าไม่น้อย

เนื่องจากมีเรือเหาะปรากฏขึ้น เธอจึงอยากนั่งเรือเหาะเป็นธรรมดา

“ไม่นึกว่าจะมีเรือเหาะอยู่ในแดนตะวันออกอันกันดาร ฉันขอนั่งไปด้วยได้ไหม?” เทียนหลัวถามเสียงดังพร้อมกับตะโกนไปที่เรือเหาะขณะถือดาบยาวในมือ

จี้อวิ๋นเหลือบมองเฉินผิง ไม่แน่ใจว่าจะตอบอย่างไร

ท้ายที่สุดแล้ว รัศมีที่เทียนหลัวแผ่ออกมาทำให้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว

ยิ่งกว่านั้น แค่มองแวบเดียวเขาก็แน่ใจว่าเธอคือผู้ใช้วิชามาร เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร จึงไม่กล้าตอบโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง

เธอใช้ดาบสีแดงเลือดที่อยู่ในมือฟันใส่เรือเหาะ

เมื่อเผชิญกับการโจมตีนั้น จี้อวิ๋นก็สะดุ้งด้วยความตกใจและรีบบังคับเรือเหาะหลบ

เมื่อเห็นเช่นนั้น จูชิงซิ่วก็กระโดดขึ้นไป ดาบยาวในมือของเธอฟันผ่านอากาศในทันทีเช่นกัน

เคร้ง!

ดาบทั้งสองเล่มปะทะกันอย่างรุนแรง และจูชิงซิ่วก็กระเด็นถอยหลังไปทันที

หลังจากนั้น สีหน้าของเทียนหลัวก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ศิษย์สำนักหมื่นดาบงั้นเหรอ?”

จูชิงซิ่วที่ทรงตัวได้อีกครั้งจ้องมองเทียนหลัวด้วยความโกรธ “ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นศิษย์สำนักหมื่นดาบก็รีบไปซะ ไม่เช่นนั้นแกจะไม่ตายดี!”

เธอใช้ชื่อสำนักหมื่นดาบข่มขู่เทียนหลัว ถ้ารู้ว่าฉันเป็นศิษย์สำนักหมื่นดาบ เธอก็ต้องรู้ด้วยว่าชื่อเสียงของสำนักน่าเกรงขามเพียงใด!