“ยังคิดเรื่องจิตดาบอยู่เหรอ?” หลินเข่อติ้งถามเหมือนรู้ว่าเฉินผิงคิดอะไรอยู่
เฉินผิงพยักหน้า “จิตดาบคืออะไรกันแน่?”
“ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันยังไม่เชี่ยวชาญจิตดาบ” หลินเข่อติ้งรีบโบกมือปฏิเสธ
บอดขวาหัวเราะเบาๆ “เจ้าหนู จิตดาบเป็นเรื่องที่ต้องเข้าใจเท่านั้น มันอธิบายไม่ได้ ฉันจะโจมตีให้แกเห็นอีกที แต่แกจะเข้าใจความซับซ้อนของมันหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับแก”
ขณะที่บอดขวาพูด เขาก็ยกดาบยาวในมือขึ้นเตรียมโจมตี
แต่ก่อนที่เขาจะเคลื่อนไหว ดาบยาวก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรงทันที ทำเอาใบหน้าของบอดขวาซีด
“บอดขวา เป็นอะไร?” หลินเข่อติ้งรีบถาม
“คุณหนูหลิน ดูเหมือนว่าบอดซ้ายจะเจอกับอันตรายที่ข้างนอก” บอดขวาตอบ
“อันตรายเหรอ?” คิ้วของหลินเข่อติ้งขมวดเล็กน้อย “หรือว่าเขาจะก่อเรื่องอีกแล้ว? รีบไปดูเขาแล้วพยายามอย่าให้เขาสร้างปัญหา”
“คุณหนูหลิน แล้วคุณล่ะ?” บอดขวาถาม
“ไม่ต้องกังวล” เธอรับรอง “เขายังอยู่ที่นี่กับฉัน และฉันมีสิ่งที่จะช่วยให้เราปลอดภัย เราจะไม่เป็นอะไร” หลินเข่อติ้งชี้ไปที่เฉินผิงขณะที่พูด
บอดขวาเหลือบมองเฉินผิง จากนั้นเตือนว่า “เจ้าหนู แกควรปกป้องคุณหนูหลินให้ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จะไม่มีที่ไหนในอาณาจักรนิรันดร์ให้แกซ่อนตัว”
หลังจากพูดจบ บอดขวาก็รีบวิ่งไปที่ทางเข้าสมรภูมิแห่งทวยเทพ
ในทางกลับกัน เฉินผิงพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เขาทำอะไรผิด? ทำไมจู่ๆ ถึงโยนภาระมาให้เขา?
เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิง หลินเข่อติ้งก็ยิ้มน้อยๆ และปลอบใจเขา “อย่าคิดมาก เขาแค่ขู่คุณเท่านั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ต่อให้ฉันเป็นอะไรไป มันก็ไม่ใช่ความผิดของคุณ”
“ถ้าผมอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครเป็นอันตราย” เฉินผิงพูดพลางทุบอกและคุยโว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...