หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4417

“ยังคิดเรื่องจิตดาบอยู่เหรอ?” หลินเข่อติ้งถามเหมือนรู้ว่าเฉินผิงคิดอะไรอยู่

เฉินผิงพยักหน้า “จิตดาบคืออะไรกันแน่?”

“ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันยังไม่เชี่ยวชาญจิตดาบ” หลินเข่อติ้งรีบโบกมือปฏิเสธ

บอดขวาหัวเราะเบาๆ “เจ้าหนู จิตดาบเป็นเรื่องที่ต้องเข้าใจเท่านั้น มันอธิบายไม่ได้ ฉันจะโจมตีให้แกเห็นอีกที แต่แกจะเข้าใจความซับซ้อนของมันหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับแก”

ขณะที่บอดขวาพูด เขาก็ยกดาบยาวในมือขึ้นเตรียมโจมตี

แต่ก่อนที่เขาจะเคลื่อนไหว ดาบยาวก็เริ่มสั่นอย่างรุนแรงทันที ทำเอาใบหน้าของบอดขวาซีด

“บอดขวา เป็นอะไร?” หลินเข่อติ้งรีบถาม

“คุณหนูหลิน ดูเหมือนว่าบอดซ้ายจะเจอกับอันตรายที่ข้างนอก” บอดขวาตอบ

“อันตรายเหรอ?” คิ้วของหลินเข่อติ้งขมวดเล็กน้อย “หรือว่าเขาจะก่อเรื่องอีกแล้ว? รีบไปดูเขาแล้วพยายามอย่าให้เขาสร้างปัญหา”

“คุณหนูหลิน แล้วคุณล่ะ?” บอดขวาถาม

“ไม่ต้องกังวล” เธอรับรอง “เขายังอยู่ที่นี่กับฉัน และฉันมีสิ่งที่จะช่วยให้เราปลอดภัย เราจะไม่เป็นอะไร” หลินเข่อติ้งชี้ไปที่เฉินผิงขณะที่พูด

บอดขวาเหลือบมองเฉินผิง จากนั้นเตือนว่า “เจ้าหนู แกควรปกป้องคุณหนูหลินให้ดี ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จะไม่มีที่ไหนในอาณาจักรนิรันดร์ให้แกซ่อนตัว”

หลังจากพูดจบ บอดขวาก็รีบวิ่งไปที่ทางเข้าสมรภูมิแห่งทวยเทพ

ในทางกลับกัน เฉินผิงพูดอะไรไม่ออก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ เขาทำอะไรผิด? ทำไมจู่ๆ ถึงโยนภาระมาให้เขา?

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิง หลินเข่อติ้งก็ยิ้มน้อยๆ และปลอบใจเขา “อย่าคิดมาก เขาแค่ขู่คุณเท่านั้น ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ต่อให้ฉันเป็นอะไรไป มันก็ไม่ใช่ความผิดของคุณ”

“ถ้าผมอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครเป็นอันตราย” เฉินผิงพูดพลางทุบอกและคุยโว

“บ้าเอ๊ย!” บอดซ้ายสบถอยู่ในใจ “ไม่รู้ว่าบอดขวาจะได้รับสัญญาณของฉันหรือเปล่า แต่ถ้าเขาไม่รีบมาช่วย ฉันก็คงต้องหนี ไม่อย่างนั้นคงต้องตายเพราะไอ้เด็กเวรสองคนนี้” เขาภาวนาให้บอดขวาได้รับสัญญาณของเขา

แม้ว่าความกลัวจะค่อยๆ คืบคลานเข้ามาในหัว แต่ใบหน้าของบอดซ้ายก็ไม่แสดงความกลัว เขายังคงสบถต่อไป พยายามรักษาท่าทางแข็งกร้าว

แม้ว่าเขาจะรู้สึกหวาดกลัวในใจ แต่เขาก็ไม่อาจแสดงออกมาให้เห็น

“ไอ้แก่ ปากกล้าจริงๆ อยากรู้นักว่าจะยังปากดีอีกไหมหลังเราฉีกร่างแกเป็นชิ้นๆ” เทียนหลัวคำรามในขณะที่เดือดพล่านด้วยโทสะ

พวกเขาต่อสู้กันมาสักพักแล้ว และระหว่างนั้นบอดซ้ายก่นด่าบรรพบุรุษของเทียนหลัวไม่หยุด ทำให้เขารำคาญมาก

“ไอ้หนู คิดจะดูหมิ่นผู้เฒ่างั้นเหรอ? หัดสำนึกในการกระทำของตัวเองเสียบ้าง ฉันสาปแช่งบรรพบุรุษของแกเพราะตระกูลพวกแกทำแต่เรื่องชั่วๆ คิดเหรอว่าฉันจะสาปแช่งใครก็ได้” บอดซ้ายตอบโต้ในขณะที่ลอยตัวอยู่กลางอากาศพร้อมกับถือดาบในมือ

“ไอ้แก่!” เทียนหลัวโมโหจนเกือบสติหลุด เขาพุ่งเข้าหาบอดซ้าย ชูดาบขึ้นสูงและเคลื่อนที่ด้วยความเร็วจนแทบจะถึงขีดสุด โทสะของเขาปรากฎชัด