หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4427

ขณะที่เฉินผิงแบกหลินเข่อติ้งไว้บนหลัง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอก็ลอยเข้าจมูกของเขา ในขณะเดียวกัน ความนุ่มนวลที่เขาสัมผัสได้จากเธอที่อยู่บนหลังทำให้เขากระสับกระส่าย

หลินเข่อติ้งนอนหมอบอยู่บนหลังของเขา ริมฝีปากของเธอมีรอยยิ้มเยาะ และเธอกดฝ่ามือลงเบาๆ ที่ท้ายทอยของเขา

ทันใดนั้น ตัวอักษรคำว่าเสี่ยวติ้งสีแดงเข้มก็ปรากฏขึ้นบนคอของชายคนนั้น

“คุณทำอะไรน่ะ? คุณหนูหลิง” เฉินผิงถามด้วยแววตาสับสนเล็กน้อย

“เปล่า ฉันไม่เป็นไรแล้ว วางฉันลงเถอะ!” หลินเข่อติ้งโกหกและกลั้นหัวเราะ

“อะไรนะ?”

เฉินผิงอ้ำอึ้ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็วางเธอลง

หลินเข่อติ้งยิ้มให้เขา ก่อนจะก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างร่าเริง

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็มีสีหน้าสับสน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงหัวเราะ แถมเสียงหัวเราะของเธอยังฟังดูแปลกๆ

เมื่อนึกถึงตอนที่เธอสัมผัสคอของเขาเมื่อครู่ เขาก็รีบแตะจุดนั้นแต่ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ

เธอทำอะไรลงไป?

เขาชะงักไปชั่วขณะ ถึงกระนั้นก็ยังตามเธอไป

ซากกระดูกกระจัดกระจายไปทั่วพื้น ทำให้เกิดเสียงปริแตกเมื่อมีคนเหยียบมัน แต่ดูเหมือนว่าหลินเข่อติ้งจะไม่ได้กลัวอีกแล้ว

แม้ว่าพวกเขาจะเดินมาไกล แต่ก็ไม่เห็นใครเลย คนอื่นๆ ไปอยู่ที่ไหนกัน

แต่แล้วก็มีบ้านหลังหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าพวกเขา

มันไม่ได้สร้างด้วยอิฐและหิน แต่ดูราวกับถูกสร้างขึ้นมากลางอากาศธาตุ เพราะมันโปร่งแสงและยังเอนไปมาตามความบิดเบี้ยวของมิติ

“หรือเราจะโดนคาถาลวงตาเข้า?” หลินเข่อติ้งครุ่นคิด คิ้วขมวดเมื่อเห็นบ้านที่ปรากฏขึ้น

“เป็นไปไม่ได้ ถ้าเราตกอยู่ภายใต้คาถาลวงตา ผมจะสัมผัสได้ทันที”