หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4430

เฉินผิงเริ่มร้อนรน ถ้าเขาไม่รีบปล่อยให้ชายคนนี้สิงร่างและเข้าไปในทะเลจิตสำนึกของเขา เขาก็น่าจะทนได้อีกไม่นาน ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปฉันคงแย่แน่!

“ใจเย็นๆ สาวน้อย” ชายคนนั้นเยาะเย้ย “เมื่อเข้าสิงร่างเขาได้แล้ว ข้าจะจัดการเจ้าต่อ ข้าอยากรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับนักบวชชราคนนั้น” หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ มือของเขาก็คว้าอากาศ

ทันใดนั้น หลินเข่อติ้งก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเธอถูกมัดไว้และขยับไม่ได้

แม้ว่าเธอจะพกเหรียญตราคุ้มภัยมาด้วย แต่ตอนนี้มันก็ไร้ประโยชน์แล้ว!

“ผมไม่ยอมให้คุณเข้าสิงหรอก ไม่ว่าคุณจะพยายามแค่ไหน ผมขอตายดีกว่าปล่อยให้คุณสิงร่าง” เสียงของเฉินผิงมุ่งมั่นในขณะที่เขารีบลุกขึ้น และพุ่งเข้าหารูปปั้นสัตว์อสูรที่อยู่ข้างๆ

เขาจะจบชีวิตตัวเองด้วยการพุ่งชนรูปปั้น

ชายคนนั้นตื่นตระหนก ร่างของเขากลายเป็นหมอกสีดำพุ่งเข้าหาเฉินผิง

นี่คือแผนของเฉินผิง เขาไม่ได้พยายามฆ่าตัวตาย เขากำลังบีบให้ชายคนนั้นรีบเข้าไปในทะเลจิตสำนึกของเขา

หากชายคนนั้นรู้ว่ามีจ้าวมารสีชาดอยู่ในจิตของเฉินผิง เขาก็คงถอยออกมาทันที

เฉินผิงบีบให้อีกฝ่ายรีบตัดสินใจ เขาแน่ใจว่าชายคนนั้นจะไม่มีเวลาคิดให้ถ้วนถี่

ฟุ่บ!

ทันใดนั้นหมอกดำก็เคลื่อนเข้าไปในร่างของเฉินผิง มุ่งตรงไปที่ทะเลจิตสำนึกของเขา

ในขณะเดียวกันเฉินผิงก็หยุดชะงัก ริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มเยาะ

เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น หลินเข่อติ้งก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วตัว

ชายผู้นั้นซึ่งตอนนี้ติดอยู่ในจิตสำนึกของเฉินผิงเริ่มหัวเราะบ้าคลั่ง “ข้าจะเป็นอิสระในไม่ช้า! ข้าจะได้สัมผัสอิสรภาพแล้ว!”

เป็นเวลาหลายพันปีที่เขาติดอยู่ที่นี่จนจะสิ้นสติอยู่รอมร่อ แต่ตอนนี้หลังจากเข้าสิงเฉินผิงแล้ว ในที่สุดเขาก็เห็นทางออก อิสรภาพอยู่ใกล้แค่เอื้อม เขาจะได้ลิ้มรสมันแล้ว

ทันใดนั้น เสียงเย็นยะเยือกก็ดังก้องไปทั่วทะเลจิตสำนึก “เจ้าเป็นใครถึงได้ฝันหวานถึงอิสรภาพ? ทั้งที่ข้าผู้นี้ยังติดอยู่ที่นี่”

ที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือของวิเศษอย่างคัมภีร์ทองคำต้าหลัวที่ซ่อนอยู่ในจิตสำนึกของเฉินผิง

เมื่อร่างของเขาเริ่มสลายไปไปในความว่างเปล่า ความสับสนก็ปกคลุมช่วงขณะก่อนตายของเขา เหตุใดจึงมีสิ่งที่ทรงพลังและอันตรายซ่อนอยู่ในร่างมนุษย์ธรรมดา เขาสลายไปทั้งที่ยังไม่ได้รู้คำตอบ

เฉินผิงยืนนิ่ง รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนริมฝีปากของเขา เมื่อเสี้ยววิญญาณของชายคนนั้นถูกกำจัด เขาก็เผยรอยยิ้มกว้าง เป็นแค่วิญญาณชั้นต่ำกลับกล้าท้าทายฉัน เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?

เมื่อสายตาของเขาจับจ้องหลินเข่อติ้งซึ่งยังคงขยับไม่ได้และตัวสั่นเทา ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ “สาวน้อย ครั้งล่าสุดที่ข้าเจอผู้หญิงก็ผ่านมาหลายพันปี ข้าคิดว่าได้เวลารำลึกความหลังแล้ว”

หลินเข่อติ้งที่เห็นพฤติกรรมของเฉินผิงมั่นใจว่าเขาถูกสิง “อย่าเข้ามานะไอ้สารเลว!”

หลินเข่อติ้งซึ่งถูกผนึกและขยับไม่ได้ ทำได้เพียงดิ้นรนขัดขืนพันธนาการที่มองไม่เห็นซึ่งมัดเธอเอาไว้ ความสิ้นหวังบังเกิดกับเธอขณะที่ร้องตะโกน หวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วยเธอ

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ “ร้องให้เต็มที่ ไม่มีใครได้ยินหรอก ข้าจะให้เจ้าได้เห็นพลังที่แท้จริง”

พอพูดจบ เขาก็พุ่งเข้าหาเธอ