หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4436

“เข้าไปกันเลย!”

เมื่ออสูรสายฟ้าก็จะเข้าไปด้วย เฉินผิงจึงมีแต่ต้องพาทุกคนเข้าไป

เมื่อเข้าใกล้ทางเข้าหอคอย พวกเขาก็สังเกตเห็นเครื่องรางสีเหลืองติดอยู่ที่ประตูซึ่งปิดไว้อย่างแน่นหนา

เฉินผิงทำท่าประสานอิน

ตูม!

ทันใดนั้นเครื่องรางก็ลุกเป็นเปลวเพลิง และประตูหอคอยก็เปิดออกช้าๆ

เมื่อได้พลังคืนมา เฉินผิงย่อมสามารถผ่านเครื่องรางระดับนี้ไปได้อย่างง่ายดาย

หลินเข่อติ้งมองดูเฉินผิงด้วยความทึ่ง ตาของเธอเป็นประกายด้วยความชื่นชม

แทบเป็นไปไม่ได้ที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานจะรู้สึกทึ่งในฝีมือของผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ไม่ว่าจะโน้มน้าวมากเพียงใดก็ไม่อาจทำให้เธอชื่นชมคนที่อ่อนแอกว่าเธอได้

แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกเคารพในตัวเฉินผิง

เฉินผิงทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

“ไปกันเถอะ” เฉินผิงพูดพลางก้าวผ่านประตูเข้าไปก่อน

คนอื่นๆ เดินตามมาติดๆ

ไม่มีใครรู้ว่าข้างในมีอะไรอยู่ ไม่รู้ว่าจะเป็นอันตรายหรือโอกาส

ความไม่รู้ทำให้ทุกคนวิตกกังวล

สีหน้าของเฉินผิงจริงจังและตึงเครียด

ความเงียบรอบตัวพวกเขากดดัน ได้ยินเพียงเสียงหัวใจเต้นแรง

เมื่อเข้าไป กลิ่นเน่าเหม็นน่ารังเกียจก็เข้าจู่โจมประสาทสัมผัสของพวกเขา ภายในหอคอยนั้นกว้างใหญ่และว่างเปล่า ที่พื้นเต็มไปด้วยกระดูก

เฉินผิงมองตามที่เธอบอก และเห็นศพถือจารึกอยู่ในมือ

เฉินผิงเดินเข้าไปใกล้ด้วยความระมัดระวังและหยิบจารึกขึ้นมา จารึกยังคงแผ่พลังวิญญาณออกมา แสดงให้เห็นว่ามันเพิ่งอยู่ที่นี่ได้ไม่นาน

หลังจากที่เฉินผิงส่งปราณสัมผัสของเขาเข้าไปในจารึก เขาก็ทำหน้ามึนงง

เขาไม่เข้าใจข้อความในนั้นแม้แต่คำเดียว

“นี่มันอะไรกัน? ผมอ่านไม่ออกเลยสักนิด” เฉินผิงถามด้วยความสับสน

“ข้าขอดูหน่อย” อสูรสายฟ้ากล่าว

เฉินผิงส่งจารึกให้ และอสูรสายฟ้าก็ตรวจสอบอย่างระมัดระวัง สีหน้าของมันดูงุนงง และมันพึมพำว่า “แปลกมาก ดูเหมือนจะไม่ใช่อารยธรรมของอาณาจักรนิรันดร์”

“ฉันดูบ้างสิ...” หลินเข่อติ้งพูดแทรกขึ้นด้วยความอยากรู้

เธอหยิบจารึกขึ้นมาอย่างกระตือรือร้นและเริ่มตรวจสอบ