หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4438

เพราะอยากฆ่าคนเล่นเท่านั้นหรือ?

จ้าวมารสีชาดกล่าว “เจ้าไม่เห็นหรือไง? มีคนใช้กลิ่นเหม็นของศพที่เน่าเปื่อยฟื้นพลังให้ตัวเอง พลังนี้เรียกว่าปราณซากศพ และยังสามารถนำไปใช้บำเพ็ญเพียรได้ด้วย”

เฉินผิงรู้สึกเวียนหัวและขนของเขาลุกเกรียว การที่มีใครสักคนจงใจล่อคนมาที่นี่ ฆ่าพวกเขา แล้วปล่อยให้ร่างกายเน่าเปื่อยเพื่อดูดซับปราณซากศพนั้นช่างน่าขนลุก

เท่ากับว่าคนเหล่านั้นกลายเป็นทรัพยากรบำเพ็ญเพียร คนของอาณาจักรบาดาลไม่ต่างจากวัวควายที่ถูกผู้อื่นเชือดตามอำเภอใจ

ช่างน่าสยดยอง

เฉินผิงไม่อยากจะนึกภาพ

“เฉินผิง มีอะไรเหรอ? คุณเหม่อมาสักพักแล้ว” หลินเข่อติ้งถามเมื่อสังเกตเห็นท่าทางผิดปกติของเขา เธอสะกิดเขาเบาๆ

“อ้อ ไม่มีอะไร” เฉินผิงรีบส่ายหัวเพื่อปัดความกังวลของเธอ

“ขึ้นไปชั้นบนกันเถอะ ที่นี่น่ากลัวเกินไป” หลินเข่อติ้งเสนอให้พวกเขาไปต่อ

เฉินผิงอยากจะห้ามเธอ แต่ก็ลังเลเพราะไม่แน่ใจว่ามีอะไรรออยู่

เขาไม่รู้เลยว่าสิ่งที่บำเพ็ญเพียรด้วยปราณซากศพคืออะไรกันแน่

ถ้าสิ่งนั้นตัดสินใจฆ่าพวกเขาเพื่อใช้ปราณซากศพบำเพ็ญเพียรก็คงไม่มีใครรอด

เมื่อเห็นว่าหลินเข่อติ้งไปถึงบันไดแล้ว เฉินผิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตั้งสติและเดินตามไป

ขณะที่พวกเขาเดินขึ้นบันไดไม้ดังเอี๊ยดอ๊าดไปยังชั้นสอง ใบหน้าของเฉินผิงก็ซีดเผือด และร่างกายของเขาเกร็ง

เขาจะบอกสิ่งที่เขาเพิ่งรู้ไม่ได้ เพราะเกรงว่าคนอื่นจะตกใจกลัว

เมื่อไปถึงชั้นสอง พวกเขาก็พบอีกหลายศพทั้งชายและหญิง อย่างไรก็ตาม ศพเหล่านี้ยังคงสมบูรณ์ สภาพปกติราวกับว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่

อย่างไรก็ตาม ศพเหล่านั้นไม่ได้สวมเสื้อผ้าและยืนในท่าทางต่างๆ มีร่างของสัตว์อสูรกระจัดกระจายไปทั่วเช่นกัน

ร่างเปลือยหลายร้อยร่างยืนราวกับว่าเป็นรูปปั้น พวกเขาเหมือนคนเป็นมากจนอาจทำให้เข้าใจผิดเมื่อมองแวบแรก

น่าอายจนไม่กล้ามองนี่มันสถานที่แบบไหนกัน?

วิตถารเป็นบ้า