หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4467

แม้ว่าฟ่านเสียนป่อจะชั่วช้า แต่เขาก็ไม่ได้โง่

“ทุกคนฟัง” เขาตะโกนเรียกศิษย์คนอื่น “เฉินผิงมีค่าหัวสูง ถ้าเราจับตัวได้แล้วส่งให้สมาพันธ์ผนึกมาร ชีวิตนี้เราก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เราต้องร่วมมือกัน เขาเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด ไม่มีทางที่เราจะล้มเหลวถ้าเรามีกันหลายคน!”

“เดี๋ยวก่อน” ศิษย์น้องคนหนึ่งพูดแทรกด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจ “สมาพันธ์ผนึกมารส่งผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่มาจับเขา แต่ก็ยังจัดการเขาไม่ได้ แน่ใจเหรอว่าเราจะทำสำเร็จ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เฉินผิงก็รู้ทันทีว่าพวกเขาหมายถึงพวกเทียนหลัวเทียนชาเมื่อวันก่อน ผ่านไปไม่นานพวกเขาก็รู้ข่าวความพ่ายแพ้ของพวกนั้นแล้ว หมายความว่าคนพวกนี้เกี่ยวข้องกับสมาพันธ์ผนึกมาร

เป็นไปได้ว่าพวกเขาทรยศสำนักหมื่นดาบ และอาจจะช่วยทำให้วงแหวนอาคมป้องกันสำนักเสียหายในระหว่างที่สมาพันธ์ผนึกมารโจมตีด้วย

“ต้องมีคนช่วยเขาแน่ ไม่มีทางที่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดจะเอาชนะมหายานระดับสี่ได้ เป็นไปไม่ได้หรอก เราต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ระหว่างที่ไม่มีคนคอยช่วยเขา ต้องรีบลงมือแล้ว! ถ้ามีคนมาช่วยเขาก่อนเราเดือดร้อนแน่” ฟ่านเสียนป่อพูดรบเร้า

เหล่าศิษย์ต่างสบตากันเมื่อรู้สึกว่าที่ฟ่านเสียนป่อพูดสมเหตุผล พวกเขาหยิบดาบยาวที่หล่นลงพื้น และพุ่งเข้าหาเฉินผิงอย่างพร้อมเพรียง

แทนที่จะก้าวเข้าไปช่วย ฟ่านเสียนป่อกลับยืนดูเฉยๆ เขากำลังใช้ศิษย์คนอื่นทดสอบความสามารถของเฉินผิง

เฉินผิงเป็นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดก็จริง แต่ถ้าเขาแสร้งทำเป็นอ่อนแอเพื่อตบตา แบบนั้นพวกเขาอาจหลงกลได้

ฟ่านเสียนป่อจึงยืนดูเฉยๆ และสั่งศิษย์คนอื่นเข้าต่อสู้ในขณะที่เขาสังเกตการณ์ ผู้ติดตามของเขาลงมือเต็มกำลัง โจมตีด้วยพลังทั้งหมดทันทีที่เคลื่อนไหว ถึงยังไงเฉินผิงก็เป็นคนที่สมาพันธ์ผนึกมารตั้งค่าหัวด้วยบรรณาการร้อยปี

แต่เฉินผิงกลับยิ้มอย่างเรียบเฉยและเก็บกระบี่พิฆาตมังกรไว้ในฝัก

ผู้โจมตีทุกคนล้วนเป็นผู้ทุกข์ยาก คนที่แข็งแกร่งที่สุดเป็นผู้ทุกข์ยากระดับเก้า เฉินผิงคิดว่าการใช้กระบี่คงเกินจำเป็น การจัดการกับพวกนี้ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น เขาทำได้โดยที่อาวุธของเขาไม่จำเป็นต้องเปื้อนเลือด

เขาคิดจะเอาชนะพวกเราด้วยวิธีแบบนี้เหรอ? ชักจะหยามหน้ากันเกินไปแล้ว

เหล่าศิษย์รู้สึกถูกดูหมิ่น จึงปลดปล่อยรัศมีของตนและพุ่งเข้าหาเฉินผิงด้วยคลื่นพลังรุนแรง

ตูม!

ขณะที่พวกเขากำลังจะปะทะตรงๆ กับเฉินผิง พลังวิญญาณบางเบาที่เขาปล่อยออกมาก็ระเบิดออกเป็นพลังมหาศาล แรงระเบิดนั้นรุนแรงมาก มันพัดผ่านอากาศราวกับคลื่นยักษ์

เหล่าศิษย์กระเด็นออกไปราวกับถูกกระสุนปืนใหญ่กระแทก เสียงกรีดร้องดังไปทั่วขณะที่พวกเขาปลิวและตกลงพื้นดินห่างออกไปหลายร้อยเมตร แรงกระแทกทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่และฝุ่นฟุ้งกระจายขึ้นไปในอากาศ

เมื่อฝุ่นจางลง เหล่าศิษย์ก็นอนแน่นิ่ง ไม่สามารถขยับตัวหรือลุกขึ้นได้

สนามรบเงียบสงัด ดวงตาของฟ่านเสียนป่อเบิกกว้างและรูม่านตาของเขาหดตัว เขายืนนิ่งไม่ขยับ