หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4469

จูชิงซิ่วพยักหน้าเห็นด้วย เฉินผิงใช้หยกสื่อสารเรียกจี้อวิ๋น ไม่นานทั้งสามก็ขึ้นเรือเหาะและรีบมุ่งหน้าไปยังเมืองจูเจีย

เมื่อมาถึงเฉินผิงก็ไม่ยอมเสียเวลา เขาใช้หญ้าเส้นใยเซียนกลั่นยาเม็ด ภายในวันนั้นยาเม็ดก็เสร็จสมบูรณ์

เมื่อจูชิงซิ่วกินยาเข้าไป รอยไหม้บนใบหน้าของเธอก็หายเป็นปกติอย่างน่าอัศจรรย์ ทำให้ผิวของเธอไร้ที่ติ จูชิงซิ่วรู้สึกซาบซึ้งมาก ใบหน้าของเธอที่เคยมีรอยแผลเป็นกลับมาเรียบเนียนและเปล่งปลั่งอย่างที่เคย

ในเย็นวันนั้น จูหยวนจื่อพร้อมด้วยจูชิงซิ่วและจูชิงเยวี่ยผู้เป็นน้องสาว ได้จัดงานฉลองเล็กๆ ให้กับเฉินผิง

“คุณเฉิน” จูหยวนจื่อพูดพลางยกแก้ว “คุณช่วยชีวิตลูกสาวทั้งสองของฉันไว้ ฉันไม่รู้จะพูดขอบคุณยังไงดี”

เขาหยิบขวดเหล้าสีขาวบริสุทธิ์ออกมาแล้วยื่นให้เฉินผิง “เมืองจูเจียไม่มีของมีค่าอะไร ขวดนี้ตกทอดกันมาในตระกูลของฉันหลายชั่วอายุคน ว่ากันว่าขวดนี้มีเลือดของมังกรวารี ฉันอยากให้คุณเก็บไว้”

เฉินผิงหยิบขวดขึ้นมา รู้สึกถึงรัศมีอันทรงพลังและเก่าแก่ที่แผ่ออกมาจากขวดเมื่อสัมผัสกับมือของเขา รัศมีนั้นดูคุ้นเคย แม้ว่าความเข้มข้นของรัศมีจะทำให้เขาแปลกใจก็ตาม

ขณะที่เขาตรวจสอบขวดด้วยปราณสัมผัส เฉินผิงก็เห็นร่างเงาของมังกร รูปร่างของมันดูเลือนลางแต่สง่างาม มันคลื่อนไหวอยู่ภายในขวด

เขาหรี่ตาลงและถามว่า “คุณจู นี่คือเลือดของมังกรวารีเหรอ? มันตกทอดมาจากบรรพบุรุษของคุณจริงหรือเปล่า?”

จูหยวนจื่อพยักหน้าอย่างจริงจัง “เราเชื่อแบบนั้นมาโดยตลอด พูดตามตรง ด้วยสถานการณ์ของเมืองในตอนนี้ เราแทบจะไม่มีทางเผชิญหน้ากับสัตว์อสูร การเก็บเลือดของมังกรวารีคงไม่ต้องพูดถึง คุณเฉิน หรือว่านี่จะเป็นของปลอม?”

จูหยวนจื่อเองก็ไม่แน่ใจ เขารู้เพียงว่ามันอยู่กับตระกูลมาหลายศตวรรษแล้ว

เฉินผิงส่ายหัว “ไม่หรอก มันไม่ใช่ของปลอม แต่ถ้าเลือดนี้มาจากมังกรวารีจริงๆ มันต้องเป็นเลือดของสัตว์อสูรที่น่าเกรงขามมาก” เขาชะงัก “ดูจากความแข็งแกร่งของเมืองจูเจียในตอนนี้...”

ไม่มีใครในเมืองจูเจียที่สามารถบรรลุถึงขั้นมหายานได้ ถ้าจูชิงซิ่วไม่ได้ถูกส่งไปฝึกกับสำนักหมื่นดาบ เธอก็คงไม่สามารถไปถึงขั้นนั้นได้

“คุณจูชิงซิ่ว นี่มันไม่ถูกต้อง” เฉินผิงพูดและผลักเธอออกไป “ผมไม่ใช่ผู้ชายแบบที่คุณคิด ผมไม่ได้ช่วยคุณเพราะหวังสิ่งตอบแทน”

“ฉันรู้” จูชิงซิ่วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา “แต่ฉันทำด้วยความเต็มใจ คุณไม่จำเป็นต้องคิดมากหรอก”

เธอก้าวเข้ามาใกล้ สายตาของเธอจ้องไปที่เขา

“คุณจูชิงซิ่ว อย่าเลยดีกว่า”

เฉินผิงยังคงถอยต่อไปจนกระทั่งไม่มีที่ให้ถอยแล้ว จูชิงซิ่วไม่สนใจคำพูดของเขา เธอโอบกอดเขาไว้ เฉินผิงล้มลงไปกองกับพื้นพร้อมหลังพิงกำแพง เขาสัมผัสได้ว่าหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ และเขาก็เริ่มใจอ่อน

ขณะที่เขากำลังจะควบคุมไม่อยู่และพร้อมที่จะปล่อยให้เป็นไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ สร้างความตกใจให้กับทั้งคู่