หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4485

“ธนูศักดิ์สิทธิ์... เจ้าเด็กนี่ครอบครองธนูศักดิ์สิทธิ์ได้ยังไง?” เหล่าซุนพึมพำเหมือนไม่อยากเชื่อ สายตาของเขาจ้องไปยังแขนที่ถูกตัดขาด

คนอื่นๆ ต่างก็ตกใจไปตามๆ กัน สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่อาวุธในมือของเฉินผิงพลางคิ้วขมวดด้วยความสับสน ธนูศักดิ์สิทธิ์โด่งดังในอาณาจักรนิรันดร์เพราะพลังที่ไร้คู่ต่อกรของมัน แต่มันกลับมาอยู่ในมือของเฉินผิงที่เป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยาก ไม่มีใครรู้ว่าอาวุธระดับนี้มาอยู่ในมือของพวกปลายแถวอย่างเฉินผิงได้อย่างไร

“ฉันประเมินเขาต่ำเกินไป ดูเหมือนว่าเขาจะมีผู้มีอำนาจหนุนหลัง” เหล่าเฉาพึมพำ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ

อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสเทียนยังคงนิ่งเงียบ นิ้วของเขาเคลื่อนไหวเป็นจังหวะ ราวกับว่าเขากำลังคำนวณอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นชั่วขณะ สีหน้าของเขาก็มืดมนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาพร้อมหันไปหาเทียนหลัวและเทียนชา น้ำเสียงของเขาเย็นชา “ต่อจากนี้ห้ามวู่วาม อยู่ข้างหลังฉันไว้และทำตามคำสั่งของฉัน”

เทียนหลัวดูสับสนอย่างเห็นได้ชัดและขมวดคิ้ว “ผู้อาวุโสเทียน ถึงเฉินผิงจะมีธนูศักดิ์สิทธิ์ เขาก็เป็นแค่ผู้ทุกข์ยากเท่านั้น ถ้าเราร่วมมือกันต้องสามารถกำจัดเขาได้แน่ ทำไมคุณถึงคิดจะถอย? น่าขายหน้าจริงๆ!”

พวกเราที่มีกันหลายคนจะกลัวเฉินผิงได้ยังไง?

ผู้อาวุโสเทียนตบหน้าเทียนหลัวดังลั่น

“แกมันไม่รู้อะไรเลย” ผู้อาวุโสเทียนตะคอกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันได้เห็นแล้วว่าเบื้องลึกเบื้องหลังของเจ้าเด็กนี่ไม่ธรรมดา เราจะไปยุ่งกับเขาไม่ได้ ถ้าแกไม่อยากถอย ก็อย่ามาโทษฉันถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแก!”

เทียนหลัวเงียบปากและไม่กล้าพูดอะไรอีก

เหล่าเฉายิ้มเยาะเมื่อเห็นอย่างนั้น “ผู้อาวุโสเทียน บางเรื่องคุณอาจจะไร้ฝีมือ แต่เรื่องลงโทษศิษย์คงไม่มีใครเก่งเกินคุณ”

ผู้อาวุโสเทียนไม่สนคำล้อเลียน สายตาของเขาเหลือบมองไปทั่วในขณะที่คิดแผนหลบหนีอยู่ในใจ

“พอกันที” เหล่าซุนคำราม ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ “เราจะจัดการเขาด้วยกัน เจ้าเด็กนั่นต้องมีสมบัติล้ำค่าติดตัวแน่ๆ!”

ความอับอายแผดเผาในใจเขา ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่อย่างเขากลับตกอยู่ในสภาพนี้เพราะผู้ทุกข์ยากเพียงคนเดียว มือที่ถูกตัดขาดของเขาปวดเป็นจังหวะราวกับเครื่องเตือนใจอันขมขื่น ทำให้เขากระหายอยากล้างแค้น

“ตกลง เราจะจู่โจมพร้อมกัน” เหล่าเฉาเห็นด้วยพร้อมพยักหน้า

เหล่าซุนขมวดคิ้ว “ทำไมจะทำไม่ได้? เราทั้งคู่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่ จะบอกว่าเราไม่สามารถจัดการกับผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดได้งั้นเหรอ? หยุดคิดมากได้แล้ว ถ้าคนของแคว้นเซียว มาถึงที่นี่ เราจะเป็นฝ่ายต้องหนีเอาตัวรอดแทน”

สายตาของเหล่าเฉาหันไปมองธนูศักดิ์สิทธิ์ในมือของเฉินผิง ดวงตาของเขาหรี่ลง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็กัดฟันแน่น “ก็ได้ แต่ฉันขอพูดให้ชัดเจนก่อน เมื่อจัดการกับเฉินผิงได้แล้ว ธนูศักดิ์สิทธิ์ต้องเป็นของฉัน”

เหล่าซุนถอนหายใจหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็พยักหน้า “ตกลง ช่วยฉันฆ่าเขาก็พอ คุณจะเอาอะไรก็ตามใจเลย”

“ตกลง!” ความมุ่งมั่นปรากฏบนสีหน้าของเหล่าเฉา ทั้งสองไม่เสียเวลาอีกและพุ่งไปข้างหน้า ร่างกายของพวกเขากลายเป็นลำแสงที่พุ่งเข้าหาเฉินผิงพร้อมเจตจำนงสังหาร

แม้ว่าเหล่าซุนจะเสียมือไปข้างหนึ่ง แต่พลังของเขาไม่ด้อยลงเลย เฉินผิงที่เห็นอย่างนั้นสูดลมหายใจลึกๆ และเก็บธนูศักดิ์สิทธิ์ไว้ การโจมตีเมื่อครู่ทำเอารัศมีของเขาแทบหมดสิ้น

เฉินผิงจับกระบี่พิฆาตมังกรด้วยมือทั้งสองข้าง เตรียมโจมตีครั้งสุดท้ายแบบทุ่มหมดหน้าตัก