หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4486

พอกันทีไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไงฉันจะยอมสละร่างให้จ้าวมารสีชาดควบคุม

“เจ้าหนู เจ้าคาดหวังให้ข้าเข้ามาช่วยตอนที่คอของเจ้าพาดอยู่บนเขียงอย่างนั้นหรือ? ช่างใจกว้างจริงๆ แต่ข้าขอปฏิเสธ หากข้าปลดปล่อยพลังแม้เพียงเศษเสี้ยวทั้งที่เจ้าอยู่ในสภาพนี้ ร่างกายของเจ้าจะสลายเป็นผงธุลี” จ้าวมารสีชาดซึ่งรู้ว่าเฉินผิงกำลังคิดอะไรอยู่จึงพูดขึ้น

เมื่อไม่มีทางหนีและศัตรูเข้ามาใกล้อย่างรวดเร็ว เฉินผิงจึงกัดฟันและเคลื่อนไหว

“ชุมนุมหมื่นดาบ!” เขาคำราม ฟันกระบี่ผ่านอากาศด้วยความมุ่งมั่นที่ไม่สั่นคลอน

กระบี่พิฆาตมังกรส่งเสียงที่แฝงด้วยพลังโบราณในขณะที่เฉินผิงปลดปล่อยวิชาขั้นสูงสุดแห่งสำนักหมื่นดาบ ราวกับมิติแตกออก มีรอยฉีกขาดก่อตัวขึ้นกลางความว่างเปล่า ขณะที่ฟ้าดินสั่นสะเทือนภายใต้พลังอันมหาศาล คลื่นพลังนั้นรุนแรงมากจนกระทั่งผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่ห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตรยังต้องหยุดชะงักด้วยความตกใจ

ลำแสงกระบี่เจิดจ้านับไม่ถ้วนพุ่งลงมาเหมือนฝนดาวตกจากท้องฟ้าเบื้องบน พุ่งเข้าหาเหล่าซุนและเหล่าเฉาจากทุกทิศทาง ทำให้พวกเขาไร้ทางหนี

ร่างของเฉินผิงเซถอยหลังเพราะแรงสะท้อนของรัศมีดาบที่ปลดปล่อยออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง ในขณะเดียวกัน เหล่าซุนและเหล่าเฉาถูกบีบให้ถอยหนี ปราณดาบโจมตีพวกเขาไม่หยุดหย่อน ทั้งสองรีบสร้างโล่ขึ้นมาเพื่อป้องกันการโจมตี

แม้จะรับมือได้ แต่ทั้งคู่ก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย ถึงจะไม่เจ็บหนักจนถึงแก่ชีวิต แต่ก็น่าตกใจที่ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดแค่คนเดียวสามารถทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่สองคนบาดเจ็บได้

ในขณะนั้นเฉินผิงอ่อนแรงอย่างมาก พลังของเขาหมดลงไม่มีเหลือ การโจมตีด้วยปราณดาบอันรุนแรงที่เขาเพิ่งปลดปล่อยออกมาสูบพลังทุกหยาดหยดจากร่างกายของเขา เขาใช้กระบี่พิฆาตมังกรแทนไม้ค้ำยันเพื่อช่วยทรงตัว เลือดไหลออกมาจากบาดแผลจนพื้นดินใต้เท้าเขานองเลือด

หากไม่ใช่เพราะร่างกายของเฉินผิงทนทานเหนือมนุษย์ พลังโจมตีมหาศาลนั้นอาจสะท้อนกลับมาทำลายตัวเขาเอง แบบนั้นเขาคงอยู่ในสภาวะที่อันตรายยิ่งกว่านี้มาก

การที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่สองคนบาดเจ็บด้วยการฟันกระบี่เพียงครั้งเดียวเป็นสิ่งที่เฉินผิงแทบไม่กล้าจินตนาการ มันเป็นความสำเร็จที่ไม่ได้เกิดจากความมั่นใจ แต่เป็นเพราะเขาจนตรอก เฉินผิงที่คิดจะสู้ให้ถึงที่สุดใช้พลังที่เหลือทั้งหมดไปกับการโจมตีครั้งสุดท้าย

แม้ว่าเหล่าซุนและเหล่าเฉาจะได้รับบาดเจ็บ แต่บาดแผลของพวกเขาก็ยังไม่ร้ายแรงถึงชีวิต อย่างไรก็ตาม แรงสะท้อนกลับที่เฉินผิงได้รับจากการโจมตีนั้นเกือบจะทำให้เขาหมดสติ แม้ว่าจ้าวมารสีชาดจะพยายามควบคุม แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์ใดๆ ในเมื่อเขาอยู่ในสภาพอ่อนแอมาก

หากได้รับพลังของจ้าวมารสีชาดแม้เพียงเศษเสี้ยว ร่างของเฉินผิงก็จะถูกทำลายไม่มีเหลือ

ขณะที่เฉินผิงนั่งลง รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวทั้งสามในตัวเขาก็เริ่มเคลื่อนไหว มันโคจรเกี่ยวพันกัน พลังสามเผ่าพันธุ์เคลื่อนตัวสอดประสาน ค่อยๆ ก่อตัวเป็นดาบยาวที่เปล่งประกาย ในขณะเดียวกันความรู้สึกร้อนแรงก็เริ่มแผ่ไปทั่วร่าง เปลวไฟหลากสีหมุนวนรอบตัวเขา แผ่รัศมีอันน่าหลงใหลและอันตราย

ท้องฟ้ามืดลงจนดำสนิท และดวงดาวก็เริ่มปรากฎบนท้องฟ้าเหนือหัวเฉินผิง บางดวงเปล่งประกายระยิบระยับ ขณะที่บางดวงทอแสงเข้มข้นและฉายแสงจ้าลงมา รัศมีจำนวนมากเคลื่อนลงมาจากดวงดาวบนท้องฟ้าเหล่านั้น มันผสานเข้าด้วยกันและก่อตัวเป็นดาบยาวในมือเฉินผิง

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวจนน่าหวาดกลัว ทั้งซีดเซียวและไม่เหลือเค้าเดิม เหมือนวิญญาณร้ายที่โผล่ขึ้นมาจากห้วงแห่งความสิ้นหวัง วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ภายในตัวเขากำลังสลายตัวอย่างรวดเร็ว มันแตกสลายด้วยความเร็วที่ยากจะหยั่งได้ เฉินผิงเสียสละทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความแข็งแกร่ง แก่นพลัง หรือกระทั่งจุติภูมิของเขา เพื่อเติมเชื้อเพลิงให้กับการโจมตีครั้งสุดท้าย

หากเขาต้องตาย เขาสาบานว่าจะลากสองคนนั้นให้ตายไปกับเขาด้วย

ในท้องฟ้ากว้างใหญ่เบื้องบน ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับเหมือนอัญมณี แสงของพวกมันล่องลอยและลี้ลับ พื้นดินด้านล่างกลับสว่างจ้าด้วยแสงสีขาวซับซ้อน ถักทอเข้าด้วยกันจนกลายเป็นแผนผังแปดทิศขนาดมหึมา

ราวกับว่าฟ้าดินกลายเป็นหนึ่งเดียวและสั่นสะท้านอย่างกลมกลืน พลังระหว่างฟ้าดินพุ่งทะยานและประสานกัน สร้างพลังอันท่วมท้นและน่าสะพรึงกลัว