หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4487

เหล่าซุนและเหล่าเฉายืนนิ่ง ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ ภาพเบื้องหน้าพวกเขาอยู่เหนือสิ่งใดที่เคยพบเจอ ราวกับว่าโลกกำลังจะแตกสลายต่อหน้าต่อตา

“ดวงดาวบนท้องฟ้าและสัญลักษณ์ที่ก่อตัวขึ้นบนพื้นคืออะไรกัน?” เหล่าซุนพึมพำ

“ดาบเล่มนั้น... มันมีทั้งแก่นพลังของมนุษย์ มารและอสูร หรือจะเป็นพลังที่ประสานกันของสามเผ่าพันธุ์?”

“และเปลวเพลิงเหล่านั้น มันหลอมรวมกันด้วยแก่นเพลิงปีศาจ ไม่ใช่แค่หนึ่ง แต่มีเพลิงปีศาจหลายประเภท เขาฝึกฝนทั้งหมดนั้นเลยหรือ?”

ดวงตาของเหล่าเฉาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ สีหน้าของเขาทั้งประหลาดใจและหวาดกลัว ทันทีที่คำพูดหลุดออกจากปาก เขาก็หันหลังและพุ่งทะยานราวกระสุนปืนใหญ่ เขาหนีไปโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย

เหล่าซุนซึ่งเห็นเหล่าเฉาหนีไปกะทันหันจึงทำตามสัญชาตญาณด้วยการหนีไปเช่นกัน ความเย่อหยิ่งเหยียดหยามที่พวกเขาแสดงออกมาก่อนหน้าหายไปหมด ในตอนนี้ไม่มีใครกล้าดูแคลนเฉินผิงอีกแล้ว เขาคือผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดที่พลังอยู่เหนือเหตุผล

เหล่าเฉานั้นถึงกับด่าตัวเองอยู่ในใจ เขานึกเสียดายที่ไม่ได้หนีไปกับผู้อาวุโสเทียนก่อนหน้านี้

ใครจะไปคิดว่าเฉินผิงจะปลดปล่อยพลังที่ไม่อาจหยั่งถึงและมหาศาลขนาดนี้

ฟุ่บ!

ทันใดนั้นก็ดูราวกับว่าทั้งโลกหวนคืน มันกลับสู่สภาพเดิมอย่างฉับพลัน ดวงดาวหายไปจากท้องฟ้า และสัญลักษณ์ซับซ้อนบนพื้นดินก็อันตรธานไป

ทว่าเฉินผิงกลับซวนเซเมื่อเลือดไหลออกมาจากปาก ร่างของเขาทรุดลงกับพื้น เขารู้สึกว่าชีวิตของเขากำลังจะหลุดลอยไป แต่ละวินาทีผ่านไปรวดเร็วยิ่งกว่าที่เคย สายตาของเขาเริ่มพร่ามัว และความทรงจำในอดีตเริ่มฉายชัดขึ้นต่อหน้าเขา

ทันทีที่ดวงตาของเฉินผิงหลับลงและวิญญาณของเขาเริ่มเลือนหาย ลำแสงสีขาวเปล่งประกายก็ส่องทะลุอากาศ ภายในความเจิดจ้าของแสงมีชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้น

เขาใช้มือข้างเดียวยกร่างไร้วิญญาณของเฉินผิงขึ้นมาโดยแทบไม่ต้องออกแรง ชายผู้นั้นเปล่งแสงอันอ่อนโยนและแฝงพลังเยียวยา และในไม่ช้าเฉินผิงก็ถูกโอบล้อมด้วยแสงนั้น วิญญาณของเขากลับคืนสู่ร่างช้าๆ

เหล่าซุนและเหล่าเฉายืนตัวแข็งทื่อ สีหน้าของพวกเขาว่างเปล่าด้วยความเหลือเชื่อขณะที่จ้องมองชายวัยกลางคน ราวกับว่าเขาปรากฏตัวขึ้นจากอากาศธาตุ

สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรที่มีความสามารถระดับพวกเขา ประสาทสัมผัสของพวกเขาจะถูกฝึกฝนให้ตรวจจับแม้กระทั่งสิ่งที่เลือนลางที่สุด ไม่ว่าจะรวดเร็วหรือละเอียดอ่อนเพียงใด แต่พวกเขาไม่อาจสัมผัสได้เลยเมื่อชายคนนี้มาถึง

ในขณะเดียวกัน เหล่าซุนก็พยายามหนีเช่นกัน แต่ก็พบว่าไม่เป็นผล เขาไปได้เพียงสามก้าวก่อนที่พันธนาการล่องหนจะจับตัวเขาไว้ ไม่ว่าจะออกแรงมากแค่ไหน เท้าของเขาก็ยังติดอยู่กับที่ ร่างกายของเขาไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย

ในขณะนั้น ทั้งเหล่าซุนและเหล่าเฉาต่างรู้สึกหวาดกลัว จนถึงตอนนี้ชายวัยกลางคนไม่ได้กระดิกนิ้วด้วยซ้ำ แต่พวกเขากลับพบว่าตัวเองขยับตัวไม่ได้

“คุณชี่...” เฉินผิงค่อยๆ ลืมตาขึ้น สายตาของเขาจับจ้องชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเฉินผิง

ทันทีที่เฉินผิงเอ่ยคำว่า “คุณชี่” เขาก็ค่อยๆ หลับตาลงอีกครั้ง

เหล่าซุนและเหล่าเฉาขมวดคิ้ว ความคิดของพวกเขาพุ่งพล่านในขณะที่พยายามทำความเข้าใจตัวตนของ “คุณชี่” ผู้ลึกลับ

คุณชี่ค่อยๆ วางเฉินผิงลงพื้น จากนั้นเขาก็หันไปมองชายทั้งสอง สายตาของเขาจ้องเขม็งไม่สั่นคลอน

ใบหน้าของเขายังคงนิ่งเฉย ดวงตาของเขาปราศจากอารมณ์