หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4492

ภายในนครหลวงของแคว้นเซียว ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้ากันอยู่นาน และยังไม่มีใครเป็นฝ่ายเปิดฉาก

องค์ชายเซียวไม่อาจอยู่นิ่งได้อีกต่อไป เขาจึงยกมือขึ้นและตะโกนออกมา “ใครกล้าบุกรุกแคว้นเซียวจะต้องถูกกำจัด!”

“ฆ่ามัน!”

เกิดเสียงร้องตะโกนดังสนั่น รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวนับไม่ถ้วนปะทุไปทั่วแคว้นเซียว

ตูม!

รัศมีเหล่านี้รุนแรงจนแทบจะทำลายล้างทั้งกองทัพได้ มันช่างน่าหวาดหวั่น

รัศมีอันดุเดือดระเบิดออก บดบังทุกสิ่งที่ขวางหน้าราวกับดินถล่มและคลื่นยักษ์

เมื่อได้เห็นภาพนั้น เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรจากสมาพันธ์ผนึกมารก็ปลดปล่อยรัศมีออกมาพร้อมกัน โล่จำนวนหนึ่งปรากฏขึ้น ปัดป้องการโจมตีจากกองทัพแคว้นเซียวได้อย่างหมดจด

“ฆ่ามัน!”

ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากจากสมาพันธ์ผนึกมารส่งเสียงคำรามออกมาดังกึกก้อง แต่ละคนต่างปลดปล่อยพลังออกมาเต็มกำลัง

ทันใดนั้น การต่อสู้ก็เริ่มขึ้น

เกิดเสียงสะท้อนดังก้องไม่หยุด และรัศมีอันทรงพลังก็แผ่กระจายไปทั่ว

การโจมตีแต่ละครั้งในการต่อสู้ที่รุนแรงระดับนี้สะเทือนไปทั่วฟ้าดิน เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรต่างล้มตาย

อาคารบ้านเรือนในนครหลวงกลายเป็นเถ้าถ่าน และเมืองทั้งเมืองกลายเป็นซากปรักหักพัง

ท่ามกลางผู้คนนับแสน คนที่ทนต่อแรงกดดันของสนามรบได้อาสาเข้าร่วมต่อสู้

พวกเขาเข้าใจว่าทุกคนต่างลงเรือลำเดียวกัน หากแคว้นเซียวพ่ายแพ้ ชีวิตสงบสุขและอิสระของพวกเขาจะต้องสิ้นสุดลง

ในขณะนั้น จี้อวิ๋นกำลังเฝ้าเฉินผิงด้วยสีหน้าตึงเครียด เขาไม่รู้เลยว่าการต่อสู้รุนแรงจะสิ้นสุดลงเมื่อใด

เขาได้แต่อาศัยพลังของตัวเองสร้างเกราะเพื่อปกป้องเฉินผิงอย่างเต็มกำลัง

เฉินผิงเปราะบางมากในขณะนั้น หากถูกโจมตี เขาคงไม่รอดเป็นแน่

ในขณะนั้นเซียวหยวนซานซึ่งนั่งอยู่ในห้องลับดูเหมือนจะไม่สนใจการต่อสู้ที่ดำเนินอยู่ภายนอก ราวกับว่าไม่ใยดีกับการตายของชาวเมืองและทหารของเขา

ในขณะนั้นองค์ชายเซียวมองภาพที่อยู่ตรงหน้าเขา สีหน้าของเขาไม่เคยเคร่งเครียดเท่านี้มาก่อน การต่อสู้ครั้งนี้จะทำให้ความพยายามในการพัฒนาแคว้นเซียวตลอดหลายปีสูญเปล่าอย่างนั้นหรือ? แล้วข้าจะไปแก้ตัวกับท่านพ่อได้อย่างไร?

แม้คนของสมาพันธ์ผนึกมารจะบาดเจ็บล้มตายไปมาก ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานของพวกเขาเกือบร้อยคนเสียชีวิตและได้รับบาดเจ็บ พวกเขาก็ไม่กังวล

เขาสนใจแต่ชีวิตของตัวเองเท่านั้น ขอแค่เขาไม่ตายก็พอแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขายังมีแผนสำรอง

ด้วยความที่ระดับบำเพ็ญเพียรของผู้อาวุโสชูไม่สูงนัก เขาจึงถอยออกมาอยู่ห่างๆ เมื่อการต่อสู้อันโกลาหลปะทุขึ้น

ในขณะนั้นผู้อาวุโสชูกลับมาที่สนามรบแล้ว แม้จะเห็นผู้บาดเจ็บและเสียชีวิตเขาก็ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา

ท้ายที่สุดแล้วคนเหล่านี้ล้วนเป็นผู้ใช้วิชามาร เป็นเพียงสมุนที่สมาพันธ์ผนึกมารเลี้ยงไว้ใช้สอยเท่านั้น

เขาจึงไม่สนใจว่าพวกเขาจะอยู่หรือตาย

เดิมทีแล้วผู้ใช้วิชามารเหล่านี้ถูกเก็บไว้อย่างลับๆ ภายในสมาพันธ์ผนึกมาร พวกเขาไม่เคยถูกเปิดเผยต่อหน้าคนนอกอยู่แล้ว

“พวกเขาน่าจะมาถึงในอีกไม่นาน...” ผู้อาวุโสชูมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาตระหนักดีว่าเสี่ยวเจียนจะมาถึงพร้อมกับคนของเขาในอีกไม่ช้านี้