หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4493

“ท่านสมุหนายก เราจะทำยังไงดี?”

ตอนนี้องค์ชายเซียวเริ่มทำอะไรไม่ถูก หากการต่อสู้ยังดำเนินต่อไป เขาเกรงว่ายอดฝีมือของแคว้นเซียวอาจถูกกำจัดสิ้น

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าพวกสมาพันธ์ผนึกมารจะไม่เกรงกลัวความตาย แม้ว่าผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นจะตาย มันก็ไม่อาจสั่นคลอนรากฐานของสมาพันธ์ผนึกมารได้

ไม่ว่าใครก็คาดไม่ถึงว่าสมาพันธ์ผนึกมารจะแอบซ่องสุมผู้ใช้วิชามารจำนวนมาก ซึ่งหลายคนเป็นยอดฝีมือจากแคว้นเซียว

สมาพันธ์ที่กำจัดความชั่วร้ายเพื่อรักษาสันติภาพกลับกลายเป็นที่ชุมนุมของผู้ใช้วิชามาร

“องค์ชาย ไม่ต้องกังวล เรายังมียอดฝีมือจากเมืองชางหลงที่ยังไม่มาถึง เมื่อพวกเขามาถึง จะไม่มีคนของสมาพันธ์ผนึกมารหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว” อวี่เหวินเฉียงกล่าว

“ท่านสมุหนายก เมืองชางหลงเป็นเพียงเมืองชายแดนขนาดเล็ก จะมียอดฝีมือสักเท่าไหร่กัน? หากมียอดฝีมือขั้นมหายานสักคนสองคนก็นับว่าเราโชคดีมากแล้ว”

องค์ชายเซียวถอนหายใจเบาๆ แม้จะมีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานมาสมทบ มันก็คงไม่ทำให้ผลของการต่อสู้เปลี่ยนไป

เสียงระเบิดรุนแรงดังขึ้นทันทีหลังจากที่องค์ชายเซียวพูดจบ

หมอกสีดำบนท้องฟ้ากระจายออกไปท่ามกลางเสียงดังลั่น

เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ นครหลวงถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำหนา มาตอนนี้นครหลวงสว่างจ้า และในขณะเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงรัศมีอันทรงพลังที่เข้ามาจากระยะไกล

เสียงนั้นดังกึกก้องอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็เริ่มมีประกายสายฟ้าปรากฎ นี่ไม่ใช่สายฟ้าธรรมดา และไม่ใช่อัสนีบาต

มันไม่ใช่สายฟ้าทั่วไป แต่เป็นสายฟ้าสีแดงที่ดูน่าเกรงขาม สายฟ้าแต่ละสายปลดปล่อยพลังที่น่าสะพรึง ทำให้ทุกคนในที่แห่งนั้นอึดอัด

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า และแรงกดดันก็เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อรู้สึกได้ถึงพลังนี้ ทุกๆ คนรวมทั้งคนของสมาพันธ์ผนึกมารกับนักรบแห่งแคว้นเซียวต่างก็รู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง

ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ พวกเขาไม่รู้ว่าผู้ที่ครอบครองพลังนี้อยู่ฝ่ายไหน

อวี่เหวินเฉียงรู้สึกได้ถึงพลังนั้น สีหน้าของเขาเผยให้เห็นแววตกใจ

เมื่อเห็นเสี่ยวเจียนมาถึง ผู้อาวุโสชูก็อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มบนใบหน้า

เสี่ยวเจียนพร้อมด้วยยอดฝีมือขั้นมหายานหลายสิบคนมองลงมายังทุกคน

ชัยชนะระหว่างสมาพันธ์ผนึกมารและแคว้นเซียวจะถูกตัดสินด้วยทางเลือกของเสี่ยวเจียน

“องค์ชายเสี่ยวเจียน ท่านมาได้ถูกจังหวะพอดี...”

ผู้อาวุโสชูเห็นเสี่ยวเจียนและยิ้มให้เขา

เสี่ยวเจียนไม่ได้พูดอะไร แต่กลับจ้องมององค์ชายเซียว พี่ชายที่เขาไม่เคยพบมาก่อน

องค์ชายเซียวรู้สึกถึงสายตาของเสี่ยวเจียน และทั้งสองสบตากัน

อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ยินชื่อที่ผู้อาวุโสชูเรียกเสี่ยวเจียน องค์ชายเซียวก็ตกตะลึง

องค์ชายเซียวหันไปหาอวี่เหวินเฉียงและถามว่า “ท่านสมุหนายก คนๆ นี้เป็นใคร? เขามีตำแหน่งอะไรในเมืองชางหลง? ทั้งที่มาถึงนครหลวงเขากลับไม่แสดงความเคารพต่อข้า ทำไมคนของสมาพันธ์ผนึกมารถึงเรียกเขาแบบนั้น?”