หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4494

นั่นเป็นเพราะองค์ชายเซียวสัมผัสได้ถึงรัศมีของเชื้อพระวงศ์จากตัวเสี่ยวเจียน

อวี่เหวินเฉียงไม่รู้จะพูดอะไร ไม่แน่ใจว่าจะตอบองค์ชายเซียวอย่างไร อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นผู้อาวุโสชูเรียกเสี่ยวเจียนด้วยชื่อนั้น เขาก็รู้สึกตกใจมาก

ท้ายที่สุดแล้ว เสี่ยวเจียนเป็นองค์ชายแห่งแคว้นเซียวเช่นกัน ซึ่งเป็นเรื่องที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ เมื่อคนของสมาพันธ์ผนึกมารรู้เรื่องนี้จึงทำให้อวี่เหวินเฉียงรู้สึกไม่วางใจ

อวี่เหวินเฉียงกระโดดลงมาอยู่ตรงหน้าเสี่ยวเจียนอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็พูดว่า “ยินดีต้อนรับกลับสู่พระราชวัง องค์ชายเสี่ยวเจียน”

เมื่อเห็นอวี่เหวินเฉียง เสี่ยวเจียนก็ยิ้มและพูดว่า “ท่านสมุหนายก เราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว ฝีมือของท่านพัฒนาขึ้นมาก!”

“องค์ชายเสี่ยวเจียน อิทธิพลของท่านในเมืองชางหลงเติบโตขึ้นอย่างมาก ท่านฝึกปรือยอดฝีมือขั้นมหายานได้มากมาย และยังมีนักพรตคอยช่วยเหลือข้างกายท่าน”

“แต่อย่างไรก็ตาม องค์ชายเสี่ยวเจียน ท่านคงทราบว่าฝ่าบาทไม่ชอบใจหากผู้อยู่ใต้บัญชาของพระองค์สะสมพลังอำนาจ” อวี่เหวินเฉียงเตือนเสี่ยวเจียน

อิทธิพลที่เสี่ยวเจียนรวบรวมไว้นั้นมหาศาล จนอาจเป็นภัยคุกคามต่อแคว้นเซียว

ในขณะนั้น ความแข็งแกร่งและอิทธิพลขององค์ชายเซียวไม่สามารถต่อกรกับเสี่ยวเจียนได้เลย

“ท่านสมุหนายก หากท่านพ่อไม่เห็นด้วยที่ข้าสร้างอิทธิพลของตัวเองแล้วมันทำไมหรือ?”

ทันใดนั้น เสี่ยวเจียนก็หัวเราะเยาะเย็นชา

จากนั้นนักพรตชราที่อยู่ข้างๆ เขาก็ลงมือกับอวี่เหวินเฉียง เขาสะบัดเสื้อคลุมอย่างรวดเร็ว สายฟ้าสีแดงเข้มพุ่งเข้าหาอวี่เหวินเฉียง

อวี่เหวินเฉียงไม่นึกว่าเสี่ยวเจียนจะโจมตีฉับพลัน เขาตกใจจนถูกสายฟ้าโจมตีและล้มลงกับพื้นทันที

เมื่อเห็นอย่างนั้น องค์ชายเซียวก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับตัวอวี่เหวินเฉียง “ท่านสมุหนายก!”

“องค์ชายเสี่ยวเจียน ท่าน...”

อวี่เหวินเฉียงดูสับสนขณะจ้องมองเสี่ยวเจียน

“ท่านสมุหนายก โปรดอย่าโทษข้าเลย ข้าเบื่อกับการถูกขังในที่รกร้างห่างไกลอย่างเมืองชางหลงแล้ว ข้าเองก็เป็นองค์ชายแห่งแคว้นเซียวเช่นกัน ในแง่ของอำนาจและอิทธิพล ไม่มีด้านใดเลยที่ข้าด้อยกว่าพี่ชายของข้า แล้วทำไมเขาถึงได้เป็นรัชทายาท ไม่ยุติธรรมเลย ท่านพ่อไม่ยุติธรรม ท่านพ่อทำทุกอย่างเพื่อช่วยพี่ชายของข้าที่เคยเสียสติ แล้วท่านทำอะไรเพื่อข้าบ้าง? วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อจุดประสงค์เดียว นั่นคือการอ้างสิทธิ์ในบัลลังก์ จากนี้ไปข้าจะเป็นผู้ปกครองแคว้นเซียว ฮ่าๆ!”

เสี่ยวเจียนตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่เขาพูด และเขาเงยหน้าหัวเราะอย่างลำพองใจ

เมื่อผู้อาวุโสชูและคนของสมาพันธ์ผนึกมารเห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

ไม่ว่าเสี่ยวเจียนจะมีระดับบำเพ็ญเพียรหรือกำลังพลที่แข็งแกร่งแค่ไหน องค์ชายเซียวก็ไม่มีอะไรเทียบได้เลย

ในฐานะองค์ชายแห่งแคว้นเซียว เขากลับเสียสติเพราะผู้หญิงแค่คนเดียว

ในทางกลับกัน เสี่ยวเจียนกลับเปล่งประกายรัศมีของเชื้อสายราชวงศ์อย่างชัดเจน

“เสี่ยวเจียน ถ้าเจ้าต้องการตำแหน่งรัชทายาท ข้าก็เต็มใจยกให้ ในฐานะองค์ชายแห่งแคว้นเซียว เจ้าจะปล่อยให้สมาพันธ์ผนึกมารทำลายแคว้นเซียวอย่างนั้นหรือ?”

องค์ชายเซียวต้องการสละสถานะรัชทายาทของตน โดยหวังว่าเสี่ยวเจียนจะหันมาช่วยฝ่ายเขา

หากเสี่ยวเจียนเลือกที่จะร่วมมือกับสมาพันธ์ผนึกมาร แคว้นเซียวคงไม่รอดจากภัยพิบัติครั้งนี้แน่นอน

“รัชทายาท?” เสี่ยวเจียนเย้ยหยัน “ข้าไม่อยากเป็นรัชทายาท สิ่งที่ข้าต้องการคือบัลลังก์!”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวเจียนพร้อมกับคนของเขาก็ไปยืนอยู่ข้างฝ่ายสมาพันธ์ผนึกมาร

เมื่อเห็นอย่างนั้น ผู้อาวุโสชูก็อดไม่ได้ที่จะดีใจ เขารับปากพร้อมหัวเราะ “องค์ชาย วางใจได้เลย สมาพันธ์ผนึกมารจะช่วยให้ท่านได้ครองบัลลังก์อย่างแน่นอน!”