หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4496

ที่ฐานทัพของสมาพันธ์ผนึกมาร สั่วเทียนเจิ้งตกตะลึงเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“มะ-มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน?”

สั่วเทียนเจิ้งไม่นึกว่าผู้อาวุโสชูผู้เป็นสุดยอดนักวางแผนจะเสียรู้เสี่ยวเจียนแบบนี้

ดูเหมือนว่าเสี่ยวเจียนไม่เคยตั้งใจจะทรยศต่อพ่อของเขาตั้งแต่แรกแล้ว เขาแค่เล่นละครหลอกสมาพันธ์ผนึกมารเท่านั้น

“บัดซบ! ฉันจะนำคนไปจัดการแคว้นเซียวด้วยตัวเอง!” สั่วเทียนเจิ้งคำรามด้วยความโกรธ

องค์ชายฉือเหลือบมองสั่วเทียนเจิ้งแล้วพูดว่า “เจ้าโง่...”

หลังจากพูดจบ องค์ชายฉือก็หายวับไปในอากาศโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้เลย ราวกับว่าเขาไม่เคยอยู่ที่นั่นตั้งแต่แรก

“องค์ชายฉือ! องค์ชายฉือ!”

สั่วเทียนเจิ้งตะโกนอยู่นาน แต่อีกฝ่ายก็ไม่ตอบสนอง

ในขณะนั้นภายในนครหลวงแคว้นเซียว ผู้บำเพ็ญเพียรของสมาพันธ์ผนึกมารสูญเสียอย่างหนัก คนที่ยังหนีได้พากันวิ่งหนีเอาชีวิตรอด

ผู้อาวุโสเทียนหนีไปไกลหลายร้อยกิโลเมตรในอึดใจเดียว โดยมีเทียนหลัวและเทียนชาตามมาติดๆ

ในขณะนั้น พวกเขาตระหนักได้ว่าการอยู่กับผู้อาวุโสเทียนไม่ได้แย่ขาดนั้น

อย่างน้อยที่สุด เมื่อเกิดอันตรายขึ้นเขาก็สามารถตอบสนองได้ทันท่วงทีและหนีรอดมาได้

ขอแค่ตามเขาไปพวกเขาก็จะรอด

เสี่ยวเจียนกับนักพรตชราเดินไปหาองค์ชายเซียวและอวี่เหวินเฉียง

นักพรตชราทักทายอวี่เหวินเฉียงอย่างนอบน้อมและกล่าวว่า “ท่านสมุหนายก ต้องขอโทษสำหรับการกระทำของฉัน หวังว่าท่านจะให้อภัย!”

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ท่านนักพรต!” อวี่เหวินเฉียงรีบโบกมือ

เสี่ยวเจียนพูดอย่างตรงไปตรงมา “องค์ชายเซียว ท่านสมุหนายก สมาพันธ์ผนึกมารเคยติดต่อข้า ข้าไม่ได้รายงานเรื่องนี้ต่อท่านพ่อเพราะไม่อยากให้สมาพันธ์ผนึกมารไหวตัวทัน ครั้งนี้สมาพันธ์ผนึกมารประสบกับความพ่ายแพ้และสูญเสียครั้งใหญ่ ข้าคิดว่าพวกมันจะเลิกยุ่งกับแคว้นเซียวไปสักพัก”

“ท่านพี่ ท่าน-”

ก่อนที่เสี่ยวเจียนจะพูดจบ ก็มีเสียงดังขึ้นกะทันหัน

ตูม!

สิ้นเสียงนั้น รัศมีที่น่าสะพรึงกลัวก็พุ่งทะลุอากาศตรงมายังพวกเขา

เมื่อได้เห็นอย่างนั้น ทุกคนก็ตกตะลึง เพราะรัศมีนั้นน่ากลัวมาก

อวี่เหวินเฉียงขมวดคิ้วและอุทานว่า “หรือว่าสมาพันธ์ผนึกมารจะยังมียอดฝีมืออยู่อีก?”

เมื่อรู้สึกถึงรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวนั้น เสี่ยวเจียนจึงหันไปหานักพรตชราที่อยู่ข้างเขาแล้วพูดว่า “ท่านนักพรตหวู่เลี่ยง ถึงคราวของท่านแล้ว!”

หวู่เลี่ยงพยักหน้า “อมิตาภพุทธ เกรงว่าฉันคงต้องเสียมารยาทแล้ว...”

เขายืนอยู่ตรงหน้าทุกคนพร้อมประสานมือเข้าด้วยกัน จากนั้นเขาก็เริ่มพึมพำกับตัวเอง