หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4497

“อมิตาภพุทธ นักพรตหวู่เลี่ยง”

หลังจากที่พูดจบ แสงสีทองก็แผ่ออกมาจากหวู่เลี่ยง กลายเป็นโล่ทองคำที่ห่อหุ้มทุกคนในที่แห่งนั้น

ในขณะนั้น รัศมีที่น่ากลัวก็ปรากฏอยู่ตรงหน้าทุกคน

ตูม!

เกิดเสียงดังสนั่น โล่ทองคำที่ต้านทานไม่ไหวแตกกระจาย และทุกคนต่างก็ถูกพลังนั้นพัดพาไป

พวกเขาลอยไปไกลหลายสิบกิโลเมตรก่อนจะตกลงพื้นอย่างรุนแรง

ทันใดนั้น อาคารต่างๆ ที่ทอดยาวหลายสิบกิโลเมตรก็กลายเป็นเถ้าถ่าน ผู้ที่หลบภัยอยู่ในนครหลวงกลายเป็นฝุ่นผงและล้มตายเมื่อเผชิญกับรัศมีที่น่ากลัวนี้

ทุกคนตกตะลึง และใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

ในขณะนั้น แม้แต่ห้องที่จี้อวิ๋นพาเฉินผิงไปหลบยังกลายเป็นเศษซาก ทั้งสองคนกระเด็นไปไกล

เฉินผิงฟื้นจากอาการหมดสติแล้ว แต่เขายังรู้สึกอ่อนล้าอยู่

“เฉินผิง!”

เมื่อเห็นอย่างนั้น องค์ชายเซียวก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องเฉินผิง

อวี่เหวินเฉียงก็ขมวดคิ้วเช่นกัน เขายืนอยู่ต่อหน้าองค์ชายเซียวและเฉินผิง

ในขณะที่ห้วงมิติสั่นไหว ทุกคนก็สังเกตเห็นร่างที่โผล่ออกมา ร่างนั้นชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

ทุกสายตาจับจ้องเด็กหนุ่มวัยแรกรุ่นคนหนึ่งที่มีใบหน้าไร้เดียงสา เขายืนอยู่ตรงหน้าทุกคน มีอมยิ้มอยู่ในปากของเขา

คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากองค์ชายฉือซึ่งหายตัวไปจากฐานทัพของสมาพันธ์ผนึกมาร

อย่าบอกนะว่ารัศมีน่าสะพรึงกลัวที่เรารับรู้ก่อนหน้านี้มาจากตัวเด็กคนนี้? ทุกคนแสดงสีหน้าสับสน

ขณะที่เด็กคนนั้นค่อยๆ เข้าใกล้ฝูงชน แรงกดดันมหาศาลที่สามารถถล่มขุนเขาพลิกทะเลก็เริ่มทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอึดอัด

ในขณะนั้นพวกเขาก็ได้เข้าใจ เด็กที่อยู่ตรงหน้าคือคนที่แผ่รัศมีน่าสะพรึงกลัวที่พวกเขารับรู้ได้ก่อนหน้านี้

เมื่อเห็นองค์ชายฉือปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน อวี่เหวินเฉียงก็อุทานว่า “คนๆ นี้เป็นใครกัน? เขาเดินทางข้ามมิติและปรากฏตัวออกมาจากอากาศธาตุ หรือว่าสมาพันธ์ผนึกมารจะมียอดฝีมือที่ไปถึงขั้นเซียนแล้ว?”

เฉินผิงจ้องมองเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขา แสงสีแดงเข้มฉายออกมาจากคิ้ว

หลังจากนั้นองค์ชายฉือก็พูดต่อ “ข้าไม่ได้เป็นคนของสมาพันธ์ผนึกมาร สมาพันธ์ผนึกมารต่างหากที่เป็นของข้า...”

เพียงพูดประโยคนั้น ฝูงชนที่เพิ่งถอนหายใจด้วยความโล่งอกก็กลับมาเครียดอีกครั้ง

พวกเขารู้แค่ว่าประมุขสมาพันธ์ผนึกมารคือสั่วเทียนเจิ้ง เด็กที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันคนนี้ไม่น่าจะใช่สั่วเทียนเจิ้ง ใช่ไหม?

ขณะที่พูดจบ องค์ชายฉือก็โบกมือ ปลดปล่อยคลื่นรัศมีที่น่าหวาดหวั่นออกมา

พลังนั้นพุ่งพล่านราวกับฟ้าแลบ มันฉวัดเฉวียนตรงดิ่งมายังเฉินผิง

เป้าหมายของมันนั้นชัดเจน

ใบหน้าขององค์ชายเซียวซีดลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นอย่างนั้น เขาร้องตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ท่านสมุหนายก ปกป้องเฉินผิง!”

องค์ชายเซียวรู้ความสามารถของตัวเองดี ไม่มีทางเลยที่เขาจะต้านรัศมีนั้นได้

หลังจากนั้น เสี่ยวเจียนก็พูดว่า “เราหวังพึ่งท่านนะ ท่านนักพรตหวู่เลี่ยง...”

หวู่เลี่ยงพูดอะไรไม่ออก เขาปัดการโจมตีก่อนหน้านี้ได้ แต่โล่ของเขาแตกสลาย หลังจากใช้วิชานั้นปัดป้องเขาก็กระเด็นออกไป ท่านตาบอดหรือเปล่าองค์ชาย? ทำไมถึงยังหวังพึ่งฉันอยู่อีก?