หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4503

เมื่อเห็นว่าเขาอัญเชิญนักพรตมาจริงๆ ทุกคนก็ตะลึง

องค์ชายฉือมองดูเฉยๆ สายตาของเขาสงบราวกับน้ำนิ่ง แต่ก็แฝงไปด้วยความเย้ยหยัน

“อมิตาภพุทธ...”

หลังจากร่างเงาของนักพรตส่งเสียงภาวนา แสงธรรมนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้น แต่ละดวงพุ่งตรงมาที่องค์ชายฉือ

องค์ชายฉือเพียงแค่โบกมือปัดอย่างไม่แยแส

ตูม!

คลื่นรัศมีน่าสะพรึงกลัวพุ่งเข้ามาเหมือนคลื่นยักษ์ ปิดกั้นแสงธรรมทุกดวงได้อย่างหมดจด

เงาของนักพรตก้าวไปข้างหน้า และแสงธรรมอันเจิดจ้าก็ปะทุขึ้นที่ใต้ฝ่าเท้า

แสงธรรมนั้นราวกับเสาขนาดใหญ่ที่ปะทุขึ้นจากด้านล่างองค์ชายฉือ

องค์ชายฉือหัวเราะอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็ย่ำเท้าลงบนพื้น

ตูม!

แค่กระทืบครั้งเดียว เสาแสงธรรมขนาดมหึมาก็แตกสลายอย่างน่าตกตะลึงและหายไปหมดสิ้น

ร่างเงาของนักพรตยังคงก้าวเดินไปข้างหน้า ทุกย่างก้าวจะมีดอกบัวสีขาวปรากฏขึ้นใต้เท้า หลังจากเดินไปได้เก้าครั้ง ดอกบัวสีขาวเก้าดอกก็ปรากฏขึ้นด้านหลังร่างเงาของนักพรต

ดอกบัวสีขาวเก้าดอกบรรจบกัน กลายเป็นกรงดอกบัวขนาดใหญ่ที่พุ่งเข้าหาองค์ชายฉือ

กรงดอกบัวลอยลงมาจากฟากฟ้า แสงธรรมอันไร้ที่สิ้นสุดแผ่กระจายออกมาจากภายในกรง

องค์ชายฉือเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย ในที่สุดสีหน้าของเขาก็ดูจริงจัง

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ขยับตัว เขาพลิกฝ่ามือและรัศมีสีขาวสองสายก็พุ่งออกมาจากมือของเขา มุ่งตรงไปยังกรงดอกบัว

ตูม!

เสียงระเบิดดังสนั่นราวกับฟ้าร้องคำราม ทำเอาหูของทุกคนอื้อ

จากนั้นกรงดอกบัวก็แตกกระจาย ทำให้เศษดอกบัวสีขาวนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายไปทั่วทั้งนครหลวง

อาคารหลายหลังพังทลายลงมา และชาวแคว้นเซียวจำนวนมากต้องพบกับจุดจบอันน่าสลดภายใต้เศษดอกบัวเหล่านี้