หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4504

ก่อนที่จะมีโอกาสได้ทำอย่างอื่น องค์ชายฉือก็ฟันดาบอีกครั้ง

ร่างเงาแผ่รัศมีแสงธรรมออกมา จากนั้นก็ค่อยๆ จางหายไป

แค่ฟันดาบสองครั้ง การต่อสู้ก็สิ้นสุดลง

สีหน้าของทุกคนหม่นหมองหลังจากที่ได้เห็นภาพนั้น

หวู่เลี่ยงทรุดลงกับพื้น พลังของเขาหมดลง เขางัดไพ่ตายออกมาใช้แล้ว แต่ก็ไร้ผลกับคู่ต่อสู้ของเขา

หวู่เลี่ยงถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “สายเลือดขององค์ชายเสี่ยวเจียนยังไม่ตื่นเต็มที่ วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของนักพรตอาวุโสต๋าหม่อที่ถูกอัญเชิญมาจึงอ่อนแอเกินไป”

“นักพรตหวู่เลี่ยง ท่านทำดีที่สุดแล้ว ให้ข้าจัดการเอง...”

หลังจากที่องค์ชายเซียวพูดจบ ทั่วนครหลวงก็แผ่รัศมีสีทองออกมาอย่างน่าอัศจรรย์ อาคารที่พังทลายลงมาก่อนหน้านี้กลับมาสมบูรณ์ดังเดิม

ภาพรอบตัวทุกคนเริ่มเปลี่ยนไป พวกเขาไม่รู้ตัวว่ามีคนจำนวนมากปรากฏตัวอยู่ข้างหลัง

แต่ละคนล้วนเปล่งประกายด้วยรัศมีทรงพลัง พวกเขาทุกคนล้วนเป็นผู้บำเพ็ญเพียรที่แข็งแกร่งกว่าขั้นมหายานระดับสี่

เฉินผิงมองไปรอบๆ เข้าใจว่าอาคารรอบตัวพวกเขาไม่ได้ถูกฟื้นสภาพจริงๆ แต่เป็นองค์ชายเซียวที่ใช้ตราประทับพาทุกคนมาที่มิติอื่น

ภาพรอบตัวยังอยู่ในนครหลวง แต่ผู้คนรอบๆ พวกเขาเปลี่ยนไป

ดูเหมือนว่าผู้คนที่อยู่เบื้องหลังเหล่านี้คือไม้ตายของแคว้นเซียว ซึ่งจะใช้เมื่อจำเป็นจริงๆ เท่านั้น

องค์ชายฉือมองดูอย่างใจเย็นในขณะที่ผู้บำเพ็ญเพียรหลายสิบคนปรากฏตัวขึ้น สายตาของเขาไร้ร่องรอยของความกลัว

พวกเขาทุกคนเป็นยอดฝีมือผู้น่าเกรงขามของแคว้นเซียว แต่องค์ชายฉือกลับไม่กลัว

ชายชราคนหนึ่งเริ่มพูดช้าๆ “ผ่านมาหลายปีแล้ว แคว้นเซียวไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากเราเลย ตอนนี้แคว้นเซียวกำลังเผชิญกับวิกฤตใช่หรือไม่?”

องค์ชายเซียวคุกเข่าลงต่อหน้าคนเหล่านี้และกล่าวว่า “เหล่าผู้อาวุโสแห่งแคว้นเซียว ขณะนี้แคว้นเซียวกำลังเผชิญกับสถานการณ์คับขัน องค์ชายเซียวผู้นี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้ตราประทับ จำเป็นต้องรบกวนการพักผ่อนของพวกท่าน”

ชายชรายกมือขึ้นอย่างอ่อนโยน “ในฐานะรัชทายาท ท่านไม่จำเป็นต้องคุกเข่าให้คนแก่เฒ่าอย่างเราหรอก”

“จะอย่างไรพวกเราก็เป็นข้ารับใช้ของแคว้นเซียว... ว่าแต่ไหนล่ะศัตรู? ฉันอยากเห็นว่าใครกันที่กล้าท้าทายแคว้นเซียว”

“คนนั้น...” องค์ชายเซียวชี้ไปที่องค์ชายฉือ

ผู้สูงอายุเหลือบมองตามนิ้วขององค์ชายเซียว และอดไม่ได้ที่จะชะงัก

ในปากขององค์ชายฉือคืออมยิ้มอีกอัน เขาเอนตัวพิงดาบยาวอย่างไม่แยแส ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไร้เดียงสา

ผู้อาวุโสถามด้วยความประหลาดใจ “องค์ชาย ท่านจะบอกว่าเด็กคนนี้ทำให้ท่านต้องใช้ตราประทับอย่างนั้นหรือ? แคว้นเซียวตกต่ำจนถึงขนาดที่เราจัดการเด็กคนเดียวไม่ได้หรือ?”

ฉับ!

ในขณะนั้นทุกคนตกตะลึงกันหมด

“โธ่!”

องค์ชายเซียวอุทานด้วยความเสียใจ

หากผู้อาวุโสไม่ดูแคลนคู่ต่อสู้ เขาคงไม่พบกับจุดจบรวดเร็วเช่นนี้

“เด็กนั่นแข็งแกร่งจริงๆ! มิน่าถึงได้เรียกพวกเรามา!”

ในขณะนั้น ชายชราคนหนึ่งจากกลุ่มคนนับสิบด้านหลังที่สวมชุดคลุมสีขาวก็ก้าวไปข้างหน้าช้าๆ

เมื่อเห็นชายคนนี้ อวี่เหวินเฉียงก็ตกตะลึงชั่วขณะก่อนจะรีบก้าวไปข้างหน้าและคุกเข่าลงด้วยความเคารพ พร้อมกล่าวว่า “ฉันคืออวี่เหวินเฉียง สมุหนายกคนที่สี่สิบเจ็ดของแคว้นเซียว เป็นเกียรติที่ได้พบท่าน ผู้อาวุโสเหล่า!”

“สี่สิบเจ็ดเหรอ? เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน”

ผู้เฒ่าในชุดคลุมสีขาวพูดช้าๆ

องค์ชายเซียวและเสี่ยวเจียนจ้องมองผู้เฒ่าในชุดคลุมสีขาว ไม่มีใครรู้จักเขา

อวี่เหวินเฉียงรีบแนะนำชายคนนั้น “องค์ชาย นี่คือสมุหนายกคนที่สิบเอ็ดของแคว้นเซียว ปัจจุบันเขาเป็นสมุหนายกที่อาวุโสที่สุดของแคว้นเซียว”