หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4506

“แคว้นเซียวนับว่าไม่ธรรมดาที่ทำให้ข้าต้องใช้ร่างจริง! แต่ไม่ต้องลำพองใจไปนัก เรื่องแค่นี้ไม่มีค่าพอที่จะโอ้อวด” องค์ชายฉือประกาศด้วยเสียงหัวเราะเย็นชา

เมื่อเห็นว่าเขามาถึงแล้ว เหล่าเฉิงเซี่ยก็หายใจเข้าลึกๆ มือของเขากำแน่นขึ้น แสงสีขาวเริ่มหมุนวนรอบตัวเขา

พื้นดินด้านล่างแตกร้าวช้าๆ ดาบเล่มหนึ่งที่ยาวเจ็ดฟุตปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา จากนั้นเขาก็คลายมือและคว้าดาบไว้

“ดาบแห่งความยุติธรรม?” อวี่เหวินเฉียงอุทานทันทีหลังจากเห็นดาบนั้น

ดาบแห่งความยุติธรรมของแคว้นเซียวเป็นมรดกที่ตกทอดมาหลายชั่วอายุคน นับตั้งแต่ที่ได้ก่อตั้งแคว้นขึ้นมา

มันถูกสมุหนายกเก็บไว้มาตลอดเพื่อใช้โค่นล้มผู้ปกครองที่ไร้ความสามารถและขุนนางทรยศ เพื่อที่แคว้นเซียวจะได้คงอยู่ตลอดไป

เนื่องจากราชาทุกคนในประวัติศาสตร์ล้วนมีปัญญาและคุณธรรม มันจึงไม่เคยถูกใช้เลย

อวี่เหวินเฉียงรู้ว่าดาบแห่งความยุติธรรมมีจริง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นมัน

เขาไม่นึกว่ามันจะกลายเป็นอาวุธวิเศษที่ช่วยปกป้องแคว้นเซียวในตอนนี้

เหล่าเฉิงเซี่ยถือดาบแห่งความยุติธรรม เขาก้าวไปข้างหน้าและฟันออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อฟันดาบเพียงครั้งเดียว ลำแสงอันไร้ที่สิ้นสุดก็ปกคลุมไปทั่ว

ดาบแห่งความยุติธรรมช่างน่าเกรงขามนัก

ท้องทะเลแห่งแสงที่ยิ่งใหญ่และสง่างามพุ่งออกมาราวม้าป่าวิ่งควบ มันตรงไปที่องค์ชายฉือ

แสงของโลกทั้งใบซีดลง ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ราวกับเสียแสงของตัวเองไป

ดวงตาขององค์ชายฉือหรี่ลงเล็กน้อย เขาก้าวไปข้างหน้าและฟาดดาบยาวในมือออกไป

ในขณะนั้น ความเหยียดหยามหายไปจากใบหน้าของเขาแล้ว

ตูม!

ทะเลแห่งแสงแตกสลายในทันที กลายเป็นเส้นแสงนับไม่ถ้วนที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เหล่าเฉิงเซี่ยเซถอยหลังไม่หยุด แต่ละก้าวพาเขาถอยไปไกลหลายร้อยเมตร

ก่อนที่เขาจะทันได้ลุกขึ้น องค์ชายฉือก็ฟันดาบยาวในมือออกไปอีกครั้ง

ตูม!

เหล่าเฉิงเซี่ยโต้ตอบด้วยการฟาดดาบแห่งความยุติธรรมในมือของเขาด้วยพลังทั้งหมด แสงสว่างวาบส่องประจายเจิดจ้า

เมื่อดาบทั้งสองและปราณดาบปะทะกัน นครหลวงก็พังทลายลงเหลือเพียงซากปรักหักพัง

ดาบของเขาแตกแล้ว! ดูจากที่เห็นแล้ว แม้ว่าองค์ชายฉือจะมาด้วยตัวเองเขาก็ยังไม่ใช่คู่มือของผู้อาวุโสเหล่า!

แม้ว่าผู้อาวุโสเหล่าจะใช้ดาบแห่งความยุติธรรมแล้วเขาก็ยังทำอะไรเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้! ศึกนี้เราจะชนะได้ยังไง?

“ผู้อาวุโสเหล่า ท่าน...”

อวี่เหวินเฉียงมองเหล่าเฉิงเซี่ย อยากจะถามว่าเขายังสู้ต่อได้หรือไม่ แต่เมื่อเห็นสภาพของชายคนนั้น เขาก็ไม่สามารถเอ่ยคำถามออกมาได้

เขาหันกลับไปมองหวู่เลี่ยงอีกครั้ง เมื่อรู้สึกว่าถูกจ้องมอง หวู่เลี่ยงก็ส่ายหัวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

“ท่านนักพรตหวู่เลี่ยง ท่าน-”

ทันทีที่เสี่ยวเจียนเริ่มพูด หวู่เลี่ยงก็รีบขัด “องค์ชายเสี่ยวเจียน ฉันสู้ไม่ไหวอีกแล้ว ฉันไม่ได้กลัวตาย แต่ถ้าฉันตายไป จะไม่มีใครอยู่ช่วยชี้แนะให้ท่านเข้าใจพระคัมภีร์และฟื้นความทรงจำจากอดีตชาติของท่าน”

ทุกคนเงียบลง ในขณะนั้นมันรู้สึกเหมือนมีหินก้อนใหญ่ทับอยู่บนอกของพวกเขา

ยอดฝีมือหลายสิบคนของแคว้นเซียวต่างพากันเงียบ

พวกเขาเป็นไพ่ตายของแคว้นเซียว กระนั้นพวกเขากลับทำอะไรไม่ได้

ตอนนั้นทุกคนหันไปมององค์ชายเซียวเพราะเขาเป็นรัชทายาท

ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเซียวหยวนซานหายไปไหน องค์ชายเซียวจึงเป็นผู้ที่มีสิทธิตัดสินชะตากรรมของแคว้นเซียว

องค์ชายเซียวรู้สึกกดดัน แต่เขาก็มองไม่เห็นหนทางเช่นกัน