หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4507

องค์ชายฉือมองดูฝูงชนที่เงียบงัน รอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนริมฝีปากของเขา

“แคว้นเซียวมีคนที่สู้กับข้าได้บ้างไหม? ส่งคนที่เก่งจริงๆ ออกมาซะ พวกเจ้าดูถูกข้าหรือไงที่ส่งตาสีตาสาที่ไหนก็ไม่รู้มาสู้กับข้า? ราชาของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน? ข้าอยากเจอคนมีฝีมือ”

คำพูดของเขาเปรียบดั่งเข็มพิษที่ฉีดความเจ็บปวดเข้าไปในใจชาวแคว้นเซียว

แคว้นเซียวอยู่มานานนับพันปีและมีประชากรนับล้าน แต่ตอนนั้นกลับถูกเด็กคนหนึ่งเหยียบย่ำ ไม่มีใครกล้าพูดโต้ตอบสักคำ

“ทำไมเหล่าเทพเซียนที่แสนหยิ่งผยองและมองว่าสิ่งมีชีวิตทั้งปวงเป็นเพียงมดแมลง ถึงได้ปรากฎตัวในอาณาจักรนิรันดร์ที่ต่ำต้อย? หมายความว่าเหล่าเทพเซียนได้ร่วงหล่นและทำได้แค่อวดพลังของตนในอาณาจักรชั้นล่างใช่ไหม?”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเศษหินที่อยู่รอบๆ เกิดเสียงเศษซากพังทลายลงมา ชายคนหนึ่งซึ่งสวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งและดูไม่ต่างอะไรจากขอทานก็ลุกขึ้น

ชายผู้นั้นสวมเสื้อผ้าขาดวิ่นตั้งแต่หัวจรดเท้า ผมของเขายุ่งเหยิงและแห้งกรัง เต็มไปด้วยฝุ่นจำนวนมากและบดบังใบหน้าของเขาเกือบมิด

เขาใช้ไม้เท้าในมือช่วยค้ำยันขณะเดินออกจากซากปรักหักพัง

ทุกคนหันไปมองขอทานที่ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้

ไม่มีใครรู้จักเขา ทว่าเฉินผิงจ้องมองเขาไม่วางตา

ฟังจากคำพูดของขอทานแล้วเขารู้ว่าเหล่าเทพเซียนมีจริงแต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรนิรันดร์บางทีเขาอาจเป็นผู้บำเพ็ญเพียรจากอาณาจักรแดนสรวงที่ติดอยู่ที่นี่เพราะอาคมฟ้าดินในระหว่างศึกแห่งทวยเทพก็ได้!

“เทพพิทักษ์?” เหล่าเฉิงเซี่ยร้องออกมาทันทีด้วยความประหลาดใจ

เมื่อได้ยินคำว่าเทพพิทักษ์ ทุกคนในแคว้นเซียวต่างตกตะลึง จากนั้นทุกคนก็คุกเข่าลงด้วยความเคารพต่อขอทานคนนั้น

เฉินผิงรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขารีบถามว่า “ทำไมท่านถึงคุกเข่า? องค์ชาย”

“เจ้าคงไม่รู้เรื่องนี้ เฉินผิง เทพพิทักษ์ผู้นี้คือผู้กอบกู้แคว้นเซียว เราถึงกับสร้างหอเทพพิทักษ์ขึ้นที่นี่ เพื่อรำลึกถึงท่าน ในช่วงศึกแห่งทวยเทพ แคว้นเซียวถูกโจมตีอย่างรุนแรง โชคดีที่เซียนคนหนึ่งเข้ามาช่วยไม่ให้รากฐานของแคว้นถูกทำลายจนหมด เราถึงพัฒนาแคว้นเซียวให้รุ่งเรืองถึงทุกวันนี้ได้ เพราะอย่างนั้นแคว้นเซียวจึงได้ก่อตั้งอารามขึ้นเพื่อสักการะเทพพิทักษ์ที่ช่วยชีวิตเราไว้ ไม่นึกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเราตอนนี้จะเป็นเทพพิทักษ์” องค์ชายเซียวอธิบาย

ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็จะใช้ความสัมพันธ์จ้าวมารกับอู๋เหวยช่วยต่อกรกับสมาพันธ์ผนึกมารได้!

“เพื่อนเหรอ?” จ้าวมารสีชาดขมวดคิ้วอย่างเย็นชา “เขาน่ะหรือคู่ควรที่จะเป็นเพื่อนกับข้า? เขามันก็แค่พวกกระจอกคนหนึ่ง”

เฉินผิงชะงักและพูดอะไรไม่ออกทันที

“อู๋เหวย ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะอยู่ในแคว้นเซียว”

ทันใดนั้นหวู่เลี่ยงก็จำขอทานตรงหน้าได้ เขาจึงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและทักทายอีกฝ่าย

เมื่อได้ยินเสียงของเขา ในที่สุดอู๋เหวยก็ละสายตาจากเฉินผิง

“หวู่เลี่ยง แปลกจริงที่เจ้ายังมีชีวิตอยู่ และยังไม่สามารถกลับไปที่อาณาจักรแดนสรวงได้เช่นกัน ประเสริฐมาก” เขาพูดด้วยรอยยิ้มหลังจากมองหวู่เลี่ยง

“หยุดพูดก่อนเถอะ เจ้าควรจะจัดการกับไอ้เด็กเวรนั่นก่อนดีกว่า ไม่อย่างนั้นเราสองคนก็คงไม่รอด” หวู่เลี่ยงเตือนและชี้ไปที่องค์ชายฉือแทนที่จะพูดคุยเรื่อยเปื่อยกับอีกฝ่าย