หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4509

“ใช่ ข้าคือราชาแห่งแคว้นเซียว”

เซียวหยวนซานพยักหน้า

“ในที่สุดก็แสดงตัวเสียที หากฆ่าเจ้าได้ แคว้นเซียวจะยอมแพ้หรือไม่?” องค์ชายฉือถามอย่างเรียบเฉย

“ต่อให้ข้าตาย ชาวแคว้นเซียวก็ยังคงอยู่ เจ้าแน่ใจหรือว่าจะทำลายพวกเราได้หมด? ที่ผ่านมาเราไม่เคยยอมแพ้เลยสักครั้ง แม้แต่ในระหว่างศึกแห่งทวยเทพ แคว้นเซียวก็ไม่เคยถูกทำลาย ฉะนั้นสมาพันธ์ผนึกมารย่อมไม่มีทางทำให้เรายอมแพ้ได้! เว้นแต่เจ้าจะฆ่าประชาชนแห่งแคว้นเซียวหมดทุกคน” เซียวหยวนซานตอบ

คำพูดของเขาทำให้ยอดฝีมือแห่งแคว้นเซียวที่เคยหมดกำลังใจและท้อถอยมีความหวังอีกครั้ง แต่ละคนเปี่ยมด้วยขวัญกำลังใจที่กลับคืนมา

เราอาจพ่ายแพ้และล้มตายแต่เราจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด!

“ท่านพ่อ ข้าจะไม่ยอมแพ้และไม่ทำให้บรรพชนผิดหวัง!” องค์ชายเซียวสาบานด้วยแววตาแน่วแน่

“ฝ่าบาท ฉันจะไม่ยอมแพ้เช่นกัน ฉันจะนำชาวแคว้นเซียวนับล้านสู้ต่อไป ต่อให้ฉันต้องตายก็ตาม!” อวี่เหวินเฉียงประกาศด้วยความมุ่งมั่นแรงกล้าเช่นเดียวกัน

ไฟสู้ของเหล่ายอดฝีมือแห่งแคว้นเซียวลุกโชน

พวกเขาไม่กลัวองค์ชายฉืออีกต่อไป ดวงตาเป็นประกายด้วยเจตจำนงสังหาร

“ในเมื่อพูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว ฆ่าพวกเจ้าให้หมดก็คงไม่เสียหายอะไร”

องค์ชายฉือแค่นเสียงเย็นชา

อย่างไรก็ตาม คำขู่ของเขากลับไม่สามารถทำให้ชาวแคว้นเซียวหวาดกลัวได้

อาจเป็นเพราะการปรากฏตัวของเซียวหยวนซานที่ปลุกขวัญกำลังใจชาวแคว้นเซียวทุกคน

“เราจะสู้จนตัวตาย!” คนของแคว้นเซียวจำนวนมากตะโกนพร้อมกัน

เสียงคำรามของพวกเขาสะเทือนไปถึงสวรรค์และก้องไปทั่วแคว้นเซียว

ในขณะเดียวกัน กองทหารหลายแสนนายจากเมืองต่างๆ ในแคว้นเซียวก็กำลังยาตราทัพมุ่งหน้าไปยังนครหลวง

แม่ทัพแคว้นเซียวเหล่านี้ไม่ได้เดินทางเพราะได้รับคำสั่งให้ทำเช่นนั้น แต่พวกเขามุ่งหน้าไปยังนครหลวงโดยสมัครใจ

ดูเหมือนว่าพวกเขาก็สัมผัสได้ถึงวิกฤตของแคว้นเซียวเช่นกัน

องค์ชายฉือมองดูฝูงชนที่กำลังฮึกเหิม ริมฝีปากของเขามีรอยยิ้มเย้ยหยัน

“ในเมื่อพวกเจ้ารีบร้อนที่จะพบจุดจบนัก ข้าก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะสนอง สังหารหมู่ชาวเมืองนับล้านคนมันของง่ายๆ อยู่แล้ว”

ตูม!

“สุดท้ายแล้วราชาแห่งแคว้นเซียวก็ไม่ได้เก่งสักเท่าไหร่”

องค์ชายฉือหัวเราะเย็นชา

ดวงตาของเซียวหยวนซานหรี่ลงเล็กน้อย สีหน้าของเขาจริงจังขณะที่โต้ตอบ “ข้าขอพูดแบบเดียวกัน”

“อย่างนั้นหรือ? เกือบลืมบอกไปว่านั่นคือหมัดที่เบาที่สุดของข้า” องค์ชายฉือพูดเหยียดหยาม

เซียวหยวนซานหัวเราะเบาๆ “ข้าเองก็ลืมบอกไปว่ายังไม่ได้ใส่พลังลงในหมัดนั้นเลย!”

“ถ้าอย่างนั้นก็มาสู้กันต่อ!”

องค์ชายฉือปล่อยหมัดออกไป

ทันใดนั้นเซียวหยวนซานก็กางฝ่ามือออก นครหลวงที่อยู่ใต้เท้าเขาเริ่มสั่นไหว และรัศมีนับไม่ถ้วนใต้เมืองก็พุ่งเข้ามาหาเขาราวคลื่นยักษ์

หลังจากนั้น อสูรวิญญาณทั้งหมดในนครหลวงก็ส่งเสียงร้องโหยหวน ทันใดนั้นพวกมันก็ล้มลงกับพื้นและไม่ลุกขึ้นมาอีก

“ฝ่าบาทสูบรัศมีของอสูรวิญญาณทุกตัวในนครหลวง เป็นการเสียสละที่ใหญ่หลวงนัก” อวี่เหวินเฉียงอดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญเมื่อได้เห็นภาพนั้น