หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4512

เมื่อเซียวหยวนซานเห็นองค์ชายฉือไล่สั่วเทียนเจิ้งและสมุนออกไป เขาก็เริ่มรู้สึกวิตก

นี่แสดงว่าองค์ชายฉือมั่นใจในพลังของตัวเองอย่างมาก

สีหน้าของเซียวหยวนซานดูไม่สบายใจ เขารู้ว่าหากการต่อสู้ยังคงดำเนินต่อไป เขาคงรับมือได้ไม่เกินสามกระบวนท่าก่อนที่จะแพ้ราบคาบ

ยิ่งกว่านั้น หากนี่เป็นเพียงการเล่นสนุกขององค์ชายฉือ ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้จริงจังเลย

องค์ชายฉือไม่น่าจะลงมือเต็มกำลัง หากเป็นเช่นนั้น เซียวหยวนซานก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะรับการโจมตีขององค์ชายฉือได้แม้แต่ครั้งเดียวหรือไม่

แต่ตอนนี้ เซียวหยวนซานคิดว่าคนๆ เดียวที่จะรับมือกับองค์ชายฉือได้ก็คือตัวเขาเอง

ดูเหมือนว่าแม่ทัพทั้งสิบแปดที่คุกเข่าอยู่จะสัมผัสได้ถึงความลำบากใจของเซียวหยวนซาน หลังจากสบตากัน พวกเขาก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ฝ่าบาท พวกเราพร้อมที่จะสละชีวิตเพื่อแคว้น แคว้นเซียวจะต้องคงอยู่สืบไป”

หลังจากพูดจบ แม่ทัพทั้งสิบแปดคนก็ชักดาบออกมาจ่อที่คอของตัวเอง

เมื่อหัวทั้งสิบแปดของพวกเขาร่วงลงมา รัศมีสีขาวบริสุทธิ์ก็ปรากฏขึ้นจากร่างของแม่ทัพทั้งสิบแปดที่ตายไปและพุ่งขึ้นสู่ฟ้า

ก่อนที่เซียวหยวนซานจะทันได้พูดอะไร ทหารนับแสนนายก็คุกเข่าลงกะทันหันพร้อมตะโกนอย่างแน่วแน่ “เราขอมอบชีวิตเพื่อให้แคว้นเซียวยั่งยืนไปชั่วนิรันดร์!”

เมื่อพูดจบ ทหารกว่าแสนนายก็ตัดหัวตัวเองโดยไม่ลังเล

แสงรัศมีนับไม่ถ้วนพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า แสงเหล่านั้นลอยอยู่กลางอากาศและรวมกันเป็นแรงกดดันน่าเกรงขาม

องค์ชายฉือมองดูภาพตรงหน้า แววตาของเขามีความประหลาดใจ

เฉินผิงรู้สึกสับสนเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าเขา เป็นครั้งแรกที่เขาพบกับเหตุการณ์ที่ทั้งน่าเศร้าและยิ่งใหญ่เช่นนี้

ผู้รอดชีวิตที่เหลือของแคว้นเซียวก็รู้สึกฮึกเหิมเช่นกัน ขวัญกำลังใจที่เคยถดถอยกลับมาอีกครั้ง

เซียวหยวนซานจ้องมองร่างที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้น ทหารทุกคนของข้า!

เซียวหยวนซานที่ควรจะโศกเศร้าและโกรธแค้นกลับหัวเราะออกมากะทันหัน

แต่รอยยิ้มนั้นกลับดูเศร้าหมอง

องค์ชายเซียวและเสี่ยวเจียนเองก็โกรธแค้นเช่นกัน รัศมีในตัวพวกเขาแผ่ออกมาไม่หยุด ราวกับว่าพวกเขาพร้อมที่จะระเบิดตัวเองได้ทุกเมื่อ

เซียวหยวนซานในตอนนี้ไม่ใช่แค่ตัวเขาอีกต่อไป แต่เป็นการรวมตัวกันของวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของทหารหลายแสนนาย

แม้จะอยู่ห่างออกไปห้าสิบกิโลเมตร สั่วเทียนเจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อได้เห็นเซียวหยวนซาน

เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก รู้สึกโชคดีที่ยังไม่ได้พาคนเข้าโจมตีแคว้นเซียว

หากองค์ชายฉือไม่เข้ามาช่วย สั่วเทียนเจิ้งก็รู้ว่าสมาพันธ์ผนึกมารไม่มีทางสู้กับแคว้นเซียวได้

ในด้านขวัญกำลังใจนั้น แคว้นเซียวเหนือกว่าสมาพันธ์ผนึกมารอย่างมาก

ความทุ่มเทและความมุ่งมั่นของทหารนับแสนที่เต็มใจสละวิญญาณศักดิ์สิทธิ์นั้นช่างน่าทึ่ง ต้องอาศัยพลังใจมากเท่าใดจึงจะทำเช่นนั้นได้?

สั่วเทียนเจิ้งรู้ดีว่าไม่มีใครในสมาพันธ์ผนึกมารกล้าทำถึงขนาดนี้ ต่อให้สมาพันธ์ล่มสลาย ก็ไม่มีใครเต็มใจสละวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของตน

นี่คือความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่างสมาพันธ์กับแคว้นเซียว

กล่าวได้ว่านี่คือพลังแห่งศรัทธา นักรบและชาวแคว้นเซียวต่างเปี่ยมด้วยความเชื่อมั่น