หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4518

เพื่อที่จะโค่นล้มแคว้นเซียว สั่วเทียนเจิ้งใช้ผู้ใช้วิชามารชั้นยอดที่รวบรวมอย่างยากลำบากมาหลายปีเกือบทั้งหมด

หากสมาพันธ์ไม่สามารถพลิกสถานการณ์และกำจัดกำลังสำคัญของอีกฝ่ายไม่สำเร็จ ความแข็งแกร่งของสมาพันธ์ผนึกมารก็จะลดลงอย่างมาก

เขากลัวว่าถ้าหากสมาพันธ์ผนึกมารอ่อนแอลง สั่วเทียนเจิ้งคงตกต่ำยิ่งกว่าสมุนปลายแถว

สั่วเทียนเจิ้งหันไปมององค์ชายฉือ

เขาหวังว่าองค์ชายฉือแค่หยั่งเชิงเท่านั้นและยังไม่ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมา

ในขณะนั้นองค์ชายฉือเดือดพล่านด้วยความโกรธ เขาจ้องแขนที่บาดเจ็บพร้อมกัดฟัน

เขาไม่นึกเลยว่าจะได้รับบาดเจ็บในอาณาจักรนิรันดร์

ด้วยความที่ระดับพลังของเขาในตอนนี้คือขั้นมหายานระดับเก้า

พลังระดับนั้นคือที่สุดในอาณาจักรนิรันดร์ เขาอดสงสัยไม่ได้ว่ามียอดฝีมือขั้นมหายานระดับสูงสุดกี่คนในอาณาจักรนิรันดร์

ส่วนพวกยอดฝีมือจากอาณาจักรเซียนนั้นหาได้ยากกว่ามาก

เมื่อไปถึงอาณาจักรเซียน ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นจะละเรื่องทางโลกและเน้นไปที่การฝึกฝนเพียงอย่างเดียว รอคอยเวลาที่พวกเขาจะได้ขึ้นเป็นเซียน

เพราะแบบนั้นเจ้าแคว้นทั้งห้าของอาณาจักรนิรันดร์จึงไม่ได้แสดงตัวมาหลายร้อยปีแล้ว

พวกเขาล้วนเป็นยอดฝีมือขั้นเซียน

“เจ้าเด็กเหลือขอ ไม่รู้จักเคารพผู้อาวุโสแถมยังเรียกข้าว่าไอ้แก่ ถ้าไม่โดนสั่งสอนเสียบ้าง เจ้าคงคิดว่าตัวเองไร้เทียมทาน”

ฉีเต้าจางพูดกับองค์ชายฉือด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ฉีเต้าจาง อย่าปราณี จัดการไอ้เด็กเวรนั่นเลย”

“อย่าไปมองว่ามันเป็นเด็ก อย่างมันน่ะไม่ใช่เด็กหรอก...”

หวู่เลี่ยงตะโกนบอกฉีเต้าจาง

เพื่อหยุดยั้งองค์ชายฉือ หวู่เลี่ยงงัดเอาทุกอย่างที่เขามีออกมาใช้ จนสุดท้ายก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเผาแก่นโลหิตของตัวเอง

ด้วยความที่อยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ จึงไม่มีทางที่เขาจะฟื้นฟูแก่นโลหิตได้

เมื่อแก่นโลหิตถูกเผา จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าพลังของเขาจะลดลงอย่างมาก

แม้แต่หวู่เลี่ยงเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะเอาชนะผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่หรือห้าได้หรือไม่

เพราะเคยเป็นเซียนจากอาณาจักรแดนสรวง เขาย่อมเสียใจที่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้

พลังของเขาเหลือเท่าที่มีอยู่ในตอนนี้เท่านั้น

เมื่อเห็นอย่างนั้น องค์ชายฉือก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากขว้างดาบยาวในมือไปข้างหน้า

ในขณะนั้นเขาถูกบีบให้เป็นฝ่ายตั้งรับ

เขาไม่มีโอกาสลงมือก่อนอีกต่อไป

ฉีเต้าจางอาจจะเผชิญหน้าหรือเปิดฉากโจมตีได้ทุกเมื่อ

องค์ชายฉือได้แต่รวบรวมพลังทั้งหมดของเขาเพื่อป้องกันตัว

ตูม!

ลำแสงสองสายพุ่งออกมากะทันหัน พร้อมกับคลื่นแสงที่กระจายไปทั่ว

เมื่อเห็นอย่างนั้น ทุกคนก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากถอยห่างและหลบอีกครั้ง

การโจมตีนี้บดบังทั้งแสงของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์บนท้องฟ้า

หลังจากคลื่นแสงผ่านไป กระทั่งกำแพงและปราการที่พังทลายไปแล้วยังสลายเป็นฝุ่นจนหมด

อาคารบ้านเรือนต่างๆ ไม่เหลือเค้าเดิม ดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าที่นี่เคยเป็นนครหลวงที่มีผู้คนพลุกพล่าน

ไม่ว่าจะเป็นเซียวหยวนซานหรือสั่วเทียนเจิ้ง ยอดฝีมือขั้นมหายานทั้งสองต่างไม่กล้าประมาทพลังของการโจมตีนี้