หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4550

“ซิงเฉียน นี่มันหมายความว่ายังไง? คิดจะเข้ามาขวางเหรอ?” มู่คุนหลงถามซิงเฉียน

“ประมุขมู่ โปรดอย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้เข้ามาขวาง ผมแค่จะเปิดวงแหวนอาคมป้องกันสนามประลองเพื่อไม่ให้ฝูงชนโดนลูกหลง”

เมื่อซิงเฉียนพูดจบเขาก็โบกมือ และทันใดนั้นลำแสงก็พุ่งออกมาจากเสาหินที่ล้อมรอบสนามประลอง แสงนั้นปกคลุมทั่วลานประลอง

“ไม่จำเป็นต้องทำให้ยุ่งยาก ฉันฆ่ามันได้ในกระบวนท่าเดียว!” มู่คุนหลงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ผู้ทุกข์ยากอย่างเฉินผิงมันคนละระดับกับเขา

เมื่อวงแหวนอาคมรอบสนามประลองทำงาน มู่คุนหลงก็จ้องเฉินผิงเขม็ง รัศมีของเขาเพิ่มขึ้นไม่หยุด

“ตายซะ!”

มู่คุนหลงซัดหมัดใส่เฉินผิง

ด้วยพลังของขั้นมหายานระดับห้า หมัดนั้นช่างน่าสะพรึงกลัว

หมัดขนาดมหึมาครอบงำทั่วสนามประลอง เฉินผิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรับหมัดนั้นเพราะไม่มีทางหลบได้

“ขยะชัดๆ...”

รอยยิ้มปรากฏที่มุมปากของเฉินผิง ขณะที่กระบี่พิฆาตมังกรที่เขาถืออยู่ส่องประกายสีทองเจิดจ้า

ฟุ่บ!

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยปราณดาบพุ่งพล่านที่เข้าปะทะกับหมัดยักษ์ของมู่คุนหลง

เสียงดังสนั่นทำให้ทั่วทั้งสนามประลองสั่นสะเทือน

หากไม่มีวงแหวนอาคมป้องกัน แรงสั่นสะเทือนจากการปะทะกันครั้งนี้ก็อาจคร่าชีวิตผู้บำเพ็ญเพียรได้หลายคน

เกิดความปั่นป่วนบนลานประลอง และร่างของมู่คุนหลงกับเฉินผิงก็หายวับไปในอากาศ

การต่อสู้ของทั้งสองทำเอามิติพังทลาย

ในขณะที่ห้วงมิติเริ่มกลับมาปกติ เฉินผิงและมู่คุนหลงก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งต่อหน้าฝูงชน

ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างด้วยความคาดหวัง พวกเขาอยากเห็นว่าใครเป็นฝ่ายได้ชัยจากการปะทะเมื่อครู่

พวกเขาเห็นเฉินผิงยืนนิ่งอยู่ที่จุดเดิมพร้อมกับกระบี่พิฆาตมังกรในมือ

อย่างไรก็ตาม เมื่อสายตามองไปที่มู่คุนหลง พวกเขาก็ตะลึงทันที

หากพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาของตนเองก็คงไม่ยอมเชื่อ

“ไอ้หนู ตระกูลมู่อยู่มายาวนานนับพันปี ในฐานะประมุขตระกูล แกคิดเหรอว่าฉันจะยอมปล่อยให้ชื่อเสียงของบรรพบุรุษเสื่อมเสีย ในเมื่อคิดว่าตัวเองเก่งขนาดนั้น ฉันก็จะสนองให้ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิตของฉันก็ตาม”

หลังจากมู่คุนหลงพูดจบ เขาก็คุกเข่าลงกับพื้น เขาใช้เลือดที่นองบนพื้นวาดอักขระ

อักขระนั้นดูประหลาด ราวกับภาพของสัตว์อสูรน่าขนลุก

เมื่อเห็นการกระทำของมู่คุนหลง เฉินผิงก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ ทำไมเขาถึงวาดรูปในเวลาแบบนี้?

เขากำลังวางแผนบางอย่าง แต่เฉินผิงก็บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร

เมื่อเห็นรูปที่มู่คุนหลงวาด หัวหน้าพ่อบ้านก็ทำหน้าตกใจทันทีและอุทานอย่างรีบร้อน “ประมุขมู่ ได้โปรด... อย่าทำอย่างนั้น...”

เห็นได้ชัดว่าหัวหน้าพ่อบ้านหวาดกลัวเมื่อเห็นภาพนั้น

อย่างไรก็ตาม มู่คุนหลงเพียงแค่โบกมือแล้วคุกเข่าลงต่อหน้ารูป

“บรรพชนตระกูลมู่ ขออัญเชิญท่านด้วยเลือด โปรดช่วยเราด้วย!”

มู่คุนหลงพึมพำเบาๆ ในขณะที่คุกเข่าลงบนพื้นอย่างนอบน้อม