หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4551

“ถ้าเอาชนะผมไม่ได้ แล้วจะเรียกบรรพชนออกมาเพื่ออะไร? ยังไงผมก็จะชนะอยู่ดี!”

เฉินผิงหัวเราะเบาๆ

มู่คุนหลงไม่สนใจเฉินผิง และในไม่ช้าพลังที่น่ากลัวก็พุ่งออกมาจากในตัวเขา

ตูม!

ทันใดนั้นวงแหวนอาคมรอบลานประลองก็แตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เฉินผิงรู้สึกได้ถึงรัศมีรอบตัวเขา และทันใดนั้นเขาก็กระเด็นไปข้างหลัง

ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนมาที่นี่เพื่อชมการประลอง พวกเขาไม่นึกเลยว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ พวกเขาล้วนปลิวว่อนเพราะรัศมีที่ระเบิดออกมาอย่างกะทันหัน

เฉินผิงลอยตัวอยู่กลางอากาศ เขามองลงมาที่มู่คุนหลงพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย

ในขณะนั้น รัศมีอันทรงพลังปรากฏขึ้นรอบๆ มู่คุนหลง

รัศมีนี้ขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดก็ห่อหุ้มทั่วตัวเขา

ตูม!

ทันใดนั้นก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นในอากาศ

ทุกคนมองขึ้นไป และพบว่ามีเมฆดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น เมฆนั้นบดบังท้องฟ้าเหนือเมืองหนานจิงจนมิด

สายฟ้าเริ่มส่องวูบแวบในเมฆดำ

“หรือว่ามู่คุนหลงกำลังเผชิญอัสนีบาต?”

“เป็นไปไม่ได้ เขาเพิ่งออกมาจากการเก็บตัวฝึกวิชา เขาน่าจะใช้วิชาลับรับมือกับอัสนีบาตเพื่อเพิ่มระดับบำเพ็ญเพียรมากกว่า”

“น่าจะเป็นอย่างนั้น หากเลื่อนระดับได้ เขาก็จะไปถึงขั้นมหายานระดับหก แบบนั้นเฉินผิงคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อไป!”

เมื่อทุกคนเห็นสายฟ้าและเข้าใจผิดว่าเป็นอัสนีบาต พวกเขาก็คาดเดาไปต่างๆ นาๆ

เฉินผิงรู้ทันทีว่านั่นไม่ใช่เมฆอัสนีบาต และมู่คุนหลงไม่ได้กำลังเพิ่มระดับ

เมื่อฟ้าร้องคำราม รัศมีของมู่คุนหลงก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนปกคลุมทั่วฟ้าดิน

ยิ่งไปกว่านั้น ภายในรัศมีนี้ร่างกายของมู่คุนหลงกลับเริ่มเลือนหายไป

“เกิดอะไรขึ้น?”

ดูเหมือนว่ามู่คุนหลงกำลังจะหายตัวไป

“ไอ้หนู ชะตาของแกขาดแล้ว!”

มู่คุนหลงจ้องเฉินผิงเขม็งด้วยดวงตาแดงก่ำ ก่อนที่เขาจะอันตรธานไป

ตูม!

ตูม!

ร่างของเฉินผิงร่วงลงมาจากกลางอากาศ กระแทกเข้ากับสนามประลองอย่างรุนแรงราวกับอุกกาบาต

สนามประลองที่แข็งแกร่งระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ลานประลองถูกทำลาย แต่รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวยังคงอยู่ มันแผ่กระจายออกไปโดยรอบ

โชคดีที่ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนถอยออกมาก่อนแล้ว มิฉะนั้นพวกเขาคงถูกรัศมีรุนแรงกวาดล้าง

ในขณะเดียวกัน ร่างของเฉินผิงก็หายไปจากสายตาของทุกคน เขาจมลงไปใต้พื้นดิน

เมฆดำค่อยๆ รวมตัวกันบนท้องฟ้าและกลายเป็นเงามนุษย์

ร่างนั้นสูงตระหง่านถึงร้อยกว่าฟุต ดูคล้ายกับมู่คุนหลง

“นั่นน่ะเหรอบรรพชนตระกูลมู่ ดูแปลกชอบกล”

“มู่คุนหลงสละชีวิตเพื่อเรียกบรรพชนตระกูลมู่ออกมา ใจเด็ดจริงๆ!”

“เขาแน่ใจว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินผิง และรู้ว่าหากสู้ต่อไปมีแต่จะตาย เขาถึงได้ทำอย่างนั้น”

ทุกคนจ้องมองร่างที่ก่อตัวขึ้นจากก้อนเมฆสีดำที่มารวมตัวกัน และถกเถียงกันดังระงม

ร่างนั้นค่อยๆ มองลงมา มองไปที่เฉินผิงผู้ถูกอัดร่วงลงกับพื้น