หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4552

ในขณะนั้นเอง เฉินผิงก็พุ่งขึ้นไปในอากาศอีกครั้ง

การโจมตีเมื่อครู่แม้จะน่ากลัว แต่ก็ไม่ได้ทำอันตรายเขาแต่อย่างใด

“คุณอาจดูน่าเกรงขามก็จริง แต่จะทนรับการโจมตีได้สักกี่น้ำ” เฉินผิงพูดกับบรรพชนตระกูลมู่อย่างดูแคลน

หลังจากเฉินผิงพูดจบ แสงสีทองเจิดจ้าก็พุ่งออกมาจากตัวเขาทันที

เมื่อใช้ร่างเกราะทองคำ ร่างกายของเขาก็เปลี่ยนไปจนดูคล้ายกับเทพสงครามในชุดเกราะสีทอง

เฉินผิงถือดาบไว้ในมือและพุ่งเข้าหาบรรพชนตระกูลมู่โดยไม่ลังเล

เฉินผิงเคลื่อนไหวด้วยความเร็วสูงจนผู้ชมเห็นแต่ภาพติดตาสีทองกลางอากาศ

“ไอ้เด็กโอหัง...” บรรพชนตระกูลมู่กล่าว สายตาของเขาจับจ้องเฉินผิง

ตูม!

ทันใดนั้นบรรพชนตระกูลมู่ก็ยื่นมือขนาดใหญ่ออกมา มือของเขาเปลี่ยนเป็นฝ่ามือนับไม่ถ้วนที่เกิดจากรัศมีสีดำเข้มข้น มันเอื้อมเข้าไปหาเฉินผิงจากทุกทิศทาง

เฉินผิงไม่สนใจมือยักษ์ที่กำลังเข้ามา เขากวัดแกว่งกระบี่พิฆาตมังกรและก้าวเข้าหาบรรพชนตระกูลมู่อย่างรวดเร็ว

เมื่ออยู่ต่อหน้าบรรพชนตระกูลมู่ เฉินผิงรู้สึกว่าตัวเองดูเล็กลงไปถนัดตา

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวแม้แต่น้อย

เฉินผิงใช้กระบี่พิฆาตมังกรในมือฟาดฟัน ปลดปล่อยลำแสงกระบี่อันทรงพลัง

ไม่มีวิชาที่ซับซ้อนหรือกระบวนท่าฉูดฉาด ขอเพียงหนึ่งกะบวนท่าที่เฉียบขาดก็พอแล้ว

ตูม!

ลำแสงกระบี่น่าสะพรึงกลัวซึ่งเต็มไปด้วยจิตดาบพุ่งเข้าหาบรรพชนตระกูลมู่ราวกับคลื่นยักษ์

ผู้อาวุโสจ้องมองเฉินผิง จากนั้นก็พ่นลมหายใจ

เสียงหัวเราะขึ้นจมูกของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

บรรพชนตระกูลมู่หายใจออกเบาๆ และทันใดนั้นโล่สีเทาก็ปรากฏขึ้นพร้อมปิดกั้นลำแสงกระบี่

ตูม...

ลำแสงกระบี่พุ่งเข้าใส่โล่และระเบิดดังสนั่นทันที

เมื่อถูกลำแสงกระบี่โจมตีอย่างหนักหน่วง โล่ก็แตกสลายและหายไป

ลำแสงกระบี่ของเฉินผิงเริ่มจางลง และหายไปต่อหน้าผู้อาวุโสในที่สุด

การโจมตีครั้งนี้เป็นการหยั่งเชิงของทั้งสองฝ่าย

ครืน... ครืน...

สายฟ้าฟาดลงมาที่เฉินผิงครั้งแล้วครั้งเล่า จนควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากร่างของเขา

เฉินผิงไม่สะทกสะท้าน จุติดาราอัสนีในตัวเขาปลดปล่อยแรงดึงดูดมหาศาลที่ดูดซับปราณอัสนีอย่างต่อเนื่อง

ภายในจุติภูมิของเขา จุติดาราอัสนีเริ่มกระพริบไม่หยุดและสว่างขึ้นเรื่อยๆ

ยิ่งมีสายฟ้ามากเท่าไหร่ เฉินผิงก็ยิ่งดูดกลืนจุติอัสนีได้มากขึ้น

ในสายตาของเฉินผิง สายฟ้าที่น่าสะพรึงกลัวเหล่านี้ถือเป็นทรัพยากรล้ำค่า

ทว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ทุกคนเห็นเฉินผิงถูกสายฟ้าฟาดใส่ไม่หยุด ร่างกายของเขาปกคลุมด้วยควันโขมงจนพวกเขาตกตะลึง

เมื่อเห็นเฉินผิงอยู่ในสภาพเช่นนี้ ตาของจี้อวิ๋นก็เริ่มแดงก่ำ เขากำมือแน่นและพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อช่วยเฉินผิง

ในขณะเดียวกัน มุมปากของบรรพชนตระกูลมู่ก็ยกขึ้นเล็กน้อย เขาตระหนักว่าไม่มีใครรอดชีวิตได้ท่ามกลางสายฟ้าที่โหมกระหน่ำไม่ลดละ

“รู้สึกดีเหลือเกิน...”

ขณะที่เฉินผิงจมหายไปในสายฟ้า เขาก็ส่งเสียงร้องออกมา

รอยยิ้มน้อยๆ ที่เคยอยู่บนมุมปากของบรรพชนตระกูลมู่พลันหายไป