หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4553

เขาไม่นึกเลยว่าเฉินผิงที่เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากจะไม่เกรงกลัวปราณอัสนี ยิ่งไปกว่านั้น ดูเหมือนว่าเฉินผิงจะดูดกลืนสายฟ้าเข้าไปนับไม่ถ้วน

เมื่อเห็นอย่างนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ ก็ตกตะลึงและอ้าปากค้างด้วยความเหลือเชื่อ

“หรือว่าเฉินผิงจะมีจุติอัสนี?”

“ต้องใช่แน่ๆ! ไม่เห็นเหรอว่าสายฟ้าที่โจมตีเขาถูกดูดกลืนไปจนหมด!”

“เหลือเชื่อ! เฉินผิงร้ายกาจเกินไปแล้ว!”

ทุกคนเริ่มพูดคุยกัน ความประหลาดใจของพวกเขาปรากฏชัด

บรรพชนตระกูลมู่หยุดโจมตี ทำให้สายฟ้านับไม่ถ้วนหายไปในพริบตา

เดิมทีเขาตั้งใจจะใช้สายฟ้าฆ่าเฉินผิง แต่แผนนั้นกลับพลิกผันจนคาดไม่ถึง เฉินผิงกลับเปลี่ยนสายฟ้าให้เป็นพลังแทน

เมื่อสายฟ้าสลายไป แสงสีทองที่ล้อมรอบเฉินผิงก็ทวีความรุนแรง

“ถ้าคุณเล่นเสร็จแล้ว ทีนี้ก็ถึงตาผม...” เฉินผิงพูด

ขณะที่พูด สายฟ้าก็เริ่มปรากฏบนฝ่ามือของเขา

เฉินผิงเงยหน้าขึ้นมองผู้อาวุโส ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็พุ่งไปข้างหน้าราวจรวด

ตูม!

ปราณอัสนีบนฝ่ามือของเฉินผิงเจิดจ้าขึ้นทุกวินาที ความรุนแรงของมันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ความเร็วของเขาพุ่งไปถึงระดับที่แทบจะจินตนาการไม่ได้ ทำให้อากาศโดยรอบสั่นไหวและบีบอัด

สีหน้าของบรรพชนตระกูลมู่เคร่งขรึม

ตูม!

บรรพชนตระกูลมู่ชกหมัดใส่เฉินผิงด้วยพลังมหาศาล

หมัดนั้นที่พุ่งเข้ามาจากระยะไกลราวกับภูเขาสูงตระหง่านที่บดบังเฉินผิง

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่มีท่าทีจะหลบ แต่กลับพุ่งเข้าใส่หมัดมหึมาของผู้อาวุโสโดยตรง

เปรี้ยง!

หมัดนั้นปะทะกับร่างของเฉินผิงอย่างรุนแรง

แรงกระแทกทำให้ห้วงมิติโดยรอบแตกร้าวและฉีกขาดราวภูเขาพังทลาย แต่การพุ่งไปข้างหน้าไม่หยุดของเฉินผิงทำให้หมัดนั้นแตกสลาย

ตูม!

เมฆดำยังคงเคลื่อนตัวลงมา ปลดปล่อยรัศมีน่าสะพรึงกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

ผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนทรุดตัวคุกเข่า ไม่อาจเคลื่อนไหวได้เมื่ออยู่ภายใต้แรงกดดัน

คนอื่นๆ พยายามหนี แต่พบว่าตัวเองแข็งทื่อและไม่สามารถขยับขาได้

“คิดจะฆ่าเราทุกคนเลยเหรอ?” เฉินผิงถาม

“ใช่! ถ้าข้าตายเจ้าก็ต้องตายเช่นกัน! ทุกคนที่ได้เห็นความอัปยศของตระกูลมู่จะต้องตาย!” ผู้อาวุโสคำราม ร่างของเขาเริ่มหลอมรวมเข้ากับเมฆดำเบื้องบน

คิ้วของเฉินผิงขมวดขึ้นขณะที่สีหน้าของเขาจริงจัง

บรรพชนตระกูลมู่บ้าคลั่งไร้เหตุผล เขาเต็มใจที่จะตายไปพร้อมกับคนอื่นๆ

เฉินผิงขว้างสายฟ้าจากฝ่ามือเข้าไปในเมฆพายุ แต่สายฟ้าก็ถูกความมืดกลืนกินทันที ไม่สามารถชะลอการเคลื่อนตัวของพายุได้

ขณะที่เมฆเข้าใกล้พื้นดินมากขึ้นเรื่อยๆ ผู้บำเพ็ญเพียรบางคนก็เริ่มกระอักเลือดเพราะทนแรงกดดันไม่ไหว

ความหวาดกลัวปรากฏบนใบหน้าของทุกคนพร้อมกับความสิ้นหวัง