หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4573

ความตื่นเต้นของเหยาเม่ยจางหายทันที และเธอห่อไหล่ด้วยความผิดหวัง หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็หันไปหาเฉินผิง สีหน้าของเธอจริงจังมากขึ้น “ฉันขอยืมเหรียญวิญญาณม่วงได้ไหม?” เธอถามอย่างลังเล “ฉันอยากไปหาพี่ชาย... แล้วก็แอบส่งเงินให้ผู้คุม พวกเขาจะได้ทำดีกับพี่มากขึ้น”

“คุณคิดจะยืมเท่าไร” เฉินผิงถาม

เหยาเม่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอกัดริมฝีปากก่อนจะพูดในที่สุด “ห้า... ห้าเหรียญวิญญาณม่วงน่าจะพอ”

“ผมให้คุณสิบเหรียญ” เขาไม่รอคำตอบจากเธอและส่งเหรียญวิญญาณม่วงให้เธอสิบเหรียญ

ดวงตาของเหยาเม่ยเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น “ขอบคุณนะ เฉินผิง!” เธออุทานด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง เธอกลับมากระตือรือร้นและพาเฉินผิงไปที่เรือนจำ

เรือนจำของนครอสูรตั้งอยู่ที่ด้านตะวันตกเฉียงใต้ของเมือง ห่างจากถนนที่พลุกพล่านหรือพื้นที่อยู่อาศัย เนื่องจากมีกฎห้ามเหาะในเมือง พวกเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินเท้า หลังจากเดินมากว่าหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็มาถึงที่หมาย

เฉินผิงมองไปรอบๆ เขาเห็นว่าเรือนจำตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่มีบ้านเรือนอยู่ใกล้ๆ มีเพียงพื้นที่รกร้างว่างเปล่าโล่งๆ เรือนจำถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีขาวที่ดูผิดปกติ มันบดบังโครงสร้างของเรือนจำและไม่อาจมองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน

ดูเหมือนเธอจะคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมเป็นอย่างดี เธอพาเฉินผิงเดินผ่านหมอกหนาทึบ พวกเขามาถึงทางเข้าเรือนจำในที่สุด

“หยุด!”

เสียงอันทรงพลังดังออกมาจากหมอกหนาทึบในขณะที่ร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ชายผู้นั้นสวมชุดเกราะสีเงินแวววาว สูงแปดฟุต ไหล่กว้างและหุ่นล่ำบึกบึน ทำให้เขาดูเหมือนป้อมปราการแข็งแกร่ง เขาถือดาบยาว ใบหน้าของผู้คุมหยาบกระด้าง แค่มองเขาก็รู้สึกได้ถึงพลังอำนาจ แต่รัศมีจางๆ รอบตัวเขาต่างหากที่ทำให้เฉินผิงสนใจ มันบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นรัศมีของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายาน

เฉินผิงลังเลชั่วขณะ สายตาจ้องร่างสูงใหญ่ ผู้คุมเรือนจำอยู่ที่ขั้นมหายานทุกคนเลยหรือเปล่า? ทำไมถึงต้องคุ้มกันหนาแน่นขนาดนี้?

“นายกองโจว นี่ฉันเอง!” เหยาเม่ยตะโกนออกมา

สายตาเฉียบคมของผู้คุมเหลือบมองเหยาเม่ย รอยยิ้มปรากฏบนมุมปากของเขา “อ้อ เธอนี่เอง มาเยี่ยมพี่ชายอีกแล้วเหรอ?”

“ใช่” เหยาเม่ยตอบ มือของเธอควานหาเหรียญวิญญาณม่วงและหยิบออกมาสิบเหรียญ เธอวางลงบนฝ่ามือของนายกองโจว

นายกองโจวเหลือบมองเหรียญ สีหน้าของเขาเรียบเฉยอยู่ครู่หนึ่ง และเหยาเม่ยก็ต้องประหลาดใจ เมื่อเขาคืนเงินทั้งหมดให้เธอ

หัวใจของเหยาเม่ยเต้นรัวและเธอพูดติดขัด “นายกองโจว ฉัน... ฉันมีเงินแค่นี้ ช่วยผ่อนปรนหน่อยได้ไหม?”

เหยาเม่ยทำท่าบอกให้เฉินผิงตามไป ในขณะที่เธอพาเขาผ่านทางเข้าแคบๆ

พวกเขาเดินลงไปในทางเดินแสงสลัว อากาศชื้นขึ้น ผนังถูกปกคลุมไปด้วยรากไม้บิดเบี้ยวหนาแน่นซึ่งดูเหมือนจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ เหตุใดเรือนจำจึงสร้างขึ้นรอบต้นไม้โบราณต้นนี้และปล่อยให้มันโตอยู่ตรงกลาง?

หลังจากเดินมานานจนเขาจำไม่ได้ ในที่สุดพวกเขาก็พบกับห้องขังหลายห้อง แต่ละห้องเสริมการป้องกันด้วยอาคมซับซ้อน ซึ่งออกแบบมาเพื่อกันไม่ให้หลบหนี

เหยาเม่ยหยุดลงตรงหน้าห้องขังห้องหนึ่งและร้องออกมาเบาๆ “พี่เหยาเก้อ...”

เมื่อได้ยินชื่อของเขา ร่างของชายคนนั้นก็สั่นเทา เขาปัดเส้นผมยาวที่ปรกใบหน้าออกไป และทันใดนั้นน้ำตาก็คลอเบ้าของเขา

“เหยาเม่ย ในที่สุดก็มาแล้ว!” เสียงของเหยาเก้อสั่นเครือด้วยความสิ้นหวัง “เธอมาพาพี่ออกไปใช่ไหม? ช่วยพี่ออกไปด้วยเถอะ พี่ทนไม่ไหวแล้ว ขืนอยู่ต่อนานกว่านี้พี่คงไม่รอดแน่!”

เหยาเก้อ พี่ชายของเหยาเม่ยอยู่ในสภาพน่าเวทนา ร่างกายของเขาผอมโซ แทบจะทรงตัวไม่ได้ และผิวของเขาเหลืองซีด เขาดูแตกสลายไปแล้ว และดูเหมือนว่าพลังวิญญาณของเขาจะถูกสูบออกไปจนแห้งเหือด