หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4574

ห้องขังสภาพราวกับฝันร้าย รากไม้ที่บิดเบี้ยวเลื้อยไปตามซอกหลืบทุกแห่ง เถาวัลย์ของมันปกคลุมตามผนัง ทำให้บรรยากาศยิ่งอับชื้นและอึดอัด ที่แห่งนี้มีกลิ่นอายของความเสื่อมโทรมและความสิ้นหวัง ไม่น่าแปลกใจที่เหยาเก้ออยู่ในสภาพทรุดโทรม สภาพแวดล้อมแบบนี้ไม่เหมาะกับการบำเพ็ญเพียร

เฉินผิงยืนอยู่ที่ประตูห้องขัง และทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่กดดัน เขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงร่องรอยของพลังวิญญาณในอากาศ ที่แย่ไปกว่านั้นคือมีพลังประหลาดที่จางจนแทบจะสัมผัสไม่ได้กำลังสูบพลังของเขา ราวกับว่าเรือนจำกำลังดูดพลังวิญญาณของเขาออกไป และยิ่งเขาอยู่นานเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกอ่อนแอลงเท่านั้น

แม้ว่าพลังดึงดูดนั้นเบาบางจนแทบจะรับรู้ไม่ได้ แต่มันไม่อาจรอดพ้นประสาทสัมผัสที่ฉับไวของเฉินผิง

“พี่เหยาเก้อ ฉันขอโทษ... ฉัน... ฉันไม่มีเงินมาประกันตัวพี่ ฉันขอโทษจริงๆ...” เสียงของเหยาเม่ยสั่นเครือด้วยความรู้สึกผิดขณะมองดูพี่ชายของเธอในสภาพน่าสงสาร หัวใจของเธอสลายด้วยความรู้สึกนั้น

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เหยาเก้อก็เงียบไป หลังจากผ่านไปนานราวชั่วนิรันดร์ ในที่สุดเขาก็พูดออกมา เสียงของเขาเป็นเพียงเสียงกระซิบแผ่วเบา รอยยิ้มขมขื่นปรากฏที่มุมปากของเขา “เหยาเม่ย อย่ามาที่นี่อีกเลย พี่รู้ว่าเธอถูกพวกผู้คุมไถเงินทุกครั้งที่มาเยี่ยมพี่ จะดีกว่าถ้าเธอไม่มาที่นี่อีก ดูแลตัวเองด้วย... พี่ปกป้องเธอไม่ได้แล้ว”

เหยาเม่ยให้กำลังใจเขา “พี่เหยาเก้อ อย่าพูดแบบนั้นสิ มันมีทางออกเสมอ อย่าเพิ่งหมดหวัง!”

เสียงของเหยาเก้อดูจำนน “เธอไม่เห็นเหรอ? ไม่มีทางออกหรอก นักโทษของที่นี่หายไปทีละคน...”

ตอนนั้นเองที่เหยาเม่ยสังเกตเห็นว่าห้องขังโดยรอบว่างเปล่าน่าขนลุก เรือนจำที่เคยแออัดตอนนี้เงียบอย่างน่าประหลาด ไม่มีนักโทษปรากฎให้เห็นเลย

“พี่เหยาเก้อ เกิดอะไรขึ้นกับคนอื่นๆ นักโทษทั้งหมดอยู่ที่ไหน?” เสียงของเหยาเม่ยสั่นเครือด้วยความสับสน เธอจำได้ชัดเจนว่าครั้งล่าสุดที่เธอมา เรือนจำแห่งนี้แออัดด้วยผู้คน แต่ตอนนี้ห้องขังกลับว่างเปล่าอย่างน่าประหลาด

เสียงของเหยาเก้อแทบไม่ต่างกับกระซิบ “พวกเขาตายหมดแล้ว... ตายกันหมด...”

“ตาย? ตายได้ยังไง? พวกเขาตายได้ยังไง?” เหยาเม่ยรู้สึกสับสน คนๆ หนึ่งจะตายได้ยังไงทั้งที่ถูกขังอยู่ในห้องขัง? แม้จะไม่มีอาหารหรือน้ำ ผู้บำเพ็ญเพียรโดยเฉพาะคนที่ไปถึงขั้นผู้ทุกข์ยากก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้เป็นสิบหรือแม้แต่เป็นร้อยปี เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะตายได้ง่ายๆ

เหยาเก้อมองเฉินผิงอย่างระมัดระวัง สัญชาตญาณปกป้องน้องสาวเริ่มทำงาน “ฟังนะ อย่าแม้แต่คิดที่จะล่วงเกินน้องสาวของฉัน ถ้าฉันรู้ว่านายทำให้เธอเจ็บปวด ออกไปได้เมื่อไหร่นายต้องเสียใจแน่”

เฉินผิงยังคงยิ้ม “คุณคิดเหรอว่าจะได้ออกมา?”

เหยาเก้อชะงัก สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขณะที่ถอนหายใจหนักหน่วง “ฉันไม่แน่ใจว่าจะออกไปได้หรือเปล่า แต่ถ้านายห่วงใยน้องสาวของฉันจริงๆ ก็ดูแลเธอให้ดี อย่าทำให้เธอผิดหวัง เธอผ่านความลำบากมามาก”

เหยาเม่ยหน้าแดง ทั้งเขินอายและหงุดหงิดปะปนกัน “เหยาเก้อ พูดอะไรของพี่?”

“คุณดูแลเธอเองสิ” เฉินผิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความกังวล “ผมมียาอยู่เม็ดหนึ่ง มันน่าจะช่วยให้คุณอยู่ต่อได้อีกสักพัก มีบางอย่างแปลกๆ ในคุกแห่งนี้ รู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างที่มองไม่เห็นกำลังดูดเอาพลังวิญญาณของเราไป”