หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4584

“ไอ้หนู เป็นแค่ผู้ทุกข์ยากยังจะกล้าปากดีใส่ฉันอีก” ชายร่างใหญ่คำราม ใบหน้าดุร้ายของเขากระตุกด้วยความโกรธ แม้ว่าภายนอกเขาจะดูหยาบกร้าน แต่เขาก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสอง ซึ่งเหนือกว่าเฉินผิงมาก หรืออย่างน้อยเขาก็คิดอย่างนั้น

เหยาเก้อพยายามขัดขวาง “เฉินผิง ช่างมันเถอะ นายเอาชนะเขาไม่ได้หรอก เขาอยู่ที่ขั้นมหายานระดับสอง”

เฉินผิงยิ้มเยาะ “ขั้นมหายานระดับสองแล้วยังไง?” เขาชกหมัดออกไปโดยไม่พูดอะไร ทำเอาชายร่างใหญ่กระเด็นถอยหลัง

ชายร่างใหญ่กระแทกเข้ากับวงแหวนอาคมของห้องขัง และทรุดลงกับพื้นพร้อมร้องครวญคราง

เฉินผิงยืนคร่อมร่างเขาด้วยสีหน้าเฉยเมย “ยอมแพ้หรือยัง?”

เหยาเก้อมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สีหน้าของเขามีทั้งความตกใจและเหลือเชื่อปะปนกัน

“ไอ้หนู นี่แกเล่นทีเผลอเหรอ” ชายร่างใหญ่คำรามขณะพยายามลุกขึ้น เขามองจ้องเฉินผิงอย่างโกรธแค้น เขาตั้งตัวไม่ติดเมื่อเห็นเฉินผิงกล้าโจมตีทั้งที่มีระดับพลังแค่นั้น

ฉันอยู่ที่ขั้นมหายานระดับสอง! ไม่มีทางที่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากจะเอาชนะฉันได้! ถึงจะเป็นผู้ทุกข์ยากระดับเก้าเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายาน

“รนหาที่ตาย...” ใบหน้าของชายคนนั้นแดงก่ำด้วยความโกรธ และเขาพุ่งเข้าหาเฉินผิงพร้อมคำรามราวกับสัตว์ป่า

เฉินผิงสะดุ้งเล็กน้อย ทันทีที่ชายร่างใหญ่เข้ามาใกล้ เฉินผิงก็ซัดหมัดใส่จนเขากระเด็นข้ามห้องขัง

เปรี้ยง!

เขาหล่นลงพื้นดังโครมพร้อมกับกรีดร้องออกมาเสียงดัง เฉินผิงยืนมองเขาด้วยท่าทางสงบนิ่ง

“อ๊า!” ชายร่างใหญ่ยังคงดื้อรั้น เขาลุกขึ้นและพุ่งเข้าหาเฉินผิงอีกครั้ง

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งของเฉินผิง ชายร่างใหญ่ก็หมดกำลังใจจะสู้ต่อ การตอบโต้ทุกครั้งล้วนไร้ผล เขาไม่สามารถโจมตีได้แม้แต่ครั้งเดียว เขารับการโจมตีไม่ได้ด้วยซ้ำ การยอมแพ้เป็นทางเลือกเดียวของเขา

เฉินผิงเตะเขาเบาๆ “จำเอาไว้ให้ดี อย่าสร้างปัญหา ไม่งั้นผมจะทำให้คุณเสียใจ”

ชายร่างใหญ่รีบลุกขึ้นยืนพยักหน้าแรงๆ “ฉันจะทำตัวดีๆ ฉันสัญญา!” เขากลับเข้าไปในมุมห้อง หลบสายตาของเฉินผิง ความอวดดีก่อนหน้านี้หายไปหมดสิ้น

ในที่สุดเหยาเก้อก็ลุกขึ้นยืนได้ ตาของเขาเบิกกว้างขณะมองดูเฉินผิง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ความอยากรู้และเหลือเชื่อ “นะ-นายเข้ามาจากห้องขังถัดไปได้ยังไง? มันมีวงแหวนอาคมบนผนังไม่ใช่เหรอ?”

เขาหยุดชะงัก เสียงของเขาฟังดูระมัดระวังมากขึ้น “แล้วเรื่องพลังของนาย... นายเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากจริงๆ หรือนายซ่อนพลังที่แท้จริงเอาไว้?”

เฉินผิงเหลือบมองเหยาเก้อแต่ไม่ได้ตอบอะไร เขาหันหลังและเดินกลับไปที่ห้องขังของตัวเองเงียบๆ ปล่อยให้ผนังระหว่างสองห้องพังอยู่อย่างนั้น

เหยาเก้อลังเลแต่ไม่ได้ถามต่อ เขาคิดว่าไม่ควรกดดันให้เฉินผิงตอบ ถ้าเฉินผิงไม่อยากพูด ก็ไม่คุ้มที่จะไปทำให้เขาโกรธ