หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4585

เช้าวันรุ่งขึ้น วงแหวนอาคมในห้องขังก็หยุดทำงานโดยอัตโนมัติ เหยาเก้อเดินออกมาและเรียกเฉินผิง “ได้เวลาสูดอากาศบริสุทธิ์แล้ว เรามีเวลาแค่สามสิบนาที อย่ามัวเสียเวลาเลย”

เฉินผิงลุกจากที่นั่งและเดินตามเหยาเก้อไป ชายร่างใหญ่ที่เฉินผิงทุบตีเมื่อวันก่อนยังคงอยู่ที่มุมห้องขัง เขาขดตัวและยังไม่ตื่น

ที่ข้างนอก แสงแดดให้ความรู้สึกสดชื่นเมื่อส่องลงมายังผิวของเฉินผิง ราวกับว่ามันชะล้างความมืดมนของคุกออกไป เรือนจำถูกปกคลุมด้วยหมอกสีขาวหนาทึบ ผู้ที่อยู่ข้างนอกมองไม่เห็นด้านใน และผู้ที่อยู่ข้างในถูกตัดขาดจากโลกภายนอก

ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นเริ่มออกมาจากห้องขัง เฉินผิงสังเกตเห็นใบหน้าที่ซูบผอมและร่างกายที่อ่อนแอหมดเรี่ยวแรงของพวกเขา

ขณะที่กวาดตามอง เขาประเมินว่ามีผู้ต้องขังหลายพันคนในเรือนจำแห่งนี้ แต่ไม่สามารถวัดระดับบำเพ็ญเพียรที่แท้จริงของพวกเขาได้ พลังของพวกเขาหมดลงไปมาก และรัศมีของพวกเขาก็รั่วไหลออกมา

สิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเฉินผิงคือต้นไม้โบราณที่อยู่ตรงกลางเรือนจำ พลังวิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียรนับพันกำลังถูกต้นไม้ต้นนี้ดูดซับและเก็บสะสมไว้ เฉินผิงนึกไม่ออกเลยว่าพลังวิญญาณที่ต้นไม้กักเก็บไว้มีมากขนาดไหน

“เราจะไปที่ไหน?” เฉินผิงถามขณะเดินข้างเหยาเก้อ

เหยาเก้อตอบว่า “เราจะไปฟื้นฟูพลังวิญญาณ มีที่เดียวในคุกแห่งนี้ที่เราสามารถดูดซับพลังวิญญาณได้ ภายในเวลาครึ่งชั่วโมงระหว่างนี้ ทุกคนจะไปรวมตัวกันที่นั่น”

เฉินผิงไตร่ตรองคำพูดของเหยาเก้อ คุกแห่งนี้ไม่ได้ปราศจากพลังวิญญาณอย่างสิ้นเชิง แต่ถูกควบคุมด้วยอาคมอันทรงพลัง

มีจุดเดียวที่สามารถเข้าถึงพลังวิญญาณได้ และผู้บำเพ็ญเพียรได้รับอนุญาตให้ใช้เพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น เฉินผิงคิดว่ามันน่าจะมีจุดประสงค์แอบแฝง

การปล่อยให้ผู้ต้องขังบำเพ็ญเพียรแม้ว่าพลังของพวกเขาจะหมดลงเรื่อยๆ ก็เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขารู้ความลับของเรือนจำแห่งนี้

เหยาเก้อนำทางและเฉินผิงก็ตามไป เส้นทางนำไปสู่พื้นที่เปิดโล่งที่กว้างเท่ากับสนามฟุตบอลหลายสนามรวมกัน ที่นี่เต็มไปด้วยเหล่าผู้บำเพ็ญเพียร แต่ละคนพยายามดูดซับพลังวิญญาณที่มีอยู่น้อยนิด

“ตกลง!” เหยาเก้อรับยาเก็บไว้ทันที “แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่ามีเผ่าอสูรกลุ่มหนึ่งอาศัยอยู่ใต้ต้นไม้ต้นนั้น ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาเป็นเผ่าอะไร อันตรายเกินไปที่จะเข้าใกล้”

“คุณไม่รู้เหรอว่าพวกเขาเป็นเผ่าอสูรพวกไหน? หรือว่าจะเป็นเผ่าอสูรจากโลกภายนอก?” เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจ

“ฉันไม่แน่ใจ ฉันไม่เคยเห็นเผ่าอสูรแบบพวกเขาในนครอสูร และไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเผ่าอสูรจากแดนไกลโพ้นหรือเปล่า” เหยาเก้อตอบพร้อมกับส่ายหัว

ขณะที่ทั้งสองเดินเข้าไปใกล้ต้นไม้ เฉินผิงก็รู้สึกทึ่งกับขนาดมหึมาของมัน แค่ลำต้นก็มีเส้นผ่านศูนย์กลางกว้างถึงร้อยเมตร และรากไม้ก็แผ่ขยายเป็นตาข่ายซับซ้อนไปทั่วเรือนจำ หลังจากเดินไปอีกร้อยเมตร เหยาเก้อก็หยุดกะทันหัน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัว

เฉินผิงสังเกตเห็นกลุ่มผู้บำเพ็ญเพียรราวสิบคนนั่งอยู่ใต้ต้นไม้โบราณ รูปลักษณ์ของพวกเขาโดดเด่น มีลักษณะของเผ่าพันธุ์อสูรอย่างชัดเจน ซึ่งก็คล้ายกับชายร่างใหญ่ที่เฉินผิงเคยเห็นในห้องขังก่อนหน้านี้ บางคนดูเหมือนจะยังไม่เติบโตเต็มที่ มีเค้าโครงของสัตว์อสูรปรากฏชัดบนใบหน้าของพวกเขา