หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4596

โดยปกติแล้ว การจะรู้ข้อมูลของผู้อื่นได้นั้นต้องใช้ปราณสัมผัสตรวจสอบทะเลจิตสำนึกของเป้าหมาย จากนั้นก็จะสามารถรวบรวมข้อมูลจากทะเลจิตสำนึกได้

นี่คือวิธีตรวจสอบทะเลจิตสำนึกซึ่งผู้ที่มีปราณสัมผัสแกร่งกว่าสามารถทำได้กับผู้ที่อ่อนแอกว่า หากระดับพลังของทั้งสองต่างกันมาก ผู้บำเพ็ญเพียรส่วนใหญ่จะไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังถูกคนอื่นตรวจสอบ

หากไม่ใช้ปราณสัมผัสตรวจสอบ แล้วจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายได้อย่างไร?

“ถ้าไม่ได้เข้ามาในทะเลจิตสำนึก แล้วฝ่ายนั้นตรวจสอบผมได้ยังไง?” เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจ

“ข้าจะไปรู้ได้ยังไง? อย่าลืมว่าข้าเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณที่อยู่ในทะเลจิตสำนึกของเจ้า ไม่ใช่จ้าวมารที่เคยทรงพลังอำนาจ หากเจ้าอยากรู้ขนาดนั้นก็ช่วยตามหากระดูกให้ข้าสิ ข้าจะได้เกิดใหม่ ถ้าทำสำเร็จข้าจะมอบอาณาจักรนิรันดร์ให้เจ้า” จ้าวมารสีชาดกล่าว

เฉินผิงรู้สึกว่าจ้าวมารสีชาดไม่พอใจ เพราะพักนี้เขาไม่ได้ค้นหาชิ้นส่วนของจ้าวมารสีชาดเลย

แต่ถึงอย่างนั้นเรื่องนี้ก็โทษเฉินผิงไม่ได้ ด้วยความที่อาณาจักรนิรันดร์กว้างใหญ่ไพศาล เอาแค่ขนาดของเขาเทียนโหมวก็กว้างจนเดินไม่หวาดไม่ไหว

การให้เฉินผิงออกตามหากระดูกที่กระจัดกระจายในพื้นที่กว้างใหญ่เช่นนี้ไม่ต่างกับงมเข็มในมหาสมุทร หรืออาจจะยากกว่านั้นด้วยซ้ำ แต่เฉินผิงก็ได้ฝากฝังให้สำนักว่านถงช่วยตามหาแล้ว

สำนักว่านถงมีสำนักย่อยจำนวนมากในแดนใต้ พวกเขามีศิษย์มากมาย ให้พวกเขาตามหาน่าจะง่ายกว่าให้เฉินผิงทำเอง

“ไม่จำเป็นต้องรีบร้อน” เขาพูดปลอบ “ผมไม่ได้ลืมเรื่องตามหากระดูกของคุณ”

เฉินผิงรับปากจ้าวมารสีชาด

เขาจำเป็นต้องช่วยจ้าวมารสีชาด เพราะท้ายที่สุดแล้วเฉินผิงต้องพึ่งพาจ้าวมารอยู่บ่อยครั้ง

“หมดเวลาพักแล้ว! กลับไปที่ห้องขังได้!”

ในขณะนั้น เสียงของผู้คุมก็ดังขึ้น

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรในคุกลุกขึ้นอย่างว่าง่ายและเดินไปยังห้องขัง

เฉินผิงเองก็ออกมาจากใต้ต้นไม้โบราณแล้วเตรียมกลับห้องขัง

“คุณเฉิน ฉันจะไปพบแม่ทัพเฉียนเพื่อขอให้ปล่อยตัวคุณ ฉันทนเห็นคุณทนลำบากในคุกไม่ได้”

ไป่เฉิงพูดกับเฉินผิงด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

เมื่อได้เห็นความสามารถของเฉินผิง เหยาเก้อจึงคาดหวังว่าเฉินผิงจะพาหนีออกจากคุกได้

“ไม่ พรุ่งนี้จะมีคำสั่งปล่อยตัวพิเศษที่จะช่วยให้คุณเป็นอิสระ” เฉินผิงกล่าว

“คำสั่งปล่อยตัวพิเศษ?” เหยาเก้อตกใจ “มีเพียงสามแม่ทัพอสูรแห่งนครอสูรที่มีอำนาจออกคำสั่งปล่อยตัวพิเศษ”

“นายมีเส้นสายกับสามแม่ทัพอสูรเหรอ?”

“เปล่า หยุดเดาแล้วไปพักผ่อน พรุ่งนี้เราจะออกจากที่นี่”

เฉินผิงบอกให้พี่ชายของเหยาเม่ยไปพักผ่อน

ทันทีที่เขาพูดจบ ชายร่างใหญ่ที่นั่งขดตัวอยู่มุมห้องก็คุกเข่าต่อหน้าเฉินผิง “สหาย” เขาอ้อนวอน “นายช่วยปล่อยตัวฉันด้วยได้ไหม? ฉันจะได้เป็นอิสระ นายไม่ต้องห่วง ถ้าออกไปได้ฉันจะยอมทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณ”

“นายมันก็แค่ไอ้งั่งคนหนึ่ง คิดว่าตัวเองเป็นใครยิ่งใหญ่มาจากไหนกัน?” เหยาเก้อเย้ยหยันชายร่างใหญ่

พอมีเฉินผิงอยู่ด้วย เหยาเก้อจึงไม่เกรงกลัวชายร่างใหญ่