หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4597

ชายร่างใหญ่รู้ว่าเหยาเก้อกำลังถากถางเขา แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเฉินผิง เขาจึงไม่กล้าตอบโต้

เขาไม่สนใจพี่ชายของเหยาเม่ย หันไปมองเฉินผิงและอ้อนวอน “สหาย ฉันขอร้อง ได้โปรดช่วยฉันออกไปด้วยเถอะ!”

เฉินผิงมองชายร่างใหญ่แล้วหัวเราะ “แล้วทำไมผมต้องช่วยคุณออกไป? เราไม่ใช่ญาติหรือเพื่อนกัน ผมไม่มีอะไรติดค้างคุณ”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ชายร่างใหญ่ก็รีบพูดแทรก “สหาย ฉันก็มีน้องสาวเหมือนกัน ฉันจะแนะนำเธอให้นายรู้จักก็ได้ นายจะได้เป็นน้องเขยของฉัน...”

เฉินผิงถึงกับพูดไม่ออก

“หยุดพูดเถอะ เจ้าหมีทึ่ม ไม่มีทางที่น้องสาวของนายจะสวยได้หรอก คิดจะแย่งน้องเขยไปจากฉันเหรอ?”

เหยาเก้อมองชายร่างใหญ่แล้วเยาะเย้ย

สีหน้าของชายร่างใหญ่เต็มไปด้วยความอึดอัดขณะที่เขาพูดอย่างขมขื่น “ก็จริง น้องสาวของฉันไม่ได้หน้าตาดีอะไร แต่... แต่ฉันบอกความลับกับนายได้”

“ความลับอะไร?” เฉินผิงมองชายร่างใหญ่

ชายร่างใหญ่เหลือบมองเหยาเก้อแต่ก็ยังเงียบ ดูเหมือนกลัวว่าเหยาเก้อจะรู้ไปด้วย

“ไม่ต้องห่วง พูดมาเลย” เฉินผิงกล่าว

“สหาย ฉันรู้ว่าเหมืองผลึกเซียนอยู่ตรงไหน ช่วงนี้ราคาผลึกเซียนพุ่งสูงขึ้น เหมืองที่ว่าจึงมีมูลค่ามหาศาล อันที่จริงฉันโดนจับเพราะครอบครองผลึกเซียนมากเกินไป ซึ่งฉันแอบขายให้กับพวกนักสะสม ถ้านายพาฉันออกไปจากที่นี่ได้ ฉันจะบอกตำแหน่งของเหมืองผลึกเซียนให้ จากนั้นเราก็จะแบ่งผลประโยชน์เท่าๆ กัน” ชายร่างใหญ่กระซิบ

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงก็ตะลึงทันที ถ้าเขารู้ตำแหน่งของเหมืองผลึกเซียนจริงๆ นั่นจะเป็นทรัพยากรจำนวนมหาศาล

เทียบกับการหาซื้อทีละนิดด้วยเหรียญวิญญาณม่วงแล้ว แบบนี้จะเร็วกว่ามาก

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าชายร่างใหญ่จะพูดความจริงหรือไม่ เฉินผิงก็ไม่มีทางรู้ได้

“วางใจเถอะสหาย ฉันไม่มีเจตนาจะหลอกนาย” เฉียงคั่วพูด “นี่คือจี้หยกที่ฉันพกติดตัวเสมอ ถ้านายรับจี้ไว้และมุ่งหน้าไปทางตะวันตกเฉียงใต้ราวร้อยไมล์จากชานเมืองนครอสูร นายจะเห็นต้นไม้ใหญ่ น้องสาวกำลังรอฉันอยู่ในโพรงต้นไม้นั้น มอบจี้หยกให้เธอและอธิบายให้เธอฟัง เธอก็จะยืนยันว่าสิ่งที่ฉันพูดทั้งหมดเป็นความจริง”

เฉียงคั่วส่งจี้หยกให้เฉินผิง

“เยี่ยม!” เฉินผิงพยักหน้าและรับจี้หยกไว้

เหยาเก้อถอยไปอีกด้าน ดูเหมือนเขาจะวิตกอยู่บ้าง ถึงอย่างไรเขาก็ไม่มีอะไรจะเสนอให้ แบบนั้นเฉินผิงจะยังช่วยเขาอยู่ไหม?

เขามีน้องสาวคนเดียว แต่เมื่อเปรียบเทียบน้องสาวของเขากับเหมืองผลึกเซียนแล้ว เธอช่างไร้ค่าสิ้นดี

“ไม่ต้องห่วง” เฉินผิงรับปากเมื่อเห็นความกังวลบนใบหน้าของเหยาเก้อ “พรุ่งนี้ผมจะช่วยคุณออกไป” เขากล่าวพร้อมยิ้มน้อยๆ

จากนั้นเฉินผิงก็ไปพักผ่อน เหยาเก้อโล่งใจมากที่ได้ยินเช่นนั้น