หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4598

ที่ใจกลางนครอสูร นครใหญ่โตอลังการภายในกำแพงเมืองที่ตั้งตระหง่าน นี่คือจวนเจ้าเมืองอันลึกลับและน่าเกรงขาม ซึ่งชาวเมืองทุกคนต่างกล่าวถึงด้วยความกลัว

จวนเจ้าเมืองใหญ่โตราวสัตว์อสูรขนาดยักษ์ มันตั้งอยู่ใจกลางเมือง แผ่รัศมีอันน่ายำเกรงออกมา

ทางทิศตะวันออก ตะวันตกและใต้ มีคฤหาสน์สามหลังตามลำดับ ความหรูหราภายในคฤหาสน์ทั้งสามหลังนับว่าน่าทึ่ง

ผนังคฤหาสน์สร้างด้วยอัญมณีล้ำค่า เปล่งประกายระยิบระยับภายใต้แสงจันทร์ หลังคาประดับด้วยกระเบื้องเคลือบแวววาวหลากสี ขณะที่ประตูและหน้าต่างแกะสลักอย่างประณีตด้วยลวดลายงดงาม ทั้งลวดลายสัตว์อสูรที่กำลังวิ่งและหญ้าเซียน ทุกองค์ประกอบของคฤหาสน์หรูหราขั้นสุด

คฤหาสน์ทั้งสามหลังวางตำแหน่งอย่างชาญฉลาด ล้อมรอบจวนเจ้าเมืองอย่างแน่นหนา สร้างแนวป้องกันที่ไม่อาจฝ่าเข้าไปได้

อาคารในคฤหาสน์ตั้งเรียงรายกันเป็นรูปแบบป้องกันอันแข็งแกร่ง ใครก็ตามที่คิดโจมตีจวนเจ้าเมืองจะต้องฝ่าแนวป้องกันของคฤหาสน์ทั้งสามเสียก่อน เป็นการจัดวางเชิงกลยุทธ์ที่นับว่าทรงประสิทธิภาพ

คฤหาสน์ทั้งสามแห่งนี้เป็นที่อยู่ของแม่ทัพอสูรทั้งสาม ไม่เพียงแต่ทำหน้าที่เป็นบ้านของแม่ทัพอสูรเท่านั้น แต่ยังเป็นกำแพงให้จวนเจ้าเมืองอีกด้วย

ในคืนอันมืดมิด ทั่วนครอสูรเงียบสงัด ไม่มีเสียงใดๆ เว้นแต่ทหเสียงารยามที่ปฏิบัติหน้าที่ลาดตระเวนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เสียงฝีเท้าของพวกเขาดังไปตามถนนที่ว่างเปล่า เคล้าไปกับความเงียบสงบยามค่ำคืน

อย่างไรก็ตาม คฤหาสน์ทิศตะวันออกยังคงสว่างไสว โดดเด่นตัดกับความมืดโดยรอบ

ภายในห้องโถงใหญ่ บรรยากาศของความตึงเครียดแผ่ออกมา ผู้ที่นั่งอยู่หัวห้องเป็นผู้บำเพ็ญเพียรวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ เขาสูงแปดฟุต ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแม่ทัพซิง หนึ่งในสามแม่ทัพอสูร

แม่ทัพซิงมีดวงตาที่สดใสราวกับทองแดงขัดเงา แววตาของเขาลึกซึ้งและเฉียบคม ราวกับสามารถอ่านทุกคนได้ทะลุปรุโปร่ง เขาแผ่รัศมีแห่งอำนาจจนไม่มีใครกล้าสบตาตรงๆ

เขาสวมชุดคลุมสีดำประดับด้วยตราสีทอง ลวดลายบนชุดที่เปล่งประกายยามเขาขยับยิ่งเน้นย้ำถึงความสูงศักดิ์ของเขา

ในขณะนั้น เสนาธิการคนหนึ่งก็กล่าวว่า “แม่ทัพซิง ในประวัติศาสตร์ของนครอสูรไม่เคยพบเห็นผู้บำเพ็ญเพียรเผ่ามังกรตัวจริง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเผ่ามังกรทอง ไป่เฉิงเป็นเพียงงูทะเลที่สวมเขามังกรปลอม เสแสร้งเป็นมังกร ฉันคิดว่าเขาคงอยากเป็นมังกรมากจนเสียสติและคิดไปเอง”

คำพูดของเสนาธิการคนนั้นแฝงด้วยความประชดประชันและกังขา รอยยิ้มปรากฏบนมุมปากของเขา ดวงตาเผยให้เห็นความดูถูก เสนาธิการคนอื่นๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน และเสียงพูดคุยเบาๆ ก็ดังไปทั่วห้องโถง

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น ไป่เฉิงก็หงุดหงิดทันที เขาพูดปกป้องตัวเอง “อย่ามากล่าวหาพล่อยๆ! ฉันเห็นมากับตา ฉันจะคิดไปเองได้ยังไง?”

ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ ดวงตาของเขามีประกายขุ่นเคือง เขากำหมัดแน่นราวกับพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับเสนาธิการได้ทุกเมื่อ

เขาไม่นึกเลยว่าคำพูดจากใจจริงของเขาจะถูกตอบรับด้วยความกังขาและดูหมิ่น

เสนาธิการอีกคนพูดเสริม “ฉันก็รู้สึกว่าสิ่งที่ไป่เฉิงพูดค่อนข้างแปลก เขาบอกว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับเก้า ส่วนตัวเขาเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่ แต่เขากลับพ่ายแพ้ต่อผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับเก้า มันจะเป็นไปได้ยังไงกัน?”