หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4614

เฉินผิงรู้ทันทีว่าไข่มุกเหล่านั้นคือแก่นอสูรในตัวผู้บำเพ็ญเพียร

ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นล้วนเป็นเผ่าอสูร แม้จะสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ แต่พวกเขาก็ยังคงเป็นคนของเผ่าอสูรและมีแก่นอสูรอยู่ในตัว

แก่นอสูรของเผ่าอสูรนั้นคล้ายกับแก่นมังกรของเผ่ามังกร

แก่นอสูรลอยอยู่กลางอากาศ ปราณความมืดลอยรอบๆ ราวกับกำลังสร้างสิ่งชั่วร้าย

“สมกับเป็นลูกชายของแม่ทัพอสูร เขาพอมีฝีมืออยู่บ้าง” สายตาของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเมื่อเห็นอย่างนั้น

บรยากาศเริ่มเย็นลงอย่างรวดเร็วเมื่อหมอกสีดำปกคลุม มันบดบังแก่นอสูรจนไม่อาจมองเห็นได้อีก

“จู่โจม!” ฉิวหยูอุทาน

พวกเขาลงมือทันที พลังวิญญาณมหาศาลถูกส่งเข้าไปในแก่นอสูร จากนั้นแสงหลากสีก็ระเบิดออกมาและสลายปราณความมืด

ทันทีที่พลังสีดำแตกสลาย แสงเหล่านั้นก็กลายร่างเป็นสัตว์อสูร

สัตว์อสูรเหล่านั้นมีรูปร่างหน้าตาและขนาดต่างกันไป ซึ่งบางตัวเฉินผิงไม่เคยเห็นมาก่อน

ดูเหมือนสัตว์อสูรเหล่านั้นจะเป็นร่างที่แท้จริงของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียร

หลังจากที่สัตว์อสูรปรากฏตัวขึ้น ปราณความมืดก็ก่อตัวเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ เฉินผิงถูกขังไว้ในตาข่ายนั้น

เฉินผิงเผชิญหน้ากับการโจมตีของเหล่าสัตว์อสูร และไม่มีทางหนีหรือหลบเลี่ยงพวกมันได้ ตาข่ายสีดำขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบเขาทำให้ไม่อาจเคลื่อนไหวได้เลย

“ไอ้หนู เราใช้แก่นอสูรไปแล้ว ถึงการใช้ครั้งหนึ่งจะแลกกับการบำเพ็ญเพียรนับร้อยปี แต่แกต้อนฉันจนมุม ฉันไม่มีทางเลือกอื่น” ฉิวหยูจ้องเฉินผิงเขม็งและกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ดูเหมือนว่าพวกคุณจะทุ่มสุดตัว แต่ในเมื่อเอาแก่นอสูรออกมาใช้ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผมชิงมาได้? แบบนั้นพวกคุณก็จะไม่เหลือแก่นอสูรอีก กลายเป็นคนธรรมดาที่ไม่อาจบำเพ็ญเพียร” เฉินผิงมองสีหน้าอาฆาตของฉิวหยูและตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าคิดว่าจะชิงแก่นอสูรของเราได้ก็ฝันไปเถอะ แกต้องผ่านร่างอสูรวิญญาณของเราไปให้ได้ก่อน” ฉิวหยูแค่นเสียงเย็นชา

เขาเชื่อว่าเฉินผิงต้องใช้ลูกไม้อะไรสักอย่าง

ฉิวหยูและพรรคพวกสั่งให้ร่างอสูรวิญญาณของพวกเขาโจมตีเฉินผิง แต่แล้วอสูรวิญญาณทั้งหมดกลับถอยหนี

พวกมันไม่ยอมฟังคำสั่งและสั่นเทาด้วยความกลัว

เมื่อมังกรทองคำราม ร่างอสูรวิญญาณทั้งหมดก็เผ่นหนีไป พวกมันกลับเข้าไปในแก่นอสูรและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

แม้แต่ตาข่ายยักษ์ที่เกิดจากปราณความมืดก็แตกสลายทันทีเมื่อได้ยินเสียงคำรามของมังกร

สุดท้ายก็เหลือเพียงแก่นอสูรที่ลอยอยู่กลางอากาศ

ฉิวหยูและพรรคพวกสับสนไปหมด

ฉิวหยูนึกว่าเฉินผิงแค่ใช้ภาพลวงตา แต่ภาพลวงตาไม่น่าจะทำให้ร่างอสูรวิญญาณตกใจจนหนีไป เขาตกใจอ้าปากค้าง