หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4620

แม้ว่าจงหลี่จะยังไม่ปรากฏตัวอย่างสมบูรณ์ แต่จิตดาบที่มองไม่เห็นก็ทำให้บรรยากาศหนักอึ้ง ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่ง

สีหน้าของฉิวถูเปลี่ยนไป เขารู้ว่าวิญญาณดาบที่ตื่นขึ้นจะแข็งแกร่งขนาดไหน ไม่ใช่แค่เพิ่มพลังให้วิชาดาบเท่านั้น แต่มันยังเป็นการแสดงเจตจำนงของเจ้าของดาบอย่างสมบูรณ์ ดาบและนายหลอมรวมเป็นหนึ่ง

แม้ฉิวถูจะมีวิญญาณดาบของตัวเอง แต่มันก็ไม่สมบูรณ์ เทียบไม่ได้กับเสน่ห์และพลังที่จงหลี่แผ่ออกมา

“ฮึ มีศาสตราวิญญาณแล้วมันยังไง ฉิวถูผู้นี้จะเป็นคนปลิดชีพแกเอง!”

ฉิวถูโกรธเกรี้ยวและคำรามออกมาอย่างรุนแรง ทั่วร่างของเขาแผ่พลังวิญญาณอันเข้มข้น ดาบของเขาที่เหน็บไว้ข้างหลังปะทุเป็นเปลวไฟ ปราณดาบแตกกระจายอย่างเกรี้ยวกราด ดาบส่งเสียงราวกับมังกรคำรามลั่น อักขระบนคมดาบส่องแสง คลื่นจิตดาบสาดซัดออกมาและพุ่งขึ้นไปบนฟ้าราวคลื่นยักษ์

รอยยิ้มเย็นชาปรากฏที่มุมปากของเฉินผิง เขาชูกระบี่พิฆาตมังกรโดยไม่ลังเล ปลายกระบี่ชี้ตรงไปยังท้องฟ้ากว้างใหญ่ ท้าทายพลังของฉิวถู

จิตดาบรุนแรงปะทุออกมาจากเฉินผิงและพุ่งเข้าใส่ฉิวถูอย่างรุนแรง การปะทะทำให้ลำแสงดาบพร่างพรายไปทั่วท้องฟ้า แสงหลากสีราวกับจะส่องไปถึงสวรรค์

“การปะทะกันของจิตดาบไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าดาบของใครคมกว่ากันเท่านั้น แต่ยังขึ้นอยู่กับความแน่วแน่ของเจ้าของดาบด้วย!” เสียงของเฉินผิงดังก้องท่ามกลางลำแสงดาบเจิดจ้า รัศมีของกระบี่พิฆาตมังกรเข้มข้นยิ่งขึ้น แสงของมันสว่างจนแทบจะทำให้ตาพร่า

ในที่สุดร่างของจงหลี่ก็ปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์ เธอปรากฎพร้อมถือดาบยาวของตัวเอง เธอต่อสู้อย่างดุเดือดกับศาสตราวิญญาณของฉิวถู การปะทะของทั้งสองทำเอาพลังที่ทั้งรุนแรงและเจิดจ้าสาดส่องไปทั่ว

ศาสตราวิญญาณทั้งสองห้ำหั่นอย่างดุเดือด วิญญาณหนึ่งแผ่รัศมีอันเก่าแก่ ในขณะที่อีกฝ่ายแผ่รัศมีอันดุร้ายป่าเถื่อน การปะทะแต่ละครั้งทำให้เกิดเสียงคำรามดังสนั่น ราวกับว่าฟ้าดินกำลังถูกฉีกออกจากกัน

ลำแสงดาบสั่นไหว และจิตดาบก็พุ่งพล่านด้วยพลังไร้ขอบเขต ประกายของแต่ละดาบมีพลังมากพอที่จะกวาดล้างทั่วพื้นที่

ความตกตะลึงและความหงุดหงิดปรากฎทั่วใบหน้าของฉิวถู

ฉิวถูหน้าซีด สีหน้าของเขาราวกับคนตาย เขาทะนุถนอมวิญญาณดาบ เฝ้าหล่อหลอมมันอยู่หลายปี แทบไม่ต่างกับลูกตัวเอง แต่มันกลับถูกสังหารด้วยพลังของจงหลี่ ศาสตราวิญญาณอันน่าเกรงขามของเขากลายเป็นเพียงดาบยาวธรรมดาเมื่อถูกพรากวิญญาณไป

“แกทำลายศาสตราวิญญาณของฉัน! ฉันจะฆ่าแก...” ฉิวถูคำรามขณะถือดาบธรรมดาเล่มนั้นไว้ในมือ

แม้ไม่มีพลังเหมือนแต่ก่อน ฉิวถูก็ชูดาบขึ้นสูง คมดาบเป็นประกายเย็นยะเยือก น่าหวาดหวั่นจนไม่อาจละสายตา

คลื่นรัศมีอันร้อนแรงปกคลุมร่างของฉิวถู ร่างกายของเขาเริ่มลอยขึ้นในขณะที่เปลวเพลิงพุ่งพล่านรอบตัว พลังของเขาพุ่งสูงถึงขีดสุด พลังมหาศาลไหลเวียนในตัวเขา ฉิวถูฟาดฟันดาบยาวเป็นครั้งสุดท้ายอย่างเด็ดเดี่ยว ดาบของเขาพุ่งไปในอากาศ

แม้จะไม่มีวิญญาณอีกแล้ว ดาบยาวของฉิวถูก็ปลดปล่อยแสงสีขาวเจิดจ้าออกมา ลำแสงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากสิบเป็นร้อย และไม่นานก็กลายเป็นลำแสงนับพัน