หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4621

พริบตานั้นลำแสงดาบก็ส่องแสงเจิดจ้า แผ่กระจายไปทั่วท้องฟ้าราวกับทะเลแห่งแสงอันกว้างใหญ่ คมดาบเปล่งประกายกลางอากาศ แต่ละเล่มเล็งตรงไปที่เฉินผิง

“สายธารแห่งดาบ...” รัศมีของฉิวถูนั้นมหาศาล พลังของเขาตอนนี้ถึงจุดสูงสุดและแผ่แรงกดดันออกมาอย่างรุนแรง

ครืน!

จากนั้นลำแสงดาบนับหมื่นก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้าราวกับดาวตก พุ่งใส่เฉินผิงด้วยพลังที่ไม่อาจหยุดยั้ง

ห้วงมิติแตกร้าว ราวกับว่าปืนใหญ่นับพันกระบอกยิงพร้อมกัน สั่นสะเทือนไปทั่วฟ้าดิน

ฉิวหยูซึ่งสีหน้าของเขายังเปี่ยมด้วยความสิ้นหวัง อดไม่ได้ที่จะยิ้มด้วยความหวังอันเลือนลางเมื่อเห็นพี่ชายของเขาปลดปล่อยท่าไม้ตาย

“แข็งแกร่งไม่ใช่เล่น...” ดวงตาของเฉินผิงหรี่ลงเล็กน้อย สายตาของเขาคมกริบขณะสะบัดกระบี่พิฆาตมังกรในมือ

“กระบี่เก้าเงา...” กระบี่ส่องแสงออกมา ทำให้ร่างเงาหลายร่างเริ่มปรากฏ จากนั้นเฉินผิงเจ็ดคนที่หน้าตาเหมือนกันทุกประการก็ยืนอยู่ต่อหน้าฉิวถู แต่ละร่างถือกระบี่พิฆาตมังกรซึ่งแผ่รัศมีคุกคามออกมา

“ฮึ ถึงจะใช้อุบายหลอกล่อ แกก็คงไม่รอดอยู่ดีเมื่อเผชิญกับสายธารแห่งดาบของฉัน!” ดวงตาของฉิวถูกะพริบด้วยความประหลาดใจชั่วครู่เมื่อเห็นเฉินผิงหลายคน แต่เขาก็รีบตั้งสติและเย้ยหยัน

จะมีเฉินผิงอีกสักกี่คนก็ไม่มีประโยชน์ ท่ามกลางการโจมตีหนักหน่วงของดาบนับหมื่นเล่ม ความตายคือสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่สนคำขู่ของฉิวถู เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นจับกระบี่พิฆาตมังกรอย่างเยือกเย็น

“ชุมนุมหมื่นดาบ!” เฉินผิงใช้วิชาของสำนักหมื่นดาบอย่างเชี่ยวชาญในทุกท่วงท่า ความมั่นใจของเขาไม่สั่นคลอนแม้จะเผชิญกับการโจมตีอันหนักหน่วง

เขาดูดซับจิตดาบจากทะเลสาบชำระดาบของสำนักหลอมเซียน และยังมีวิชาจากคัมภีร์ลับของสำนักหมื่นดาบ เฉินผิงพร้อมรับมือไม่ว่าจะเจออะไรก็ตาม

เฉินผิงไม่กลัวใครหน้าไหนทั้งนั้นถ้าสู้กันด้วยวิชาดาบ เฉินผิงทั้งเจ็ดเคลื่อนไหวประสานกันอย่างสมบูรณ์แบบ ทุกร่างใช้ชุมนุมหมื่นดาบพร้อมกัน ทันใดนั้นท้องฟ้าก็ถูกกลืนหายไปด้วยแสงสว่างจ้าของกระบี่พิฆาตมังกร เมื่อเทียบกับสายธารแห่งดาบของฉิวถู วิชาของเฉินผิงนั้นราวกับกระแสน้ำที่ไม่อาจหยุดยั้ง ลำแสงกระบี่เจ็ดหมื่นเล่มปรากฎ แต่ละเล่มคมกริบและทรงพลัง

วิชาดาบอันรุนแรงที่ปกคลุมไปทั่วทำให้การโจมตีของฉิวถูเป็นฝุ่นผง วิชาของเฉินผิงเหนือกว่าฉิวถูทั้งในด้านปริมาณและพลัง ทำให้ความพยายามของเขาไร้ความหมาย

เมื่อเผชิญกับวิชาดาบของเฉินผิง ลำแสงดาบนับไม่ถ้วนของฉิวถูก็แตกสลายไปในทันที ดาบแต่ละเล่มสลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไม่มีแม้แต่เล่มเดียวที่เข้าใกล้เฉินผิง

ฉันควรจะหนี

เมื่อหันไปมองฉิวหยู สีหน้าของเฉินผิงยังคงนิ่งเฉย “จะมีใครมาช่วยคุณอีกไหม?”

ฉิวหยูตัวสั่นได้ยินคำพูดนั้น ความสิ้นหวังสาดซัดเข้าใส่ราวกับคลื่น เขาตระหนักได้โดยพลันว่าทางรอดสุดท้ายหายไปแล้ว และสิ่งที่รออยู่คือความเจ็บปวดและความทรมาน

เฉินผิงถือกระบี่พิฆาตมังกรในมือและกำลังจะควักแก่นอสูรของฉิวหยูออกมา แม้ว่าฉิวถูอาจจะหนีรอดไปได้ แต่ฉิวหยูคงไม่โชคดีแบบนั้น

“เฉินผิง!” ขณะที่เฉินผิงกำลังจะลงมือ เสียงหนึ่งที่เรียกชื่อของเขาก็ดังขึ้นอย่างชัดเจน

เหยาเม่ยและพี่ชายของเธอรีบวิ่งมา

ทันทีที่เหยาเก้อรู้ตัวว่าเฉินผิงไม่ได้ตามมา เขาก็คว้าตัวน้องสาวและพากลับไป แต่เมื่อพวกเขามาถึงและได้เห็นภาพอันน่าสยดสยอง ความหวาดกลัวก็ครอบงำจิตใจ

“นั่นมันคุณชายฉิวไม่ใช่เหรอ?” เหยาเก้ออ้าปากค้าง ตาเบิกกว้างด้วยความตกใจขณะจ้องมองร่างที่นอนหมดสภาพบนพื้น