หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4622

เฉินผิงหันไปมองเขา “คุณรู้จักเขาด้วยเหรอ?”

“รู้สิ คนในนครอสูรต่างรู้จักคุณชายฉิว เขาชอบกร่างไปทั่ว” เหยาเก้อกล่าว

สายตาของเฉินผิงเฉียบคม “ตอนนี้คงทำอย่างนั้นไม่ได้แล้ว ผมตัดขาเขาไปแล้ว”

“ทำเกินไปแล้วนะ เฉินผิง!” เหยาเก้ออุทาน “พ่อของคุณชายฉิวเป็นหนึ่งในสามแม่ทัพอสูร นายซวยแน่ที่ไปตัดขาเขา!”

“จริงเหรอ?” ริมฝีปากของเฉินผิงโค้งเป็นรอยยิ้ม “ที่จริงผมตั้งใจจะฆ่าเขา...”

เฉินผิงฟันกระบี่พิฆาตมังกรไปข้างหน้าอย่างแม่นยำและไม่ลังเล เขาสะบัดกระบี่อย่างฉับไวและควักแก่นอสูรออกจากอกของฉิวหยูอย่างโหดเหี้ยม

ก่อนที่ฉิวหยูจะทันได้ร้องขอความเมตตา ชีวิตของเขาก็จบลงในพริบตา ร่างไร้ลมหายใจถูกทิ้งไว้บนพื้น ภาพที่เห็นทำให้สองพี่น้องขนลุกเกรียว หวาดผวาเมื่อเห็นภาพอันโหดร้าย

พวกเขาตกตะลึง ไม่นึกว่าเฉินผิงจะกล้าฆ่าลูกชายของแม่ทัพอสูรจริงๆ

ความบ้าบิ่นของเขาทำเอาทั้งสองลืมหายใจ

เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่หวั่นไหว “อันที่จริงแล้ว เหตุผลที่ผมถูกจับขังคุกในตอนแรกนั้นเป็นเพราะผมทำร้ายผู้ชายคนนี้ ผมตัดสินชะตาของตัวเองแล้วด้วยการฆ่าเขาในวันนี้ ตระกูลฉิวจะตามล่าผมด้วยความอาฆาต ความแค้นของพวกเขาจะไม่มีวันจบสิ้น ดังนั้นถ้ายังเห็นชีวิตมีค่าอยู่ ก็อย่าตามผมมาอีก มันอันตรายเกินไป”

เฉินผิงทำแบบนี้เพื่อข่มขู่เหยาเม่ยและเหยาเก้อ หวังว่าจะสลัดพวกเขาไปได้และจะไม่ตามเขามาอีก

คำพูดของเขาแทงใจเธอ ทำเอาเหยาเม่ยพูดไม่ออกและสับสน

ถ้าเหยาเก้ออธิบายต่อไป เธอคงจะดูไม่มีหัวใจและไร้สำนึก

เมื่อรู้ว่าคงโน้มน้าวไม่ให้สองพี่น้องติดตามเขาไม่ได้ เฉินผิงก็ถอนหายใจยอมแพ้ “ก็ได้ จะตามผมมาก็ได้ แต่ต้องอยู่ใกล้ๆ ผม และอย่าไปไหนมาไหนตามใจ ถ้าพบเจออันตราย ก็อย่าคาดหวังว่าผมจะปกป้องได้ตลอด”

“วางใจได้เลย เฉินผิง” เหยาเก้อตอบอย่างมั่นใจ พลางตบไหล่เฉินผิงอย่างเป็นกันเอง “ฉันรู้จักแถวนี้ดีอย่างกับบ้านตัวเอง ถึงจะมีคนตามล่าเราฉันก็หาทางซ่อนตัวนายได้”

เฉินผิงยิ้มแห้งๆ แล้วพาพวกเขาไปทางทิศใต้ พวกเขาเดินไปไกลเกือบร้อยไมล์ ก่อนที่ต้นไม้สูงตระหง่านจะปรากฏให้เห็นในที่สุด นี่คงเป็นต้นไม้ที่เฉียงคั่วพูดถึง