หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4623

เฉินผิงตามเหยาเก้อและเหยาเม่ยไปที่ต้นไม้ใหญ่ แต่ที่น่าประหลาดใจคือไม่มีใครอยู่ที่นั่น

“บ้าจริง! เฉียงคั่วหลอกเราเหรอ?” เหยาเก้อสบถเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

“ผมไม่คิดอย่างนั้น เขามอบจี้หยกของเขาให้ผม อีกอย่างการทำแบบนั้นไม่มีประโยชน์ต่อตัวเขาเลย” เฉินผิงตอบพร้อมส่ายหัว

ทันใดนั้น เสียงร้องขอความช่วยเหลือเบาๆ ก็ดังขึ้น

“ช่วยด้วย...”

เสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน และเฉินผิงก็คงไม่ได้ยินถ้าไม่ใช่เพราะเขาหูไวเป็นพิเศษ

“มีคนร้องให้ช่วย”

เฉินผิงมองไปทางเสียงร้องและปลดปล่อยปราณสัมผัสของเขาออกมาทันที

“ไหน ทำไมไม่เห็นได้ยิน?”

“ฉันก็ไม่ได้ยินเหมือนกัน”

ทั้งเหยาเก้อและเหยาเม่ยส่ายหัว ทั้งสองไม่ได้ยินอะไรเลย

แต่ทันใดนั้นเฉินผิงก็วิ่งออกไปแล้ว

เมื่อเห็นอย่างนั้น พวกเขาก็ตามไป

ในขณะนั้น ที่แห่งหนึ่งซึ่งห่างจากพวกเฉินผิงไปหลายสิบกิโลเมตร มีชายร่างใหญ่สองคนที่ยิ้มอย่างหื่นกระหายกำลังยืนล้อมเด็กสาวคนหนึ่ง

เด็กสาวตัวสั่นอย่างไม่อาจควบคุม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ออกไปนะ! อีกเดี๋ยวพี่ชายฉันก็จะกลับมาแล้ว”

เธอถือมีดสั้นไว้ในมือขณะขู่ชายร่างใหญ่สองคน

“เฉียงหยิง หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว พี่ชายแกถูกจับเข้าคุก ไม่มีทางที่เขาจะออกมาได้อีก ไม่งั้นเราคงไม่มีโอกาสได้สนุกแบบนี้!” ชายร่างใหญ่คนหนึ่งกล่าว

เด็กสาวคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเฉียงหยิง น้องสาวของเฉียงคั่ว

“เป็นไปไม่ได้! พี่ชายฉันไม่มีทางติดคุกได้หรอก แกโกหก!”

เฉียงหยิงร้องไห้ออกมา

“ถ้าพี่ชายแกไม่ได้อยู่ในคุก ทำไมเขาถึงไม่กลับมาทั้งที่ผ่านไปหลายวันแล้ว? เราสองคนเห็นเขาโดนจับมากับตา” ชายร่างใหญ่ยืนยันพร้อมเลียริมฝีปากของเขา

“ไม่ ฉันก่อน!”

พวกเขาทะเลาะกันเอง ทั้งคู่กระตือรือร้นอยากเป็นคนแรกที่ได้บำเพ็ญเพียรคู่กับเธอ

“หยุด!”

ทันใดนั้นเสียงตะโกนเยือกเย็นก็ดังขึ้น แล้วเฉินผิงก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเขา

ชายร่างใหญ่ทั้งสองชะงักชั่วขณะ จากนั้นพวกเขาก็หันไปมองเฉินผิงและจ้องมองครู่หนึ่งก่อนจะคำราม “ไอ้หนู อย่ามาขวางทางเรา ไปให้พ้น!”

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงดึงความสนใจของพวกเขา เฉียงหยิงก็ปลดปล่อยรัศมีออกมาทันทีและสลัดจนหลุด

แรงกระแทกทำให้ชายร่างใหญ่ทั้งสองเซถอยหลังไปหลายก้าว ก่อนที่พวกเขาจะทรงตัวได้อีกครั้ง

เฉียงหยิงวิ่งไปข้างหลังเฉินผิง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาขณะวิงวอน “ได้โปรดช่วยฉันด้วย พวกเขาบังคับให้ฉันบำเพ็ญเพียรคู่ แต่ฉันไม่ต้องการ ฉันไม่ต้องการจริงๆ”

เฉินผิงเหลือบมองเฉียงหยิง ทันใดนั้นสายตาของเขาก็พร่าเลือน เพราะเขาเห็นแล้วว่าหญิงสาวตรงหน้างดงามเพียงใด

เธอราวกับนางฟ้าที่หลุดออกมาจากภาพวาดโบราณ ความงามของเธอไม่ได้อยู่ที่เค้าโครงใบหน้าอันประณีตเท่านั้น แต่ยังมาจากรัศมีที่แผ่ออกมาจากเธอด้วย ทำให้ยากที่จะละสายตาตั้งแต่แรกเห็น