หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4624

เธอสวยสะดุดตา ชวนให้นึกถึงดอกลิลลี่ที่เบ่งบาน ใบหน้าของเธองดงามราวกับภาพวาด และดวงตาของเธอเป็นประกายดั่งสระน้ำใสสะอาด ทุกครั้งที่เธอกระพริบตาช่างชวนฝัน

เธอมีรูปร่างที่น่าอิจฉา ไม่ผอมและไม่อ้วนเกินไป ทุกสัดส่วนของร่างกายสะท้อนให้เห็นความสง่างามและความแข็งแกร่งของผู้หญิงอย่างสมบูรณ์แบบ

เอวของเธอเรียวบาง และเธอเปล่งประกายทุกย่างก้าวที่เดิน เมื่อเธอเดินชายกระโปรงจะพลิ้วไสวชวนให้นึกถึงใบไม้ที่ปลิวไปกับในสายลมยามเช้า ทั้งงดงามและมีชีวิตชีวา

เธอสวมชุดที่เหมือนกับหลุดมาจากยุคโบราณ ดูเหมือนว่าชุดจะถูกตัดเย็บขึ้นมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ เนื้อผ้าอ่อนนุ่ม ละเอียดอ่อน หลากสีสันและงามสง่า

ชายกระโปรงยาวถึงข้อเท้า เผยให้เห็นรองเท้าปักลายอันวิจิตรของเธอ ซึ่งยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้กับเธอ

“เฉินผิง คุณเร็วเกินไปแล้ว! รอด้วย!”

ในขณะนั้นเอง เหยาเก้อและเหยาเม่ยก็มาถึง

เมื่อเหยาเก้อเห็นเฉียงหยิง เขาก็ตกตะลึงทันที ตาของเขาเบิกกว้างและเริ่มน้ำลายไหล

“สวยเหลือเกิน! ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงสวยได้ขนาดนี้?” เหยาเก้ออดอุทานออกมาไม่ได้

เหยาเม่ยจ้องเฉียงหยิงที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยความรู้สึกต่ำต้อย เพราะเธอดูธรรมดามากเมื่อเทียบกับเฉียงหยิง

“เวรเอ้ย! ไปให้พ้นถ้าไม่อยากตาย! อย่ามาเกะกะ!” ชายร่างใหญ่คนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความร้อนใจ

ตอนนั้นเองที่เหยาเก้อตั้งสติได้อีกครั้ง สายตาของเขาหันไปมองชายร่างใหญ่สองคนนั้น

“ได้โปรดช่วยฉันด้วย ฉันขอร้อง...”

น้ำตาของเฉียงหยิงไหลริน และเธอดูน่าสงสารมาก

“คุณหนู อย่ากลัวไปเลย ผมจะปกป้องคุณเอง!”

ทันใดนั้นเหยาเก้อก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าเฉียงหยิงเพื่อปกป้องเธอ ท่วงท่าของเขาราวกับวีรบุรุษ

เฉินผิงเหลือบมองเขาและอดไม่ได้ที่จะถามพร้อมหัวเราะ “คุณรับมือสองคนนั้นไหวเหรอ?”

เหยาเก้อเหลือบมองชายร่างใหญ่สองคน จากนั้นส่ายหัวและตอบว่า “ไม่ แต่ก็มีนายอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ? อย่างนายคงจัดการได้สบายอยู่แล้ว!”

เขาได้เห็นความสามารถของเฉินผิงด้วยตาตัวเอง แม้จะเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับเก้า แต่เฉินผิงก็รับมือผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่ได้อย่างง่ายดาย

ยิ่งกว่านั้น ก่อนหน้านี้เขายังฆ่าผู้บำเพ็ญเพียรของตระกูลฉิวไปหลายคน แม้ว่าพวกนั้นจะไปถึงขั้นมหายานแล้วก็ตาม

เฉินผิงหัวเราะอย่างอ่อนใจ เขาอยากรับบทอัศวินขี่ม้าขาว แต่กลับให้ฉันไปสู้แทนซะงั้น!

นอกจากนี้ ตอนนั้นเขายังไม่รู้ว่าเฉียงหยิงเป็นใคร

เมื่อเห็นเฉินผิงทำให้ชายร่างใหญ่ทั้งสองตกใจหนีไปได้เพียงแค่สะบัดมือ ดวงตาของเฉียงหยิงก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ แววตาของเธอที่มองเฉินผิงพลันเปลี่ยนไป

“ไม่ต้องกลัวแล้ว คนสวย น้องเขยของผมไล่พวกมันไปแล้ว”

เหยาเก้อมองเฉียงหยิง โดยเน้นคำว่าน้องเขยเป็นพิเศษ

“ขอบคุณนะ ทุกคน!” เฉียงหยิงรีบโค้งคำนับ

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ผมขอถามชื่อคุณได้ไหม? ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่?” เหยาเก้อถามด้วยสีหน้าประจบประแจง

“ฉันชื่อเฉียงหยิง ฉันกำลังรอพี่ชายอยู่” เฉียงหยิงตอบ

“เฉียงหยิง?”

เฉินผิงและเหยาเก้อชะงักพร้อมๆ กัน สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อขณะมองเฉียงหยิง