หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4626

เฉินผิงมองภูเขา สังเกตเห็นว่าที่นี่ไม่ได้ห่างไกลหรือร้างผู้คนขนาดนั้น ทำไมถึงยังไม่มีใครค้นพบเหมืองผลึกเซียนที่ภูเขานี้?

“ที่แห่งนี้ไม่ได้หายากอะไรขนาดนั้น ทำไมถึงยังไม่มีใครค้นพบเหมือง?” เฉินผิงถามด้วยความสับสน

“ไปถึงเดี๋ยวคุณก็รู้เอง” เฉียงหยิงตอบด้วยรอยยิ้ม

รอยยิ้มของเธอทำให้เฉินผิงรู้สึกเหมือนกำลังอาบไออุ่นของสายลมฤดูใบไม้ผลิ

เหยาเก้อที่อยู่อีกด้านเริ่มน้ำลายไหล

“พี่เหยาเก้อ ดูสภาพพี่สิ ไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรือไง?” เหยาเม่ยเอ่ยด้วยความรังเกียจขณะมองพี่ชายของเธอ

“อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน เธอห่วงเฉินผิงดีกว่า เขากำลังคุยกับผู้หญิงอื่นทั้งที่อยู่ต่อหน้าเธอ!” เหยาเก้อโต้

เหยาเม่ยไม่พอใจและไม่สนใจเขาอีก เพราะถึงยังไงเธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงยอดเขา ที่อยู่ตรงหน้าคือเหวลึกอันกว้างใหญ่

อย่างไรก็ตาม ไม่มีวี่แววของเหมืองผลึกเซียนแต่อย่างใด ถ้ามีเฉินผิงก็คงสัมผัสได้ เนื่องจากพลังวิญญาณภายในผลึกเซียนนั้นแตกต่างจากพลังในศิลาวิญญาณทั่วไป

“ดูเหมือนเหมืองผลึกเซียนจะไม่ได้อยู่ที่นี่ ใช่ไหม?” เฉินผิงถามพร้อมมองเฉียงหยิงอย่างงุนงง

“ตามฉันมา”

หลังจากที่เฉียงหยิงพูดจบ เธอก็กระโดดลงเหว

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็ทำตาม แม้จะเป็นเหวลึก แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเลยสำหรับผู้บำเพ็ญเพียรอย่างพวกเขาที่เหาะจนชินแล้ว

เมื่อทุกคนร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว ปากถ้ำก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผาในไม่ช้า ปากถ้ำนั้นแคบและเข้าได้ครั้งละคนเท่านั้น

เฉียงหยิงหยุดและเดินเข้าไปในถ้ำ

พวกเฉินผิงพากันเข้าไปทีละคน ทันทีที่เฉินผิงเข้าไปในถ้ำ เขาก็สัมผัสได้ถึงรัศมีของผลึกเซียน