หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4635

“เกิดอะไรขึ้น?” แม่ทัพซิงออกมาจากห้อง

ไป่เฉิงมองไปยังห้องที่เฉินผิงกำลังฝึกฝนและตอบว่า “แม่ทัพซิง ดูเหมือนว่าคุณเฉินกำลังจะขึ้นสู่ขั้นมหายาน!”

“ก็แค่ขั้นมหายาน ทำไมถึงได้ปั่นป่วนขนาดนี้?” แม่ทัพซิงสับสนไปหมด

ท้ายที่สุดแล้ว มีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานมากมายในนครอสูร และการที่ผู้บำเพ็ญเพียรขึ้นสู่ขั้นมหายานเป็นเรื่องปกติ อย่างไรก็ตาม ไม่เคยมีใครสร้างความโกลาหลระดับนี้มาก่อนเมื่อขึ้นสู่ขั้นมหายาน

“แม่ทัพซิง อย่าลืมว่าคุณเฉินเป็นเผ่ามังกร!” ไป่เฉิงเตือน

แม่ทัพซิงชะงักและจ้องมองเมฆอัสนีบาตบนท้องฟ้าไม่วางตา

ท้องฟ้าดำราวกับหมึก เมฆดำเคลื่อนตัวจากทุกทิศทางไปยังจุดที่เฉินผิงอยู่ เมฆแต่ละก้อนราวกับแบกรับพลังมหาศาล ทำให้บรรยากาศอันหนักอึ้งแผ่ไปทั่ว

ท่ามกลางเมฆพายุ สายฟ้าร้องคำราม ริ้วสีเงินแต่ละเส้นพุ่งไปมาราวมังกรบิน แผ่พลังของอัสนีบาตที่ไม่มีผู้ใดเทียบได้

เฉินผิงรู้ว่าเวลาสำคัญมาถึงแล้ว เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ หลับตาลง และรู้สึกถึงพลังวิญญาณในตัวที่พุ่งพล่านราวกับสายน้ำเชี่ยวกรากและไหลมารวมกันที่กลางตัว ก่อเกิดเป็นพลังที่น่าเกรงขาม

เขารู้สึกถึงความผันผวนของพลังวิญญาณในจักรวาล มันสั่นพ้องเป็นจังหวะเดียวกัน ราวกับว่าเขาเป็นหนึ่งเดียวกับฟ้าดิน

เมื่อสายฟ้าเส้นแรกพุ่งทะลุท้องฟ้า อัสนีบาตก็ได้เริ่มขึ้นแล้ว

สายฟ้าสีเงินขนาดใหญ่พุ่งแหวกอากาศ ฟาดลงมาเหนือศีรษะของเฉินผิงพร้อมเสียงคำรามดังสนั่น

เฉินผิงกัดฟัน ใช้เพียงความแข็งแกร่งของกายหยาบรับอัสนีบาตไว้

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของอัสนีบาต สิ่งที่ตามมาคืออัสนีบาตที่โจมตีเขาอีกครั้งราวพายุคลั่ง แต่ละครั้งมีพลังที่สามารถทำลายจักรวาลได้

ร่างของเฉินผิงสั่นไหวท่ามกลางอัสนีบาต สายฟ้าแต่ละครั้งทำให้เขาเจ็บปวดรุนแรงอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อน ราวกับว่ามีใบมีดนับล้านกำลังเฉือนเนื้อของเขา

สายฟ้าขนาดมหึมาราวมังกรพุ่งลงมาจากท้องฟ้า สายฟ้าแต่ละเส้นมีพลังมากพอที่จะทำลายเนินเขาขนาดเล็กได้

ทั้งร่างของเฉินผิงเปี่ยมด้วยพลังวิญญาณ ราวกับว่าเขากลายเป็นหนึ่งเดียวกับสายฟ้าแห่งจักรวาล

เขาไม่ได้ตั้งรับอย่างเดียวอีกต่อไป แต่ใช้ปราณอัสนีโจมตีกลับเพื่อต้านอัสนีบาต เขาแสดงความสามารถในการควบคุมและพลังต่อสู้อันน่าทึ่ง

ในที่สุดหลังจากเสียงคำรามดังสนั่น สายฟ้าครั้งสุดท้ายก็สลายไปในขอบฟ้า เมฆที่ก่อเกิดอัสนีบาตหายไป เผยให้เห็นท้องฟ้าสดใสที่หายไปนาน

ห้องที่เฉินผิงอยู่ถูกเผาเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว เขายืนอยู่ที่เดิม เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ผมยุ่งเหยิง แต่แววตากลับสดใสและลึกซึ้ง ราวกับว่าเขาเพิ่งจะไขปริศนาของจักรวาลได้

ในขณะนั้นหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความยำเกรงและความเข้าใจต่อพลัง ชีวิต และจักรวาล เขารู้ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นใหม่ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกลและกว้างใหญ่นัก

เกิดเสียงดังลั่น รัศมีของเฉินผิงขยายออกไปราวกับจะทำลายจักรวาลให้แตกเป็นเสี่ยง