หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4640

“นี่มัน...”

เฉียนชื่อและเหยาเก้อยืนตะลึงงัน จ้องมองวงแหวนอาคมที่หายไปอย่างไร้ร่องรอย โดยเฉพาะเฉียนชื่อที่สั่นไปทั้งตัว จิตใจของเขาสั่นคลอนราวกับว่าถูกฟ้าผ่าใส่ เขาไม่อาจเชื่อสิ่งที่เขาเพิ่งเห็นได้

เขาเชื่อมั่นว่าวงแหวนอาคมของเขาไร้เทียมทาน แต่เฉินผิงกลับทำลายมันได้อย่างง่ายดาย! นี่คือวงแหวนอาคมที่ปรมาจารย์หลวนต้องเสียพลังไปมากในการสร้าง

เฉียนชื่อเคยพยายามทำลายด้วยตัวเอง และแม้จะใช้พลังทั้งหมดของเขาก็ไม่สามารถทำให้มันบุบสลายได้แม้แต่น้อย

แต่ตอนนี้ เฉินผิงกลับพังมันได้อย่างง่ายดาย มันเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจได้

“ก็บอกไปแล้วว่าวงแหวนอาคมนี้หยุดผมไม่ได้” เฉินผิงพูดด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งขณะก้าวไปหาเฉียนชื่อทีละก้าว

ความหวาดกลัวครอบงำใบหน้าของเฉียนชื่อขณะที่เขาเซถอยหลัง ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ และเหยาเก้อเองก็ไม่ต่างกัน เขาตัวแข็งทื่อ เดินไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว

ทั้งสองรู้ดีว่าหมดหนทางแล้ว หากแม้แต่วงแหวนอาคมก็ยังไม่ขังเฉินผิงไม่ได้ แล้วจะหยุดเขาได้ยังไง

“หยุดมัน... จับมันไว้!” เฉียนชื่อตะโกนอย่างสิ้นหวัง ส่งสัญญาณให้ผู้บำเพ็ญเพียรของตระกูลฉิวลงมือ

ตอนนี้ความหวังเดียวของพวกเขาคือซื้อเวลา หากสามารถชะลอเฉินผิงได้นานพอ ฉิวถูและปรมาจารย์หลวนก็จะมาถึง และสถานการณ์ก็จะพลิกกลับมาทางฝั่งพวกเขา

ผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนหนึ่งตอบสนองต่อคำสั่งของเฉียนชื่อและกระโจนใส่เฉินผิง ขณะเดียวกัน เฉียนชื่อและเหยาเก้อไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียวและหนีออกจากเหมือง มุ่งหน้าสู่ยอดเขา

อย่างไรก็ตาม ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินผิง พวกเขาส่วนใหญ่เป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับสามถึงสี่

เฉินผิงไม่เห็นพวกเขาในสายตา แต่เพื่อหลีกเลี่ยงความเสียหายต่อเหมืองผลึกเซียน เขาจึงรีบออกไปทางเข้าเหมืองอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงถอยหนี เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็เชื่อว่าเขาตกใจกลัวและรีบไล่ตามเขาไป

เมื่อออกมาจากเหมือง พวกเขาก็ตะลึงเมื่อพบว่าเฉินผิงลอยนิ่งอยู่กลางอากาศอย่างสงบและรอพวกเขาอยู่ เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรต่างมองหน้ากันอย่างไม่สบายใจก่อนจะเริ่มโจมตี

ตูม!