หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4651

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงก็อดขำไม่ได้ “ฮึ ตระกูลฉิวมียอดฝีมือมากมายแล้วมันยังไง วันนี้ผมจะเก็บคนด้อยฝีมืออย่างคุณก่อนก็แล้วกัน!”

หลังจากพูดจบ ร่างของเฉินผิงก็พุ่งออกมาอีกครั้งเหมือนสิงโตโกรธเกรี้ยว กระโจนใส่ฉิวถู

เมื่อเห็นอย่างนั้น ฉิวถูก็ตกใจจนแทบสิ้นสติและหันหลังวิ่งหนีทันที

อย่างไรก็ตาม ความเร็วของเขาจะเทียบกับเฉินผิงได้อย่างไร พริบตานั้นเฉินผิงก็อยู่ตรงหน้าฉิวถูและชกออกไป

เปรี้ยง!

หมัดนั้นที่รวดเร็วราวสายฟ้าฟาดกระแทกอกของฉิวถูทันที

ฉิวถูรู้สึกถึงพลังมหาศาลที่พุ่งเข้ามา ทำให้เขาปลิวถอยหลังราวกับว่าวสายป่านขาด ก่อนที่เขาจะร่วงลงพื้นอย่างแรง

เขากระอักเลือดออกมา สายตาเริ่มพร่ามัว เห็นได้ชัดว่าบาดเจ็บสาหัสและสู้ไม่ไหวแล้ว

ในขณะนั้น เฉียงคั่ว เหยาเม่ยและเฉียงหยิง ซึ่งกำลังเฝ้าดูการต่อสู้จากด้านข้าง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชมยกย่อง

พวกเขาไม่นึกว่าความสามารถของเฉินผิงจะน่าเกรงขามขนาดนี้ เขาคนเดียวเอาชนะยอดฝีมือทั้งสามคนได้

เฉียงคั่วมองดูเฉินผิงที่โดดเด่นราววีรบุรุษ รู้สึกโล่งใจ

เขาโชคดีที่ตัดสินใจติดตามเฉินผิง ถ้าไม่ทำอย่างนั้นตัวเขาก็คงแพ้เฉินผิงราบคาบ

เหยาเม่ยจ้องมองเฉินผิงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชม เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่กล้าหาญเท่าเขามาก่อน และอดไม่ได้ที่จะเริ่มรู้สึกชอบเฉินผิง

อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าตอนนี้ไม่เหมาะที่จะแสดงความรู้สึกของเธอ สิ่งเดียวที่ทำได้คือซ่อนความรู้สึกเหล่านี้ไว้ในส่วนลึกของใจ

เฉียงหยิงมองดูเฉินผิงด้วยสายตาเป็นกังวล แม้จะรู้ว่าเฉินผิงแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เธอก็อดวิตกกังวลแทนเขาไม่ได้ เมื่อเห็นเขาต่อสู้อย่างดุเดือดกับฉิวถูและอีกสองคน

จนกระทั่งเธอเห็นว่าเฉินผิงโค่นฉิวถูและคนอื่นๆ ได้ในที่สุด เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แววตาของเธอที่จ้องมองเฉินผิงเต็มไปด้วยความชื่นชม ซึ่งชัดเจนว่าเธอหลงไหลในความแข็งแกร่งของเขา

ตามคำกล่าวที่ว่า สตรีงามย่อมชื่นชอบคนเก่งกล้า หากเฉินผิงอยากทำเรื่องไม่เหมาะสมกับเธอ เฉียงหยิงคงไม่ปฏิเสธแน่นอน เธอคงตอบตกลงอย่างเต็มใจ

“ไม่จำเป็นต้องใช้อาวุธก็เก็บกวาดขยะสามชิ้นได้...”

ดูจากสถานะของเขาในตอนนี้ ถึงตระกูลฉิวจะส่งคนมาจริงๆ พวกเขาก็อาจไม่ได้มาช่วยเขาก็ได้

ตอนนี้เฉียนชื่อเสียใจจนอยากตายไปให้พ้นๆ เขาไม่นึกว่าความแข็งแกร่งของเฉินผิงจะน่ากลัวได้ขนาดนี้

หากเขาไม่เข้าพวกกับตระกูลฉิว หากเขาไม่บอกที่ตั้งของเหมืองผลึกเซียนให้ฉิวถูรู้ ป่านนี้เขาคงแบ่งผลึกเซียนกับเฉินผิงและร่ำรวยไปแล้ว

น่าเสียดายที่ความเสียใจช่วยอะไรไม่ได้

เฉินผิงมองลงมาที่เฉียนชื่อและถามด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “เฉียนชื่อ ตอนนี้สำนึกหรือยังว่าคุณคิดผิดไป”

“ฉันสำนึกแล้ว สำนึกแล้วจริงๆ ฉันผิดไปแล้ว ฉันยอมรับ ฉันยอมติดตามคุณอย่างซื่อสัตย์ คุณเฉิน ฉันจะอุทิศตัวขุดหาผลึกเซียนให้คุณ และฉันจะไม่เอาส่วนแบ่ง คุณเอาผลึกเซียนทั้งหมดที่เราขุดไปได้เลย แค่ไว้ชีวิตฉันก็พอ ฉันขอเท่านี้!”

เฉียนชื่อร้องขอชีวิตอย่างสิ้นหวัง เขายอมทำทุกอย่างเพื่อเอาตัวรอด

เฉินผิงจ้องมองเฉียนชื่อที่อ้อนวอน สายตาของเขาไม่ไหวหวั่นและไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจ ในทางกลับกัน รัศมีคุกคามรอบตัวเขากลับดูเหมือนจะทวีความรุนแรงมากขึ้น