หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4660

เมื่อเวลาผ่านไป ความรุนแรงของการต่อสู้ระหว่างทั้งสองก็เพิ่มขึ้น ความผันผวนของพลังวิญญาณพุ่งสูงเหมือนคลื่นลูกใหญ่ที่โหมกระหน่ำใส่ยอดเขาทั้งลูก

ทหารที่อยู่รอบๆ รีบถอยอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าอาจโดนลูกหลงจากคลื่นพลัง

ในที่สุด หลังจากปะทะกันอย่างรุนแรง ทั้งสองก็กระเด็นพร้อมๆ กัน ร่วงลงบนพื้นอย่างแรงและกระอักเลือดออกมา ทั้งคู่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่างกายของพวกเขาไถลไปไกลก่อนจะหยุดลง

แม่ทัพซิงพยายามพยุงตัว จากนั้นเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก สายตาของเขายังคงมั่นคงขณะที่เยาะเย้ย “แม่ทัพฉิว แกร้ายกาจมาก แต่ไม่มีใครชนะ! การต่อสู้ครั้งนี้เราเสมอกันชั่วคราว”

แม่ทัพฉิวพยายามลุกขึ้นด้วยใบหน้าซีดเผือดเหมือนกระดาษ มีคราบเลือดที่มุมปาก อย่างไรก็ตาม เขายังคงยิ้มฝืนๆ และพูดว่า “นั่นสินะ มันเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดทีเดียว! แต่มันยังไม่จบแค่นี้ การต่อสู้ของเราเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น!”

ทั้งสองสบตากัน แววตาแฝงความโกรธแค้นฝังรากลึก

พวกเขารู้ว่าแม้การห้ำหั่นจะสิ้นสุดลง แต่การต่อสู้ที่แท้จริงเพิ่งจะเริ่มขึ้น ความเกลียดชังและความเคียดแค้นของพวกเขาไม่อาจลบล้างด้วยการต่อสู้เพียงครั้งเดียว

เมื่อเห็นอย่างนั้น ทหารโดยรอบก็รีบรุดไปข้างหน้า แต่ละคนต่างช่วยพยุงแม่ทัพให้ลุกขึ้น ทหารหลายร้อยคนจากทั้งสองฝ่ายต่างมองหน้ากันอย่างอาฆาต สร้างบรรยากาศเคร่งขรึมและตึงเครียดไปทั่วยอดเขา

แม่ทัพซิงและแม่ทัพฉิวถอยพร้อมกัน ส่งสัญญาณให้ทหารของตนเริ่มการต่อสู้

ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาไม่มีทางยอมมอบเหมืองผลึกเซียนให้อีกฝ่าย เนื่องจากพวกเขาสู้กันโดยไม่รู้ผล ก็ถึงเวลาให้พวกทหารสู้กันเพื่อตัดสินว่าใครเหนือกว่า

ขณะที่ทหารของทั้งสองฝ่ายจวนจะปะทะ บรรยากาศตึงเครียดน่าอึดอัด เสียงที่เยือกเย็นและเด็ดเดี่ยวก็ทำลายความเงียบลงทันที

“หยุดก่อน!”

ขณะที่ทุกคนมองตามเสียง พวกเขาก็เห็นว่าเฉินผิงปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าของเขาดูสงบ แต่ดวงตากลับเผยให้เห็นความมุ่งมั่นหนักแน่น

เขาเดินตรงไปยังแนวหน้าซึ่งกองทัพทั้งสองกำลังเผชิญหน้า และเขามองตาแม่ทัพฉิว น้ำเสียงของเขาดูสงบแต่ก็สะท้อนถึงพลังอำนาจ ในขณะที่เขาสารภาพ “แม่ทัพฉิว ผมเองที่ฆ่าลูกชายสองคนของคุณ”

คำพูดเหล่านั้นฟาดลงมาราวกับฟ้าผ่ากะทันหัน ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นตะลึง

น้ำเสียงของแม่ทัพซิงมีความมุ่งมั่นหนักแน่น เขากำหอกไว้ในมือ เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่กำลังจะเกิด

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงหันไปหาแม่ทัพซิงด้วยรอยยิ้มและพูดว่า “แม่ทัพซิง ผมขอบคุณความห่วงใยของคุณ แต่ผมมั่นใจว่าจะรับมือผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับแปดที่บาดเจ็บได้”

แม่ทัพซิงตกใจชั่วขณะ เขาพยักหน้าเล็กน้อยและก้าวไปอีกด้าน

เขารู้ว่าเฉินผิงเก็บซ่อนฝีมือเอาไว้ เนื่องจากเฉินผิงดูมั่นใจมาก เขาจึงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แม่ทัพฉิวก็ยิ่งโกรธจัดขึ้นไปอีก

“ก็ได้ เอาอย่างนั้นก็ได้! ฉันอยากรู้นักว่าไอ้เด็กอมมือขั้นมหายานระดับแปดจะเก่งสักแค่ไหน!”

เขาพุ่งเข้าหาเฉินผิงราวกับม้าป่าที่หลุดจากบังเหียน พุ่งเข้ามาพร้อมกับโทสะและเจตจำนงสังหาร