หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4661

หมัดของแม่ทัพฉิวซึ่งอาบด้วยพลังวิญญาณ ราวกับสามารถเขย่าภูเขาและธารน้ำได้ทุกครั้งที่โจมตี หมัดเหล่านั้นเล็งจุดตายของเฉินผิงอย่างแม่นยำ

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีอย่างรุนแรงของแม่ทัพฉิว เฉินผิงก็ถอยหนีทันที แสงเยือกเย็นสว่างวาบในมือของเขา เหมือนที่พุ่งทะลุท้องฟ้ายามค่ำคืน กระบี่พิฆาตมังกรปรากฏขึ้นในมือ ทันใดนั้นเสียงคำรามอันแผ่วเบาของมังกรก็ออกมาจากกระบี่และสร้างพลังกดดัน

“วันนี้ผมจะให้คุณได้เห็นพลังของกระบี่พิฆาตมังกร!”

เฉินผิงกระโจนใส่และเคลื่อนไหวผ่านสนามรบราวกับภูตผี กระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาราวกับมีชีวิตเป็นของตัวเอง ทุกครั้งที่ฟันจะเกิดเสียงคำราม ไม่ว่ากระบี่จะชี้ไปทางไหน อากาศก็ดูเหมือนจะถูกผ่าเป็นสองส่วน เกิดเป็นรอยแยกที่มองเห็นได้

สีหน้าของแม่ทัพฉิวเปลี่ยนไปเล็กน้อย แม้เขาจะมั่นใจในทักษะของตัวเอง แต่เขาก็ไม่กล้าประมาทเมื่อต้องเผชิญกับกระบี่พิฆาตมังกร

เขารวบรวมพลังวิญญาณอย่างรวดเร็ว ส่งไปที่ฝ่ามือของเขา พร้อมที่จะตอบโต้การโจมตีที่กำลังเข้ามา

“เงาดาบนำวิถี!”

เฉินผิงหยุดกะทันหัน เขาฟาดฟันกระบี่พิฆาตมังกรอย่างรุนแรง แสงที่แวววาวรวมกันที่ปลายกระบี่ ก่อตัวเป็นลำแสงรูปร่างมังกร แสงนั้นพุ่งออกมาจากกระบี่ดั่งพลังที่ทำลายล้างโลกได้ มันตรงไปที่แม่ทัพฉิว

แม่ทัพฉิวปรบมือ พลังวิญญาณของเขากลายเป็นร่างเงาสัตว์อสูรขนาดมหึมา พยายามปัดป้องการโจมตีที่สะเทือนทั้งแผ่นดิน

ชั่วขณะที่ลำแสงมังกรปะทะกับร่างสัตว์อสูร ก็เกิดเสียงคำรามดังสนั่น ราวกับอากาศรอบข้างแตกกระจาย ทำให้ฝุ่นฟุ้งและเศษซากปลิวไปทั่ว ทหารในสนามรบรีบถอยออกมาเพราะกลัวจะถูกลูกหลง

ลำแสงมังกรเปรียบเสมือนพลังที่ไม่อาจหยุดยั้ง ทะลุผ่านร่างสัตว์อสูรและเคลื่อนตัวเข้าหาแม่ทัพฉิว

แม่ทัพฉิวตกตะลึง ใบหน้าของเขาซีดเผือด ในเสี้ยววินาทีนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้คือเคลื่อนไหวหลบหลีกเลี่ยงการโจมตีรุนแรงได้อย่างหวุดหวิด ถึงอย่างนั้น ลำแสงส่วนหนึ่งก็ยังเฉียดแขนซ้ายของเขาไป ผิวหนังของเขาฉีกขาดในขณะที่เลือดพุ่งออกมาจำนวนมาก