หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4667

หลังจากไปถึงขั้นเซียนแล้ว ก็จะได้บรรลุเป็นเซียนสู่ความเป็นอมตะ จะอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ทำไมอีกเมื่อไปถึงขั้นนั้นแล้ว

พวกเขาจะเข้าสู่อาณาจักรแดนสรวงและเริ่มบำเพ็ญเพียรใหม่

ต้องเป็นคนแบบไหนถึงทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนกลัวจนหนีไปได้เพียงแค่มองแวบเดียว

แม่ทัพฉิวไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เขาเคยพบยอดฝีมือคนนั้นที่รับมือระดับพลังที่สูงกว่าได้มาแล้ว เขาแค่ไม่รู้ว่าหลัวต้าพูดถึงเฉินผิง

“หลัวต้า ที่นครอสูรของเราก็มียอดฝีมือที่รับมือระดับพลังที่สูงกว่าได้เช่นกัน แต่ไม่มีคนที่ใช้สายตาข่มขู่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนได้ โลกภายนอกช่างน่าสะพรึงกลัว โชคดีที่เราปิดผนึกนครอสูรเอาไว้แล้ว ไม่อย่างนั้นเราคงตกเป็นเหยื่อของผู้อื่น”

แม่ทัพฉิวพูดด้วยความกลัวที่ยังค้างอยู่ในใจ

“แม่ทัพฉิว เจ้าคิดมากเกินไป” หลัวต้ากล่าว “พลังของนครอสูรมากพอที่จะยืนหยัดในอาณาจักรนิรันดร์ได้ เพราะผู้บำเพ็ญเพียรที่แข็งแกร่งผิดปกติเหล่านั้นเป็นคนส่วนน้อย” หลัวต้าตบไหล่แม่ทัพฉิวแล้วกล่าว

ขณะที่หลัวต้าไปกับแม่ทัพฉิว พวกเขาก็คุยกันระหว่างการเดินทาง รู้ตัวอีกทีก็มาถึงที่ตั้งเหมืองผลึกเซียนแล้ว

ครั้งนี้แม่ทัพฉิวไม่ได้นำคนมามากนัก แค่ลูกน้องราวสิบกว่าคน

เมื่อมีหลัวต้าอยู่ด้วย เขาจึงไม่กลัว ต่อให้แม่ทัพซิงมีคนนับร้อยก็ไร้ความหมาย

แม้จะมีผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสี่และห้ามากมายก็ยังไม่มีโอกาสชนะหลัวต้า ซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าได้

“แม่ทัพซิง แม่ทัพฉิวพาคนมาอีกแล้ว...”

ขณะที่แม่ทัพฉิวและพรรคพวกกำลังจะไปถึงเหมืองผลึกเซียน ก็มีคนไปรายงานแม่ทัพซิงทันที

แม่ทัพซิงถอนหายใจ “ฉันรู้ว่าหมอนั่นคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ครั้งนี้เขาพามากี่คน”